2014-05-02 / Angelina s, umali / ang isang munting pangarap / Pilipinas 菲律賓 / aguman faith taiwan group
ilalahad kopo ang aking tunay na buhay at kasasayan tandang tanda kopa ang lahat na nangyari at naging karanasan ko sa aking buhay 11 kaming magkakapatid at pang anim po aq,samin mahirap na buhay lang po ang aming pamilya isang magsasaka lang po ang aking mga magulang bata po akong nasabak sa pag hahanap buhay sa dahil maaga po nakapag asawa ang aking mga kapatid na nakakatanda sa akin kaya po aq,ang nakatulong ng mga magulang ko sa paghahanaap buhay kaya po di aq,nakapag aral ng koleheyo masayadong hirap po ang naranasan naming magkakapatid sa aming buhay pero pilit po naming kinakaya dahil mahal po namin ang aming mga magulang aq,po ang katulong ng aking mahal na ina sa pagttinda ng mga gulay para lang po may pambaon ang 5 kong mga kapatid na nag aaral pa ng elementary at naiingit po aq,dati sa mga pinsan ko dahil sila ay nakatpos ng pag aaral at ang iba kopo mga pinsan ay nakapag abroad sila kaya lagi kopo sinasabi sa sarili q,na ako kaya ay kailan din makakapunta ng ibang bansa sa isip kopo nun ay paano aq,makakaabroad e di naman aq,nakapag aral dati pa pag may nakikita aq,na eroplano na magdadaan lagi ko sinasabi na aq,kaya ay kailan kaya aq, makakasakay dun,,at lagi ko nasasabi sa isip q,na imposimble aq,makasakay dun dahil di aq,nakapagaral, at sa edad kong 13 yrs old nun ay lahat na ng hirap ay aking naranasan at di naglaon sa edad kong 15 yrs old ay maaga aq,nakapag asawa sa di inaasahang pangyayari at pinagkalooban kami ng 4 na anak 3 lalaki at isang babae, at nun ko natutunan ang buhay my pamilya mbait ang asawa ko pero komo mahirap ang buhay namin nuon dahil isang magsasaka lang din ang asawa ko at nu mayrun isang recruter na nagpunta samin nuon at myrun daw hiring ang taiwan nagbaka sakali aq,na makipag sapalaran sa dahil sa hamon ng buhay at sa kagustuhan ko mabigyan ng magandang kinabukasan ang aking mga anak nag aply ako dto sa bansang taiwan na dati kong pinapangarap na kung paano aq,makakaaroad ay sinagot dn ng poong maykapal ang aking munting pangarap na ang akala q,ay dq,mararating tiniis q,iniwan ang aking 4 na anak kahit masakit sakin ang malayo sa piling nila nun ko napatunayan sa sarili q,kung paano makisalamuha at makisama sa ibang tao na halos wala akong alam na salita ng mga chino pero ang lagi ko sinasabi sa isip ko ang mahalaga marunung aq,magtrbaho at makisama sa mga taong pagsisilbihan ko at un nga ang napuntahan ko namang trbaho ay sa nursing home aq,at my mga kapuwa aq,pilipina na nakasama kaya lubus akong nagpapasalamat kay god at di niya aq,pinabayaan at ang aking naging amo ay sobrang bait nila sakin kaya saludo aq,at ipinagmamalaki ko ang bansang taiwan at kahit diq,sila kalahi ay tinuring nila akong kapamilya nila,kaya ang aking asawa ay labis na natuwa ng malaman niya na mababait ang napuntahan kong mga amo ang akala ko ng una dq,kayang tagalan ang kalungkutan q,nun dahil firstime q,nalayo saking mga mahal sa buhay ang tanging nakakapawi lang ng aking kalungkutan ay ang longdistance naming magasawa walang araw at walang gabi na di napawi sa aking puso at isipan ang aking mga anak kapag nakausap kna sila nun palang ako mapapawi ang aking kalungkutan,kaya ng pang isang taon q,umuwe aq,at nagbakasyun dahil sabik aq,mayakap at mahagkan ang aking mga mahal sa buhay di biro ang mga sakripisyo na pinagtiisan ko para lang matupad ko ang munting mga pangarap q,pero ang pinakamasakit sa lahat ay ng dapuan ng karamdaman ang mahal ko,nagkaroon xia ng sakit na diabetis gang lumabo na ang mga mata niya kaya mag isa q,tinaguyud na binuhay ang 4 kong anak at xia naman ay habang patuloy kong ipinapagamot kaya halos 6 na taon xiang iginupo ng kanyang karamdaman kaya nagpasya aq,na bumalik muli dto sa taiwan ng 2008 para lang patuloy ko xia masuportahan sa pangangailangan niya na maipagpatuloy niya ang paginum ng kanyang mga gamot iniwan ko xia sa pangangalaga ng aking mga magulang at mga anak pero ang masakit ng umuwe ako ng 2011 sa pagtapos ng contrata ko ay muli akong umuwe ng aking bansa upang makapiling silang muli pero ang masakit ay isang araw lang kaming nagkausap ng mahal ko at inatake na xia sa puso ang akala ko nun ay dq,na makakayanan ang lahat ng mga pag subok na dumating saking buhay pero pilit kong kinakaya para saking mga anak di aq,nawawalan ng pag asa at lagi ko dinarasal sa poong may kapal na ang lahat ng mga pasanin na ibinibigay niya sakin ay di aq,susuko kakayanin ko ang lahat dahil mahal na mahal ko ang pamilya ko,gang sa patuloy akong nagtratrabaho dto upang makaahon sa kahirapan ngunit ang tadhana yata ay sadyang mapagbiro ang sa akala ko ay matatapostna ang aking mga pasanin sa buhay ng bigla naman ang mahal kong ama ang dapuan dn ng isang matinding karamdaman na lumalaki ang kanyang puso kaya ang sabi ko po sa sarili ko kaht wala aq,maipon maipagamot kolang ang aking mahal na ama at mabigyan ng pambili niya ng gamot halos 2 taon dn na nagpapagamot ang aking ama at sa tulong ng panginuon at lagi aq,nag ppray na sana makarecover pa xia at maabutan kopa sa aking pag uwe ang mahal kong ama pero wala po kami nagawa at january 7-2014 ng binawian na din xia ng buhay kaya ng umuwe ako ay pantay na ang dalawang paa ng aking pinakakamamahal na ama masakit mahirap para sakin at diko manlang xia naalagan nag alaga aq,ng ibang tao pero ang tunay kong magulang ay dq. siya naalaagaan kasi kailangan nga na maghanabuhay para sa pangarap na magkaroon ng magandang kinabukasan kaya ang buhay ng isang ofw,ay talagang sacrifice lahat gagawin mo para matupad ang lahat ng mga pangarap mo,,gang dito nalang po ang aking true story ng buhay q,maraming salamat po sa inyong lahat more power & god bless us allall
P
P
I loved how Angelina wrote her story. I wonder how she could have written her story, using a computer or a smart phone? While she may be perceived by a few others as having violated “rules” in writing stories, like needing to have correct grammar and using formal language, I did not find her use of “cellphone language” as offensive. In fact, it was, again, very honest as well as telling of the times on how someone can be creative and resourceful in telling one’s story without losing the essence or the message one wants to evoke in his or her story.
All in all, even if Angelina’s story was very sad, I find hope in her story and inspiration in her life.
