tag:blogger.com,1999:blog-57444143961087827232024-02-21T09:40:56.184+08:002015 Pangalawang Taon ng Migrants' Literary Awards2015 Taiwan Literature Award for Migrants放心團志工小組http://www.blogger.com/profile/06316166567252294199noreply@blogger.comBlogger125125tag:blogger.com,1999:blog-5744414396108782723.post-8730758015643108672018-02-11T13:57:00.002+08:002018-02-11T13:57:34.690+08:00<span style="font-size: large;"><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;">Our website hsa been relocated to : <a href="http://tlam.sea.taipei/" style="color: #667700; text-decoration-line: none;">http://tlam.sea.taipei/</a></span><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;" /><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;">Should you have any enquiries, please contact us:<a href="https://www.facebook.com/tlam.since2014/" style="color: #667700; text-decoration-line: none;">https://www.facebook.com/tlam.since2014/</a></span><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;" /><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;">Thank you.</span><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;" /><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;"><br /></span><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;"></span><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;">我們的網站搬遷到:</span><a href="http://tlam.sea.taipei/" style="background-color: white; color: #667700; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; text-decoration-line: none;">http://tlam.sea.taipei/</a><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;" /><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;">如果您有任何疑問,請聯繫我們:</span><a href="https://www.facebook.com/tlam.since2014/" style="background-color: white; color: #667700; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; text-decoration-line: none;">https://www.facebook.com/tlam.since2014/</a><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;" /><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;">謝謝。</span></span>en linhttp://www.blogger.com/profile/02728711159090404183noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5744414396108782723.post-61939043588205412012015-08-01T00:00:00.000+08:002015-08-01T00:00:08.426+08:00Mga Nanalong Entries<div style="text-align: center;">
<b><span style="color: #cc0000; font-size: large;">【First Prize】</span></b></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
★寶島框架背後的肖像</div>
<div style="text-align: center;">
Potret di Balik Bingkai Kasa Formosa / Dwiita Vita</div>
<div style="text-align: center;">
<a href="http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/03/potret-di-balik-bingkai-kasa-formosa.html" target="_blank">http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/03/potret-di-balik-bingkai-kasa-formosa.html</a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b><span style="color: #cc0000; font-size: large;">【Jury Award】</span></b></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
★母親的遊戲</div>
<div style="text-align: center;">
Trò chơi của mẹ / Phạm Hùng Hiệp</div>
<div style="text-align: center;">
<a href="http://2014tlam-vn.blogspot.tw/2015/03/tro-choi-cua-me.html" target="_blank">http://2014tlam-vn.blogspot.tw/2015/03/tro-choi-cua-me.html</a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #cc0000; font-size: large;"><b>【Choice Award】</b></span></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
★友誼和音樂之寶藏</div>
<div style="text-align: center;">
ขุมทองแห่งมิตรภาพและเสียงเพลง / อนันต์ ศรีลาวุธ</div>
<div style="text-align: center;">
<a href="http://2014-tlam-th.blogspot.tw/2015/05/blog-post_25.html" target="_blank">http://2014-tlam-th.blogspot.tw/2015/05/blog-post_25.html</a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
★農田彼端</div>
<div style="text-align: center;">
Sa Dulo ng Bukid / Carla F. Padilla</div>
<div style="text-align: center;">
<a href="http://2014tlam-ph.blogspot.tw/2015/05/sa-dulo-ng-bukid.html" target="_blank">http://2014tlam-ph.blogspot.tw/2015/05/sa-dulo-ng-bukid.html</a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
★江子翠膽大妄為的變態男</div>
<div style="text-align: center;">
LELAKI PEMBERANI DI JIANGZICUI / Erin Cipta</div>
<div style="text-align: center;">
<a href="http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/04/lelaki-pemberani-di-jiangzicui.html" target="_blank">http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/04/lelaki-pemberani-di-jiangzicui.html</a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
★早晨之前 </div>
<div style="text-align: center;">
Sebelum Pagi / Arumi Olive</div>
<div style="text-align: center;">
<a href="http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/04/arumi-olive.html" target="_blank">http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/04/arumi-olive.html</a></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span></div>
<div style="text-align: center;">
<b><span style="color: #cc0000; font-size: large;">【Juvenile Jury Award】</span></b></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
★農田彼端</div>
<div style="text-align: center;">
Sa Dulo ng Bukid / Carla F. Padilla</div>
<div style="text-align: center;">
<a href="http://2014tlam-ph.blogspot.tw/2015/05/sa-dulo-ng-bukid.html" target="_blank">http://2014tlam-ph.blogspot.tw/2015/05/sa-dulo-ng-bukid.html</a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
★WIN</div>
<div style="text-align: center;">
WIN / Keyzia Chan</div>
<div style="text-align: center;">
<a href="http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/05/win.html" target="_blank">http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/05/win.html</a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
★夢寐</div>
<div style="text-align: center;">
Mộng mị / Cổ Lam</div>
<br />
<div style="text-align: center;">
</div>
<br />
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; color: black; font-family: 'Times New Roman'; font-size: medium; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: normal; orphans: auto; text-align: center; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 1; word-spacing: 0px;">
<div style="margin: 0px;">
<a href="http://2014tlam-vn.blogspot.tw/2015/05/mong-mi.html" target="_blank">http://2014tlam-vn.blogspot.tw/2015/05/mong-mi.html</a></div>
</div>
en linhttp://www.blogger.com/profile/02728711159090404183noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5744414396108782723.post-82089582851864659882015-07-21T06:42:00.000+08:002017-08-11T23:55:52.889+08:00Run-Off Election <h3 style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #2c3e50; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 24px; line-height: 1.1; margin: 20px 0px 10px; position: relative;">
<a name='more'></a>【重要公告】<span style="box-sizing: border-box; line-height: 1.1;">第二屆移民工文學獎已於7/20下午全數評選完畢,近期一周工作將個別通知得獎人。</span><span style="box-sizing: border-box; line-height: 1.1;">相關評選過程、得獎名單、得獎作品、評審總評等,將於8/1正式公布,敬請期待。</span></h3>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 1.1;"><img src="https://d15ds55abggjxg.cloudfront.net/project_blog/f3566a32f6522e137a5cb700b2b64c1f.jpg" style="border: 0px; box-sizing: border-box; height: auto; max-width: 100%; vertical-align: middle; width: 601px;" /></span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 1.1;">【第二屆移民工文學獎】決選會議,假中和南勢角「燦爛時光」東南亞書店舉行。</span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 1.1;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 1.1;"><img src="https://d15ds55abggjxg.cloudfront.net/project_blog/15430aaf947750b626340635e8b9be2f.jpg" style="border: 0px; box-sizing: border-box; height: auto; max-width: 100%; vertical-align: middle; width: 601px;" /></span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 1.1;">本屆唯一的男性評審:台灣大學台文所 蘇碩斌老師</span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 1.1;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 1.1;"><img src="https://d15ds55abggjxg.cloudfront.net/project_blog/0b78885c29455fa615fe85c6d0c53d10.jpg" style="border: 0px; box-sizing: border-box; height: auto; max-width: 100%; vertical-align: middle; width: 601px;" /></span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 1.1;">評審:作家 朱天心老師</span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 1.1;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 1.1;"></span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<img src="https://d15ds55abggjxg.cloudfront.net/project_blog/3b62f09ee5391c4438380036a63ab09f.jpg" style="border: 0px; box-sizing: border-box; height: auto; max-width: 100%; vertical-align: middle; width: 601px;" /></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;">評審:暨南大學東南亞系教授 李美賢老師</span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;"><img src="https://d15ds55abggjxg.cloudfront.net/project_blog/6165a24c7d37689dc708c535008d4c63.jpg" style="border: 0px; box-sizing: border-box; height: auto; max-width: 100%; vertical-align: middle; width: 601px;" /></span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;">評審:紀錄片導演 曾文珍老師</span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<h3 style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #2c3e50; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 24px; line-height: 1.1; margin: 20px 0px 10px; position: relative;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;">成人評審團共五位評審老師選出首獎、評審獎各一篇,優選作品三篇。令人感動的是,後來所有評審決定捐出評審費來增補一篇優秀作品,因此最後本屆優選作品有四篇,成人評審團共計選出六篇。謝謝辛苦的評審老師,也恭喜這六位得獎人!</span></h3>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;"><img src="https://d15ds55abggjxg.cloudfront.net/project_blog/a2feb8655e7d37e65882df32232106df.jpg" style="border: 0px; box-sizing: border-box; height: auto; max-width: 100%; vertical-align: middle; width: 601px;" /></span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;">40篇入圍作品正逐一進行討論,冗長的過程只為不輕易捨棄任何文章。</span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;"><img src="https://d15ds55abggjxg.cloudfront.net/project_blog/f904a91bafbcb6042c40c871694da272.jpg" style="border: 0px; box-sizing: border-box; height: auto; max-width: 100%; vertical-align: middle; width: 601px;" /></span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;">投票過程共計五輪,每一輪皆列表紀錄並存檔,場邊還有文字記錄、影像紀錄與全程錄音。</span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;"><img src="https://d15ds55abggjxg.cloudfront.net/project_blog/9eebde7af8bf4962bd223d89ae4ee344.jpg" style="border: 0px; box-sizing: border-box; height: auto; max-width: 100%; vertical-align: middle; width: 601px;" /></span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;">燦爛時光會議現場全景</span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;"><img src="https://d15ds55abggjxg.cloudfront.net/project_blog/c1f73151b98c49c3224c7baf740a2c9b.jpg" style="border: 0px; box-sizing: border-box; height: auto; max-width: 100%; vertical-align: middle; width: 601px;" /></span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;">評選會終於結束了!評審們留下笑容滿面的合影。</span></div>
<h3 style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #2c3e50; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 24px; line-height: 1.1; margin: 20px 0px 10px; position: relative;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;">***</span></h3>
<h3 style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #2c3e50; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 24px; line-height: 1.1; margin: 20px 0px 10px; position: relative;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;">7/19成人評審團決選會議過後,緊接著7/20舉行青少年評審團決選會議,將由青少年選出他們心目中的優秀作品三篇。</span></h3>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;"><img src="https://d15ds55abggjxg.cloudfront.net/project_blog/1594f868ede64a70bf05d3e3bf2e558b.jpg" style="border: 0px; box-sizing: border-box; height: auto; max-width: 100%; vertical-align: middle; width: 601px;" /></span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;">青少年評審陸續到場囉!還有遠從嘉義來的新二代評審。</span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;"><img src="https://d15ds55abggjxg.cloudfront.net/project_blog/507fedaf4d8964820140c713b1ee7a7c.jpg" style="border: 0px; box-sizing: border-box; height: auto; max-width: 100%; vertical-align: middle; width: 601px;" /></span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;">青少年評審團的決選過程完全比照專業的成人評審團。</span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;"><img src="https://d15ds55abggjxg.cloudfront.net/project_blog/3eab9018e33602a891e7239a4a792fdb.jpg" style="border: 0px; box-sizing: border-box; height: auto; max-width: 100%; vertical-align: middle; width: 601px;" /></span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;">青少年評審也逐一對入圍文章提出看法。除青少年有其獨到的眼光見解外,對許多文章的評論竟成熟地與成人評審團的看法不謀而合,甚至用詞一模一樣,真令人刮目相看。</span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;"><img src="https://d15ds55abggjxg.cloudfront.net/project_blog/aa8a428104a4ca36ffdc7228f1c33d70.jpg" style="border: 0px; box-sizing: border-box; height: auto; max-width: 100%; vertical-align: middle; width: 601px;" /></span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;">青少年評審會議全景。</span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;"><img src="https://d15ds55abggjxg.cloudfront.net/project_blog/2b5fb148a1d55bfba7ccbaf669f5449c.jpg" style="border: 0px; box-sizing: border-box; height: auto; max-width: 100%; vertical-align: middle; width: 601px;" /></span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;">評審會議結束,照例拍個團體照。熱血的青少年評審們,集體對鏡頭比了ROCK手勢!後排右二的評審自組樂團,中場休息時還現場獻唱了一首歌曲,酷斃了!</span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;"><img src="https://d15ds55abggjxg.cloudfront.net/project_blog/66504e86ee9aaa7e0bc9be02c0ab5670.jpg" style="border: 0px; box-sizing: border-box; height: auto; max-width: 100%; vertical-align: middle; width: 601px;" /></span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;">本屆移民工文學獎連續兩天的決選會議,在青春洋溢中圓滿結束!</span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<h3 style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #2c3e50; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 24px; line-height: 1.1; margin: 20px 0px 10px; position: relative;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;">***</span></h3>
<h3 style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #2c3e50; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 24px; line-height: 1.1; margin: 20px 0px 10px; position: relative;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;">【第二屆移民工文學獎】頒獎典禮,謹訂8/30下午兩點於國立臺灣博物館舉行,歡迎蒞臨!</span></h3>
<h3 style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #2c3e50; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 24px; line-height: 1.1; margin: 20px 0px 10px; position: relative; text-align: center;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;"><img src="https://d15ds55abggjxg.cloudfront.net/project_blog/a763915895e2ac686f1266eb5aa78c7c.jpg" style="border: 0px; box-sizing: border-box; height: auto; max-width: 100%; vertical-align: middle; width: 275px;" /></span></h3>
<h3 style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #2c3e50; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 24px; line-height: 1.1; margin: 20px 0px 10px; position: relative;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;">沿革與建築:本館成立於1908年,是臺灣地區歷史最悠久的博物館。當時日本政府為紀念臺灣南北縱貫線鐵路全線通車,於1908年10月24日設置「臺灣總督府博物館」,初開館時就有典藏品一萬多件。1915年博物館的新館舍在二二八和平公園(前身為臺北新公園)內落成啟用,成為日本政府在臺興築的代表性公共建築之一。</span></h3>
<h3 style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #2c3e50; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 24px; line-height: 1.1; margin: 20px 0px 10px; position: relative;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;">地址:台北市中正區襄陽路2號</span></h3>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #515151; font-family: 'Helvetica Neue', 'Heiti TC', 微軟正黑體, 'Microsoft JhengHei', Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.5714282989502px; text-align: center;">
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;"><img src="https://d15ds55abggjxg.cloudfront.net/project_blog/7e43ba46350ac850e0dd09410923c361.jpg" style="border: 0px; box-sizing: border-box; height: auto; max-width: 100%; vertical-align: middle; width: 259px;" /></span></div>
<div>
<span style="box-sizing: border-box; line-height: 14.3000001907349px;"><br /></span></div>
en linhttp://www.blogger.com/profile/02728711159090404183noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5744414396108782723.post-90595345723320203282015-06-13T15:30:00.000+08:002015-07-28T06:41:07.348+08:00Paghuhula sa Mananalong Entries sa “Pangalawang Taon ng Migrants’ Literary Awards”<div style="text-align: left;">
<b></b><br />
<a name='more'></a><b>【移民工文學獎 預測活動揭曉】<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; line-height: 22.3999996185303px;">Pag-anunsyo sa Napiling Entries</span></b><br />
<b><br /></b><b>說明:活動從本屆40篇入圍文章中抽出四位留言讀者,將致贈全罩式耳機或迷你隨身音響一台,恭喜四位得主!</b><br />
<b><br /></b><b>【抽獎活動得主名單】</b><br />
<b>ไพศาล </b><br />
<b><a href="https://www.facebook.com/profile.php?id=100001486077194">https://www.facebook.com/profile.php?id=100001486077194</a></b><br />
<b><br /></b><b>KOENIGIN</b><br />
<b><a href="https://www.facebook.com/koenigin.melb">https://www.facebook.com/koenigin.melb</a></b><br />
<b><br /></b><b>REVANA </b><br />
<b><a href="https://www.facebook.com/revana.hatisuci">https://www.facebook.com/revana.hatisuci</a></b><br />
<b><br /></b><b>Lestari</b><br />
<b><a href="https://www.facebook.com/lestari.formosa.7">https://www.facebook.com/lestari.formosa.7</a></b><br />
<b><br /></b>
<span style="color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;"><span style="font-size: 14.8500003814697px; line-height: 20.7900009155273px;"><b>Please provide your address, we will send gifts to you, Thank you.</b></span></span><br />
<span style="color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;"><span style="font-size: 14.8500003814697px; line-height: 20.7900009155273px;"><b>Message to: <a href="https://www.facebook.com/en.lin.9849">https://www.facebook.com/en.lin.9849</a> en lin</b></span></span><br />
<span style="color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;"><span style="font-size: 14.8500003814697px; line-height: 20.7900009155273px;"><b>請提供您的地址,我們將寄贈品給您,謝謝。</b></span></span><br />
<span style="color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;"><span style="font-size: 14.8500003814697px; line-height: 20.7900009155273px;"><b>私訊:</b></span></span><b style="color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 14.8500003814697px; line-height: 20.7900009155273px;"> <a href="https://www.facebook.com/en.lin.9849">https://www.facebook.com/en.lin.9849</a> en lin</b><br />
<div>
<b style="color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 14.8500003814697px; line-height: 20.7900009155273px;"><br /></b></div>
<b>***</b><br />
<span style="color: #333333; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><span style="line-height: 21px;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #333333; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><span style="line-height: 21px;"><b>Paghuhula sa Mananalong Entries sa “Pangalawang Taon ng Migrants’ Literary Awards” </b></span></span><br />
<span style="color: #333333; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; line-height: 21px;"><br /></span>
<span style="color: #333333; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; line-height: 21px;">Upang makilala ang gawain ng bawat kalahok sa “Migrants’ Literary Awards”, kayo ay iniimbita na sumali sa Paghuhula sa Mananalong Entries sa “Pangalawang Taon ng Migrants’ Literary Awards”.</span></div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"></span><br />
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="line-height: 1.4;"><b>Pamaraan:</b></span></span></div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
</span>
<br />
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="line-height: 1.4;">(1)</span><span class="Apple-tab-span" style="line-height: 1.4; white-space: pre;"> </span><span style="line-height: 1.4;">Mula Marso 1, abangan ang bawat kalahok na ulat na maipapahayag.</span></span></div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
</span>
<br />
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="line-height: 1.4;">(2)</span><span class="Apple-tab-span" style="line-height: 1.4; white-space: pre;"> </span><span style="line-height: 1.4;">Isulat ang iyong email o komento o anumang gustong sabihin sa kalahok sa ilalim ng entry na iyong napili.</span></span></div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
</span>
<br />
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="line-height: 1.4;">(3)</span><span class="Apple-tab-span" style="line-height: 1.4; white-space: pre;"> </span><span style="line-height: 1.4;">Kapag ayaw isulat ang email, maaring magsulat sa touchedbytheirhands@gmail.com upang makasali sa Paghuhula sa Mananalong Entries.</span></span></div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
</span>
<br />
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="line-height: 1.4;">(4)</span><span class="Apple-tab-span" style="line-height: 1.4; white-space: pre;"> </span><span style="line-height: 1.4;">Ang bawat tao ay maaring pumili ng isang entry lamang sa bawat araw.</span></span></div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
</span>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="line-height: 1.4;">(5)</span><span class="Apple-tab-span" style="line-height: 1.4; white-space: pre;"> </span><span style="line-height: 1.4;">Sa Hunyo 12 ang anunsyo ng mga entries na napiling makalahok sa kompetisyon. Kung ikaw ay may nahulaang entry sa anunsyo, ikaw ay may pagkakataong manalo ng premyo.</span></span></div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<div style="text-align: left;">
<span style="line-height: 1.4;"><br /></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="line-height: 1.4;"><b>Iskedyul:</b></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="line-height: 1.4;">Pagboboto sa mga Entries: Marso 1 – Hunyo 10</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="line-height: 1.4;">Pag-anunsyo sa Napiling Entries: Hunyo 15</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="line-height: 1.4;">Pagpapadala ng mga Premyo: Hunyo 15 - Hunyo 30</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="line-height: 1.4;"><br /></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="line-height: 1.4;"><b>Mga Premyo:</b></span><span style="line-height: 1.4; text-align: center;"> </span></div>
</span><br />
<div class="post-body entry-content" id="post-body-3823937202704980034" itemprop="description articleBody" style="display: inline !important; position: relative; width: 498px;">
<div class="separator" style="clear: both; display: inline !important; line-height: 1.4; text-align: center;">
<a href="https://s.yimg.com/hg/pimg1/e7/51/p043947191227-item-6565xf1x0350x0350-m.jpg" imageanchor="1" style="color: #667700; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-decoration: none;"><img border="0" height="320" src="https://s.yimg.com/hg/pimg1/e7/51/p043947191227-item-6565xf1x0350x0350-m.jpg" style="border: none; position: relative;" width="320" /></a></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; line-height: 1.4; text-align: center;"></span></div>
<div style="line-height: 1.4; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: left;">
<a href="http://www.pcstore.com.tw/singzn/M17028968.htm" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; line-height: 1.4;" target="_blank">Headphone</a></div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"></span><br />
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="line-height: 1.4;">http://www.pcstore.com.tw/singzn/M17028968.htm</span></span></div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
</span>
<br />
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="line-height: 1.4;"><br /></span></span></div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
</span>
<br />
<div style="color: #667700; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: left; text-decoration: none;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><a href="http://tw.m.yimg.com/res/gdsale/st_pic/4033/st-4033379-2.jpg?u=20121227215328" imageanchor="1" style="color: #667700; line-height: 1.4; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-decoration: none;"><img border="0" src="http://tw.m.yimg.com/res/gdsale/st_pic/4033/st-4033379-2.jpg?u=20121227215328" height="320" style="border: none; position: relative;" width="320" /></a></span></div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
</span>
<br />
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><a href="https://tw.buy.yahoo.com/gdsale/gdsale.asp?act=gdsearch&gdid=4033379" style="line-height: 1.4;" target="_blank">Portable Mini-Speaker</a></span></div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
</span>
<br />
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="line-height: 1.4;">https://tw.buy.yahoo.com/gdsale/gdsale.asp?act=gdsearch&gdid=4033379</span></span></div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
</span>
<div class="post-body entry-content" id="post-body-3823937202704980034" itemprop="description articleBody" style="background-color: white; orphans: auto; position: relative; text-align: start; text-indent: 0px; widows: auto; width: 498px;">
<b style="-webkit-text-stroke-width: 0px; color: #333333; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 1.4; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;"></b><br />
<div class="post-body entry-content" id="post-body-3823937202704980034" itemprop="description articleBody" style="position: relative; width: 498px;">
<b style="-webkit-text-stroke-width: 0px; color: #333333; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 1.4; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"></span></b><br />
<div class="post-body entry-content" id="post-body-3823937202704980034" itemprop="description articleBody" style="position: relative; width: 498px;">
<div style="line-height: 1.4; text-align: left;">
<b style="-webkit-text-stroke-width: 0px; color: #333333; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 1.4; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></b></div>
</div>
<b style="-webkit-text-stroke-width: 0px; color: #333333; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 1.4; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
</span></b>
<br />
<div class="post-body entry-content" id="post-body-3823937202704980034" itemprop="description articleBody" style="position: relative; width: 498px;">
<b style="-webkit-text-stroke-width: 0px; color: #333333; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 1.4; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></b></div>
<b style="-webkit-text-stroke-width: 0px; color: #333333; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 1.4; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
</span></b></div>
<b style="-webkit-text-stroke-width: 0px; color: #333333; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 1.4; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">
</b></div>
<div class="post-body entry-content" id="post-body-3823937202704980034" itemprop="description articleBody" style="background-color: white; orphans: auto; position: relative; text-align: start; text-indent: 0px; widows: auto; width: 498px;">
<b><span style="-webkit-text-stroke-width: 0px; color: #333333; font-style: normal; font-variant: normal; letter-spacing: normal; line-height: 1.4; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">第二</span></span><span style="-webkit-text-stroke-width: 0px; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 15px; font-style: normal; font-variant: normal; letter-spacing: normal; line-height: 1.4; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">屆移民工文學獎 得獎預測活動</span></b><br />
<span style="color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;"><span style="font-size: 15px; line-height: 1.4;">為了讓移民工文學獎每一位參賽者的創作心血都能被看見,我們誠摯邀請關心本活動的您,一起來參與第二屆移民工文學獎的「得獎預測活動」。</span></span><br />
<br />
<b style="-webkit-text-stroke-width: 0px; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 15px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 1.4; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">活動辦法:</b><br />
<span style="color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;"><span style="font-size: 15px; line-height: 1.4;">(1) 3/1起,請密切注意每日公布之參賽文章。</span></span><br />
<span style="color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;"><span style="font-size: 15px; line-height: 1.4;">(2) 請在您意屬的文章下方,留下您的 email、評語或鼓勵參賽者的話。</span></span><br />
<span style="color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;"><span style="font-size: 15px; line-height: 1.4;">(3) 如不方便留下email,請寄信到 touchedbytheirhands@gmail.com 亦可參加預測活動。</span></span><br />
<span style="color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;"><span style="font-size: 15px; line-height: 1.4;">(4) 每人每日限投一篇。</span></span><br />
<span style="color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;"><span style="font-size: 15px; line-height: 1.4;">(5) 6/12 將公告初選入圍名單,成功預測名單中任何一篇者,就有機會獲得好禮。</span></span><br />
<br />
<b style="-webkit-text-stroke-width: 0px; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 15px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 1.4; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">時間:</b><br />
<span style="color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;"><span style="font-size: 15px; line-height: 1.4;">票選文章:3/1~6/10</span></span><br />
<span style="color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;"><span style="font-size: 15px; line-height: 1.4;">得獎公布:6/15</span></span><br />
<span style="color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;"><span style="font-size: 15px; line-height: 1.4;">獎品郵寄:6/15~6/30</span></span><br />
<br />
<b style="-webkit-text-stroke-width: 0px; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 15px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 1.4; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">獎品說明:</b><br />
<br />
<div class="separator" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; clear: both; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 15px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 1.4; text-align: center; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">
<a href="https://s.yimg.com/hg/pimg1/e7/51/p043947191227-item-6565xf1x0350x0350-m.jpg" imageanchor="1" style="color: #667700; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-decoration: none;"><img border="0" height="320" src="https://s.yimg.com/hg/pimg1/e7/51/p043947191227-item-6565xf1x0350x0350-m.jpg" style="border: none; position: relative;" width="320" /></a></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 15px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 1.4; text-align: center; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">
<a href="http://www.pcstore.com.tw/singzn/M17028968.htm" style="color: #667700; text-decoration: none;" target="_blank">耳罩式耳機</a></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 15px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 1.4; text-align: center; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">
http://www.pcstore.com.tw/singzn/M17028968.htm</div>
<br />
<div class="separator" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; clear: both; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 15px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 1.4; text-align: center; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">
<a href="http://tw.m.yimg.com/res/gdsale/st_pic/4033/st-4033379-2.jpg?u=20121227215328" imageanchor="1" style="color: #667700; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-decoration: none;"><img border="0" src="http://tw.m.yimg.com/res/gdsale/st_pic/4033/st-4033379-2.jpg?u=20121227215328" height="320" style="border: none; position: relative;" width="320" /></a></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 15px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 1.4; text-align: center; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">
<a href="https://tw.buy.yahoo.com/gdsale/gdsale.asp?act=gdsearch&gdid=4033379" style="color: #667700; text-decoration: none;" target="_blank">多媒體隨身方塊音響</a></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 15px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 1.4; text-align: center; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">
https://tw.buy.yahoo.com/gdsale/gdsale.asp?act=gdsearch&gdid=4033379</div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; clear: both; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 15px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 1.4; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">
</div>
</div>
en linhttp://www.blogger.com/profile/02728711159090404183noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5744414396108782723.post-47186077415354372182015-06-12T00:00:00.000+08:002015-07-28T06:46:12.913+08:00Pagpapahayag ng mga Pangalan ng Napiling Kasali sa Preliminary Eliminations<br />
<a name='more'></a>說明:<br />
(1)入圍名單排序無關名次,依照評審提供的時間登錄。<br />
(2)本屆參賽作品總數:泰國8篇、越南35篇、菲律賓36篇、印尼102篇,總計181篇。<br />
(3)本屆初選入圍額度:泰國4篇、越南與菲律賓各8篇、印尼20篇。<br />
<br />
***<br />
<br />
<b>2015 Penghargaan Sastra Pekerja Imigran Kedua</b><br />
<b>Pengumuman nama finalis 印尼入圍名單</b><br />
<br />
71 Keyzia Chan<br />
<a href="http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/05/win.html">http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/05/win.html</a><br />
<br />
31 Erin Cipta<br />
<a href="http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/04/lelaki-pemberani-di-jiangzicui.html">http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/04/lelaki-pemberani-di-jiangzicui.html</a><br />
<br />
33 Tari Sasha<br />
<a href="http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/04/mimpi-mentari.html">http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/04/mimpi-mentari.html</a><br />
<br />
79 Azra Hasyim<br />
<a href="http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/05/jeritan-hati-wanita.html">http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/05/jeritan-hati-wanita.html</a><br />
<br />
58 Erdiah<br />
<a href="http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/05/belajar-dari-nurul-dan-uang-1-nt-dolar.html">http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/05/belajar-dari-nurul-dan-uang-1-nt-dolar.html</a><br />
<br />
21 Arumi Olive<br />
<a href="http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/04/arumi-olive.html">http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/04/arumi-olive.html</a><br />
<br />
53 Wiwik Maysaroh<br />
<a href="http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/05/sebening-hati-ama.html">http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/05/sebening-hati-ama.html</a><br />
<br />
39 Disyak Ayummy<br />
<a href="http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/04/ao-taitai-cinta-tidak-terbatas.html">http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/04/ao-taitai-cinta-tidak-terbatas.html</a><br />
<br />
41 Irnelya Sari<br />
<a href="http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/04/ang-ku-kue-ama.html">http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/04/ang-ku-kue-ama.html</a><br />
<br />
50 Meylia Nurhayati<br />
<a href="http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/05/merenda-asa-di-negeri-formosa.html">http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/05/merenda-asa-di-negeri-formosa.html</a><br />
<br />
18 Rasyah sarie<br />
<a href="http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/03/terpenjara-kebencian.html">http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/03/terpenjara-kebencian.html</a><br />
<br />
78 Asri Fara<br />
<a href="http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/05/talak-tiga-di-pintu-kereta.html">http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/05/talak-tiga-di-pintu-kereta.html</a><br />
<br />
89 Sandra Atikasari<br />
<a href="http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/05/panggil-aku-laobaniang.html">http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/05/panggil-aku-laobaniang.html</a><br />
<br />
102 Laela Anggraeni Nurazizah<br />
<a href="http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/06/the-wai-momi.html">http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/06/the-wai-momi.html</a><br />
<br />
95 Firis salsabilla<br />
<a href="http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/05/zhonge-zheng.html">http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/05/zhonge-zheng.html</a><br />
<br />
13 Dwiita Vita<br />
<a href="http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/03/potret-di-balik-bingkai-kasa-formosa.html">http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/03/potret-di-balik-bingkai-kasa-formosa.html</a><br />
<br />
76 Nanik Riyati<br />
<a href="http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/05/arti-sebuah-kebahagiaan.html">http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/05/arti-sebuah-kebahagiaan.html</a><br />
<br />
12 Zikriani Putri<br />
<a href="http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/03/tangga-kehidupan.html">http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/03/tangga-kehidupan.html</a><br />
<br />
63 Riyan Ferdian<br />
<a href="http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/05/sebening-hati-ayi.html">http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/05/sebening-hati-ayi.html</a><br />
<br />
77 Evi Agustika<br />
<a href="http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/05/keluarga-keduaku-di-formosa.html">http://2014tlam-id.blogspot.tw/2015/05/keluarga-keduaku-di-formosa.html</a><br />
<br />
***<br />
<br />
<b>2015 Giải thưởng Văn học Di dân Di công Lần thứ II</b><br />
<b>Công bố danh sách tác phẩm dự thi được chọn 越南入圍名單</b><br />
<br />
3 Phạm Hùng Hiệp<br />
<a href="http://2014tlam-vn.blogspot.tw/2015/03/tro-choi-cua-me.html">http://2014tlam-vn.blogspot.tw/2015/03/tro-choi-cua-me.html</a><br />
<br />
16 Tháng năm<br />
<a href="http://2014tlam-vn.blogspot.tw/2015/05/thoan-tuong-ve-ai-loan.html">http://2014tlam-vn.blogspot.tw/2015/05/thoan-tuong-ve-ai-loan.html</a><br />
<br />
6 Maria Nguyen<br />
<a href="http://2014tlam-vn.blogspot.tw/2015/04/canh-beo-troi.html">http://2014tlam-vn.blogspot.tw/2015/04/canh-beo-troi.html</a><br />
<br />
13 Cổ Lam<br />
<a href="http://2014tlam-vn.blogspot.tw/2015/05/mong-mi.html">http://2014tlam-vn.blogspot.tw/2015/05/mong-mi.html</a><br />
<br />
24 鄧氏芳川<br />
<a href="http://2014tlam-vn.blogspot.tw/2015/05/dao-ngoc-mot-giac-mo.html">http://2014tlam-vn.blogspot.tw/2015/05/dao-ngoc-mot-giac-mo.html</a><br />
<br />
4 Nguyễn Thị Hằng Nga<br />
<a href="http://2014tlam-vn.blogspot.tw/2015/03/tinh-yeu-sinh-vien.html">http://2014tlam-vn.blogspot.tw/2015/03/tinh-yeu-sinh-vien.html</a><br />
<br />
25 韋氏雪<br />
<a href="http://2014tlam-vn.blogspot.tw/2015/05/dong-doi-xuoi-nguoc.html">http://2014tlam-vn.blogspot.tw/2015/05/dong-doi-xuoi-nguoc.html</a><br />
<br />
26 Dáng Thi Phưòng Lan<br />
<a href="http://2014tlam-vn.blogspot.tw/2015/05/ben-bo-hanh-phuc.html">http://2014tlam-vn.blogspot.tw/2015/05/ben-bo-hanh-phuc.html</a><br />
<br />
<br />
***<br />
<br />
<b>2015 Pangalawang Taon ng Migrants' Literary Awards</b><br />
<b>Pagpapahayag ng mga Pangalan ng Napiling Kasali sa Preliminary Eliminations</b><br />
<b>菲律賓入圍名單</b><br />
<br />
29 M.E Osan<br />
<a href="http://2014tlam-ph.blogspot.tw/2015/05/sinag-sa-takip-silim.html">http://2014tlam-ph.blogspot.tw/2015/05/sinag-sa-takip-silim.html</a><br />
<br />
10 Darlene Manabo<br />
<a href="http://2014tlam-ph.blogspot.tw/2015/03/bituin-sa-dulong-silangan.html">http://2014tlam-ph.blogspot.tw/2015/03/bituin-sa-dulong-silangan.html</a><br />
<br />
17 May<br />
<a href="http://2014tlam-ph.blogspot.tw/2015/04/luntian-at-kongkreto.html">http://2014tlam-ph.blogspot.tw/2015/04/luntian-at-kongkreto.html</a><br />
<br />
12 jaona<br />
<a href="http://2014tlam-ph.blogspot.tw/2015/04/hulyo.html">http://2014tlam-ph.blogspot.tw/2015/04/hulyo.html</a><br />
<br />
24 / Rolan De Luna Maala<br />
<a href="http://2014tlam-ph.blogspot.tw/2015/05/taiwan-at-dayuhang-manggagawa.html">http://2014tlam-ph.blogspot.tw/2015/05/taiwan-at-dayuhang-manggagawa.html</a><br />
<br />
32 Jill. J<br />
<a href="http://2014tlam-ph.blogspot.tw/2015/05/hamon-ng-buhay.html">http://2014tlam-ph.blogspot.tw/2015/05/hamon-ng-buhay.html</a><br />
<br />
33 SONIA RAMOS CHAN<br />
<a href="http://2014tlam-ph.blogspot.tw/2015/05/pagtitiissakripisyoatpasakit.html">http://2014tlam-ph.blogspot.tw/2015/05/pagtitiissakripisyoatpasakit.html</a><br />
<br />
18 Carla F. Padilla<br />
<a href="http://2014tlam-ph.blogspot.tw/2015/05/sa-dulo-ng-bukid.html">http://2014tlam-ph.blogspot.tw/2015/05/sa-dulo-ng-bukid.html</a><br />
<br />
<br />
***<br />
<br />
<b>2015 รางวัลวรรณกรรมผู้ย้ายถิ่นฐานใหม่และแรงงานต่างชาติรุ่นที่</b><br />
<b>ประกาศรายชื่อผู้ได้รับการเสนอชื่อ 泰國入圍名單</b><br />
<br />
2 / นฤเดช บุญฉิม<br />
<a href="http://2014-tlam-th.blogspot.tw/2015/04/blog-post_23.html">http://2014-tlam-th.blogspot.tw/2015/04/blog-post_23.html</a><br />
<br />
7 / Phanet Phongsai<br />
<a href="http://2014-tlam-th.blogspot.tw/2015/05/blog-post_29.html">http://2014-tlam-th.blogspot.tw/2015/05/blog-post_29.html</a><br />
<br />
5 / นายไพศาล เมืองแทนรายการวิทยุอาร์ทีไอในไต้หวัน<br />
<a href="http://2014-tlam-th.blogspot.tw/2015/05/blog-post_60.html">http://2014-tlam-th.blogspot.tw/2015/05/blog-post_60.html</a><br />
<br />
NO6 / อนันต์ ศรีลาวุธ<br />
<a href="http://2014-tlam-th.blogspot.tw/2015/05/blog-post_25.html">http://2014-tlam-th.blogspot.tw/2015/05/blog-post_25.html</a>en linhttp://www.blogger.com/profile/02728711159090404183noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5744414396108782723.post-34842680369867434482015-05-31T23:57:00.001+08:002015-05-31T23:57:16.464+08:00Mga munting Pangarap sa ibayong Dagat / Pilipinas2015/5/31 / Angie / Mga munting Pangarap sa ibayong Dagat / Pilipinas / 菲律賓 <span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
<br />
Samahang makata intl.<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Pangarap ay kay daling bigkasin libre lamang kung tawagin ng karamihan subalit pagkat kaakibat nito ang mga pagsubok na maaring pagdaanan upang makamtan ang pangarap na inasam asam,tulad ko nais kong makamit ang aking munting pangarap subalit kay hirap makamtam sa sariling Inang bayan kayat tulad ng ibang mga dayuhang manggagawa akoy akoy nakikagsapalaran sa ibayong dagat at umasang makamit ang ang minimithing pangarap khit kapalit nito'y pansamantalang mawalay sa pamilyang mahal,Ako'y napabilang sa mangagawang nakikipag sapalaran sa bansang taiwan mula sa ibat ibang lahi subalit iisa ang minimithi samot saring karanasan ang napagdaanan ng bawat ninoman,tulad ko sa simula ng aking pakikiopagsapalaran dito sa Taiwan hindi naging maganda ang aking nararanasan akoy napunta sa amo kung saan nagtatanim nag mga halamang gulay at minsan ay pinatutulong ako sa kanilang palayan akoy habag na habag sa aking kinalalagyan bukod sa hirap ng trabaho'y walang maayos na pagkain na aking natitikman,doon ko naranasan ang magdildil ng asin at tumutulo ang aking mga luha pagkat akoy naaawa sa aking sarili wala akong malalapitan o mahingian ng tulong sa mga panahong iyon pagkat akoy wlang alam kung sino ang maaring makatulong,subalit di ko ang tanim ng galit sa aking pusot isipan tanging naisip koy sadya ngang akoy di mapalad at akoy napapad sa ganoong among pagsisilbihan maluwag kong tinanggap sa aking sarili na siguro ngay hindi ako mapalad sa paninilbihan banyagang bayan pinili kong umuwi sa bayang aking pinagmulan masakit man sa kalooban subalit pilit kong tinatagan ang aking sarili at tanggapin ang aking kabigoan,akoy nagpapasalamat sa mahal kong pamilya sa buong pagtanggap sa aking kinahihinatnan subalit sa pusot isipan koy hindi ako nawalan ng pag asa at hindi pa kataposan ng lahat,nong akoy nasa airport ng mga panahong iyon ilang mga kababayan koy naaawa sa akin kinahinatnan may isang babaeng lumapit sa akin at akoy inalok ng tulong akoy natuwa sa una subalit ang tulong na kanyang inalok ay ang tumakas ako at ayon sa kanya akoy matutulongan ng kanyang mga kaibigan upang maghanap ng trabaho subalit itoy labag sa batas ng taiwan in short working without permit akoy namangha sa kanyang tinuran lugmk man ako sa panahong iyon subalit walang pag alinlangang akoy tumanggi at tanging salamat na lamang ang aking nasambit.pinili kong sumakay sa sasakyang himpapawid at batid kong nag aabang ang aking mga mahal sa buhay batid kong silay nalungkot sa aking kabigoan subalit akoy nagpapasalamat at silay nariyan at dumamay sa mga panahong akoy lugmok silay nariyan sa aking tabi kayat akoy hindi pinanghihinaan ng aking loob diko ininda ang bulong bulongan ng ilang mga kapitbahay bagkus akoy nagpatuloy sa buhay na sa aking nakasanayan akoy lumapit sa kagawaran ng manggagawa akoy humingi ng payo kung ano ang nararapat gawin sa pamamagitan ng kanilang tulong akoy nakakuha ng kalahati sa halagang aking binayad sa anhensyang nagpaalis sa akin.tutol man ang aking pamilyay muli akong nagapply patungong taiwan labag man sa kanilang kalooban akoy nagpatuloy ang sabi koy hndi naman lahat ng tao ay parepareho kung may masama meron ding mabuti at walng mangyayari kong akoy magpatalo sa takot na naramdaman pagkat akoy naniniwalang habang buhay may pag asa try and try until you success habang akoy naghihintay ng aking magiging amo akoy nagisip ng maaaring pagkakitaan nagtinda ako ng halu halo ksama ang aking mag 4 na taong gulang na anak mahirap subalit tiniis ko ang lahat at umasang dsrating ang araw maging maayos din ang lahat halos umabot ng isang taon ang aking paghihintay akoy muling nabigyang makapagtrabahong muli sa taiwan di maikubli ang takot at pangamba sa aking isipan subalit akoy nagpakatatag alang alang sa pamilyang mahal ang pangarap lalo na kay inay na syay bigyan ng kaginhawaan at mgantihan sa lahat ng kanyang pagsisikap upang maitaguyod kaming kanyang mga anak khit syay nagiisa lamang pagkat kay agang lumisan ni itay akoy nananalangin na sanay sa pagkakataong iyon akoy mapunta sa mabait na among aking pagsisilbihan at akoy di nabigo napakabuti ang aking amo akoy nag alaga sa kanilang amang may malubhang sakit akoy hindi tinuring na iba sa kanilang pamilya subalit sa kasamaang palad ng mag 3 taon na akoy labas pasok na si akhong sa hospital hanggang sa akin pag uwi at nong kasalukoyang akoy nagaayos ng aking papeles sa panibagong kontrata akoy tinawagan ng aking amo at pinaalam na ang kanilang ama ay lumisan na subrang lungkot ang aking naramdaman at paghihinayang subalit akoy walang magawa kundi tanggapin ang katotohanan akoy nag desisyong mag apply na lamang sa iba at muling makapagtrabahong muli sa taiwan ako namay hindi nabigo akoy nakaalis muli sa ikapngalawang pagkakataon at akoy nagpapasalamat dahil muli akoy napunta sa mabait na among pagsisilbihan noon ko napagtantong hndi ako nagkamaling muling sumubok sa pakikipagsapalaran dito sa bansang taiwan kahit sa simulay kabigoan ang aking nararanasan ngayon akoy mag 9 na taon ng naninilbihan sa taiwan at ngayon masasabi kong ang munti kong mga pangarap ay akin ng natupad nagkaraon ako ng sariling bahay at ang anak koy napag aral sa magandang paaralan at ang pangarap kay inay na mabigyan ng kaunting kaginhawaan ay aking naibigay lahat ang iyon ay bunga sa pagkakataong akoy mabigyang makapgtrabaho sa trabahong inilaan sa katulad kong mangagawang dayuhan.Sadya ngang napahanga sa bansang taiwan ang natatanging kaugaliang pantay pantay ang turingan mahirap man o myaman ay ipinamalas sa aming mga dayuhan ngayon dumating na ang takdang panahong akoy babalik sa bayang aking pinagmulan buong pusong maipagmalaki ang tagumpay na aking nakamtan salamat taiwan sa trabahong laan nararapat na ikaw ay taos pusong pasasalamatan pagkat dito ko nakamtam ang pangarap na inasam asam na kay hirap makamtan sa sariling bayan hangad koy manatiling matayog at maunlad ang iyong mamamayan upang marami pang mangagawang dayuhan ang iyong matutulongan sa maraming taon bg aking paninilbihan dto sa taiwan di maikubling maihambing ang inang bayan naway pamaresan ang bansang taiwan maliit lamang na bayan sa tingin ng karamihan subalit di ikailang itoy maunlad na bayan kayat kayraming katulad kong mangagawang dayuhan ang natutulongan ang umasang sa ibayong dagat makamtan ang pangarap na inasam asam naway manatili ang magandang samahan ng Taiwan at Inang bayan ngayon at magpakailanman.<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>放心團志工小組http://www.blogger.com/profile/06316166567252294199noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5744414396108782723.post-19707823672896092662015-05-31T21:04:00.002+08:002015-05-31T21:04:27.354+08:00Pagkakataon2015/5/31 / Benidicto C. Ayson / Pagkakataon / Pilipinas 菲律賓 / Pinoy Across Magazine<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
<br />
Walong taon, pangatlong kontrata, ikalawang kumpanya…<br />
Nakatulong sa Magulang, nakatulong akong makapagtapos ng dalawa sa kapatid ko, at naging sandingan ng mga limang kapatid sa kanilang pangangaylangan . Dito ko nakita ang kabiyak ng aking buhay.. nakapag ipon , nakapagpundar at dito nagsimulang madagdagan ang aking karanasan at pano magbago ang aking buhay.<br />
<br />
Murang edad palang ako natuto na akong kumita ng konting salapi, nasubukan kong maglako ng “ Popcycle “ sa isang box ng styro-foam at nakasabit sa minsan sa aking balikat o ulo, may bitbit na maliit na bell naglalakad sa kalapit barangay para makapaglako. di alintana ang init ng panahon at buhos ng ulan makapag abot lang nang salapi sa aking magulang. Sa pagsapit ko sa segundarya sa pag aaral tuwing walang pasok pinasok ko ang paglalako ng “ fishball “, may kabarangay kaming nag alok sakin para maging tindero nila. Hindi na ako naglalakad ngaun para magbenta, bisekleta na ang gamit ko, mas malayo na ang nararating ko. Minsan nahihiya na ako baka makita ako ng classmate ko na crush ko. ngunit kelangan kong makatulong sa magulang ko at tapusin ang pag aaral ko sa high school. Ngunit Hindi naging pabor sa akin ang tadhana, wala kaming sapat para makapag aral ako sa kolehiyo,Isang taon akong nabakante at tumigil sa pag aaral,Mas marami akong nasubukang trabaho, kargador ng tabako, construction worker at nagbenta ng mga religious …… . ngunit hindi ako kontento sa kinikita ko, kelangan kong umunlad, para matupad un kelangan kong mag aral.<br />
<br />
Hindi ako nabigo nang humingi ako ng tulong sa tita ko na nasa abroad para makapag-aral. dalawang taon niya akong sinuportahan,nakatapos ako sa kursong associate in computer science. bago ako makarating sa bansang eto, marami pa akong trabahong nasubukan.<br />
<br />
ang mapadpad sa ibang bang ay isang malaking pagkakataon para sa akin. umpisa eto para matupad ang pinapangarap kong ginhawa, para sa pamilya, anak, magulang at para sa sarili.<br />
May 2007 Ang Unang pag-alis ko ng bansa patungong Taiwan .Akala ko ang mawalay ng matagal na panahon sa mahal sa buhay ang magpapahirap sa akin dito sa abroad, mas marami pa pala.kung pano makisama at makitungo sa ibang lahi, pano masanay sa kanla kultura, bagong lenguwahe at higit sa lahat mas mahirap lalo ang makisama sa sarili mong kababayan. at kelangan mong mag adjust sa bagong panlasa sa timpla ng kanilang pagkain. may mga pagkakataon na kelangan kong tatagan ang loob mo pano malampasan ang mga bagay na eto. ang unang dalawang bagay na natutunan ko dito sa taiwan ay pano gumamit ng tissue ( sa lahat ng bagay) at chopstick, panyo at kutsara at tinidor lang ang gamit ko sa pinas( biro lang).Dalawang bagay na aking natutunan ang habaan ang pasensya at ang maging responsable, maraming akong nasaksihan at pagkakataon na kapwa kababayan ay nakakaroon ng bangayan na nauuwi sa pisikal na alitan sa loob at labas ng trabaho. kung hindi ka magiging responsable sa trabaho at dormitory, sa tatlong pagkakamali maari kang pabalikin sa pinas ng hindi tinatapos ang kontrata. Kaya eto ang dalawang bagay na agad kong natutunan.<br />
<br />
Sa aking unang kontrata maraming payo akong natangap mula sa kapwa ko kababayan, ang unang unang sabi nila sakin “ first impressions last”. para makuha ang loob ng mga taiwanese na katrabaho ay dapat magpakitang gilas ka kaagad, ipakita mo kung ano ang kaya mong gawin. wag magpakita ng katamaran, at maging palakaibigan sa kanila. Kahit hindi ako marunong magsalita ng kanilang lenguwahe piniiit kong makipagusap at gawin ang akin mga sign language. kahit papano’y nakasurvived ako hangang matuto ng mga basics sa pakikipagusap. unti unti kong naisaayos at nalaman pano ang mamuhay sa bansang banyaga.<br />
<br />
Isa sa hirap na naranasan ko sa taiwan nung nagkaroon ng Global Crisis, ung mga panahong un napakababa ng palitan ng pera ng peso laban sa pera ng taiwan. Nabawasan din ang pasok at marami ang napauwing mga OCW. Hindi man ako napauwi ngunit kinakapos ang perang pinapadala para sa pamilya, kaya namasukan ako bilang alalay sa kusina sa isang karenderya. Babangon ako ng maaga para sa part-time job ko , tutulong ako sa kusina para sa paghanda ng mga gagamitin. maghuhugas ng mga plato pinagkainan sa napakalamig na tubig. kahit mangatal at mamanhid ang kamay ko okay lang para namn sa pamilya ko.<br />
<br />
Sa aking pamamalagi dito sa taiwan, masasabi kong akoy naging maswerti at naging maayos ang mga kumapanyang aking nakapagtrabahuan, naging maayos at pagtrato ng aking Employer at Coordinator. nagkaroon ako ng mga kaibigan taiwanese, hindi man sila palangiti pag di ka nila kakilala pero pag naging kaibigan mo sila mararamdaman mo ang pagiging thoughtful nila.dinadala nila ako kung saan saan, mahilig silang kumain , kaya pati kaming mga katrabaho nagustuhan ang pagkain nilang shabu shabu na may barbecue.Naging masaya rin ang pamamalagi ko dito sa taiwan, mga bagay bagay na pedeng gawin para malibang at mawala pansamantala at pagkawili sa mga mahal sa buhay, tulad ng mga company tour , dinadala kami sa mga lugar na mararangya at nakakatangal ng stress , mga theme park , temples and mga man-made tourist spot.<br />
<br />
Ang mga bagay na hindi ko nakamit sa pinas dito ko natagpuan, naging pangalawang bansa at tahanan ko na ang Taiwan. Dito nagbago ng lubos ang aking buhay, dito ko nakamit ang mga munting pangarap ko sa buhay, ang makatulong sa magulang at kapatid ko. At higit sa lahat dito ko natagpuan ang aking kabiyak, dito nag umpisa ang aming pagmamahalan, at dito rin nakabuo ng pamilya. Akoy lubos na nagpapasalamat at nagkaroon ako ng pambihirang pagkakataon na mapunta dito sa taiwan, sa opurtunidad na ibigay ng Bansang Taiwan.<br />
<br />en linhttp://www.blogger.com/profile/02728711159090404183noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5744414396108782723.post-3085052803440939092015-05-30T22:47:00.001+08:002015-06-04T11:34:37.757+08:00tula2015/5/30 / Shirley87 / tula / Pilipinas 菲律賓 / wala<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
<br />
OBRA MAESTRA NG BUHAY<br />
<br />
Aking buhay kulay at Paglalakbay<br />
Pusong tahak ligaya at lumbay<br />
Hindi mapaparam adhikaing ganda<br />
Malinang na tunay OBRA MAESTRA<br />
<br />
Wari ba'y lapis at kaligrapo sa kumpas ng kamay<br />
Kanbas ng pagguhit, paleta at kulay na pinta<br />
Sasabay sa emosyong kaakibat ng sikolohika<br />
Pintang hapis,lungkot , ligaya at saya<br />
<br />
Ito ay aking Obra Maestra ng buhay<br />
Diwa't pananaw Misyong mabuhay<br />
Magmahal at dakila payak at tunay<br />
Sa aking kulay maging kakaiba<br />
<br />
Sa aking pagguhit taglay ko ay lakas<br />
Tapang na haharap sa bawat oras at bukas<br />
Sasabay sa kumpas ng aking bathala<br />
Sa direksiyong atraktibong makulay<br />
<br />
Sa aking tinatahak misyong Caregiver<br />
Payapa kong hinarap bawat hamon<br />
Kulay man minsa'y hindi mabanaag<br />
Sakbibing lungkot sa sulok sasalikop<br />
Uusal ng dasal lakas tanging idadalangin<br />
<br />
First Aid at Medical interbensiyo'y puhunan<br />
Sa bawat pagtahak yaring misyon<br />
Pagsagip ng buhay ay siyang tungkulin<br />
Yakap at paglingap sadyang minarapat<br />
<br />
Laging isasaisip anumang makabubuti<br />
Ang magsilbing lugod bilang lingkod<br />
Magsilbing sinag kahit maging munti<br />
Yamang maitatangi kahit ay aba<br />
Ehemplong payak pintig ng Puso<br />
<br />
Sa aking Diwa at plano kanbas na blangko<br />
Yaring papawi ng lungkot at emosyon<br />
Bulong ng Bathala anumang direksiyon<br />
Maging kulay abo, asul man o itim<br />
Kasing tamis ng rosas at kulay pula<br />
Atraktibong makulay gandang Obra Maestra<br />
<br />
Obra Maestra kong pinta pusong tibok<br />
Mahal kong Taiwan siyang nagbigay saya<br />
Kapalit ng pagmamahal at busilak na kulay<br />
Sinag sa aking buhay artistikong sining at ganda<br />
Isang kabuuan katumbas ng Paglisan<br />
<br />
Paglisan ma'y ngiti kapalit ay tagumpay<br />
Hindi lamang gawa kungdi ay Misyon<br />
Panibagong kumpas bagong direksiyon<br />
Mabuo yaring Obra Maestra<br />
<br />
Nawa'y sa aking Pagbabalik Mahal kong Taiwan<br />
Pagmamahal mo'y nais kong balikan<br />
Hindi na upang maging OFW kungdi Misyon<br />
Lingkod ng mga aba at mga naabandona<br />
Kasama ng mga Madre sa Tainan o Taipei<br />
<br />
Sa aking Paglisan ngayong buwan<br />
Obra Maestra ay Kadakilaan<br />
<br />
<br />
<div>
<br /></div>
en linhttp://www.blogger.com/profile/02728711159090404183noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5744414396108782723.post-2751323205419137292015-05-30T09:13:00.004+08:002015-05-30T09:15:42.935+08:00PAGTITIIS...SAKRIPISYO...AT...PASAKIT2015.05.30 / SONIA RAMOS CHAN / PAGTITIIS...SAKRIPISYO...AT...PASAKIT / PH<br />
<br />
Tulad ng iba na nagsalaysay ng kani-kanilang kwento ng buhay ay isa rin ako sa nais magbahagi ng karanasan at patuloy na nararanasan sa kasalukuyan dito sa bansang Taiwan. Hindi man upang tularan, sa halip ay kapulutan ng aral, magsilbing halimbawa at maging inspirasyon sa bawat mkakabasa nito.<br />
Ako si Sonia Ramos Chan, 45 taong gulang, pangalawa sa 5 magkakapatid at ulila na sa mga magulang. May simpleng pangarap sa buhay na hangang ngayon ay nanatiling pangarap pa rin. Maayos naman ang aming pamilya, medyo may kahirapan pero nakakaraos din sa tulong ng aming lola na isang pensyonada. Subalit ng ito'y pumanaw ay malaking kawalan din sa aming pamilya. Mabait ang aking ina at ganun din ang aking ama. Subalit ang bisyo na pag-iinom ng aking ama ang madalas na magbigay sa amin ng kahihiyan. Isang lasengero ang aking ama nung ito ay nabubuhay pa, halos hindi na nito makayanang umuwi ng bahay, at kung saan saan na lang natatagpuang lumpasay sa kalasingan. Maingay, nagmumura at halos mawala na sa sariling katinuan kapag may epekto na ito ng alak. Bagaman nasanay na kami sa ganung sitwasyon at maging ang mga tao sa lugar namin ay nasanay narin ay dama ko parin ang kahihiyang dulot nito. Hangang siya ay magkasakit at tuluyang bawian ng buhay.<br />
Hindi ako nakatapos sa Kolehiyo dahil narin sa kakapusan, kaya't sinikap kong maghanap na lang ng trabaho. Sa Cavite ay pinalad akong makapagtrabaho sa isang pagawaan ng bisekletang pambata. Dito'y nakasama ko ang kapatid kong panganay at pinsan. Nagtiis sa mababang sahod; mainam kaysa walang pagkunan. Nakilala namin dito si Marilyn na siyang humikayat sa amin ng pinsan ko na mag asawa ng Taiwanese. Napapayag niya kami sa paniniwala sa mga sinabi niya na maari din namang idivorce agad kung sakaling di namin makasundo at makakuha na kami ng citizenship. Inakala kong ganun kadali ang lahat.<br />
February 20, 1997, hindi man lubusang kilala ay nagpakasal kami ng pinsan ko sa taiwanese, May takot sa dibdib ko pero ang kagustuhan kong makarating ng Taiwan at makapagtrabaho upang maiahon ang aking ina at mga kapatid ang nagbigay ng lakas ng loob at tapang sa akin na makipagsapalaran at sumunod sa lahat ng nangyayari.<br />
Makalipas ang 2 lingo matapos ang simpleng kasalan ay bumalik na kaagad ng Taiwan ang napangasawa naming mag pinsan. Taong 1997 noon sa himpapawid pa lamang ay samo't sari na ang naglalaro sa aking isipan. Ang excitement, kaba, takot at iba pang emosyong mahirap maipaliwanag. Papalapit ng papalapit sa pagbaba ang eroplano habang palakas ng palakas naman ang kaba sa dib dib ko. Bandang 6:00 pm na ng hapon ng ako'y maihatid ni papasang sa bahay ng aking napangasawa sa Changhua. Si papasang ay ang isang matandang Taiwanese na siyang nagsasama sa Pilipinas ng mga taiwanese na gustong mag asawa ng mga Pilipina. Samantala nahuling ihatid ang pinsan ko na napadpad naman sa Chiayi county. Nakilala ko ang aking mga inlaws, ang byenan kong lalaki ay may kabaitan subalit di nagtagal ay pumanaw rin agad ito, ang aking byenang babae ay mababanaag ang pagkabungangera sa mukha at pananalita pa lamang nito. Panganay sa 4 na magkakapatid ang aking napanagasawa at<br />
nag iisang lalaki lamang ito. Ok naman ang mga naunang lingo at buwan ko dito minsan ay nadadalaw pa namin ang pinsan ko sa Chiayi. Madalas din ay ipinapasyal ako ng aking asawa sa night market, minsan ay nabibigyan pa ako ng kahit konti para ipadala ko sa pilipinas. Nakapagbakasyon din dito ang aking Ina at tiyahin...bagay na inakala kong isa ako sa mapalad. Lumipas ang ilang buwan nabuntis na ang pinsan ko at halos magdadalawa na ang anak nito ay hindi parin ako nabubuntis bagay na aking ipinangamba na baka hindi ako magkaanak. Tatlong taon pa ang lumipas bago pa ako nabuntis at pinalad na magkaroon ng isang anak na lalaki. Walang paglagyan ang aking kasiyahan alam ko na matutuwa ang aking asawa at ang pamilya nito dahil napakahalaga dito sa Taiwan ang pagkakaroon ng anak na lalaki. Na kabaligtaran sa aking inaasahan mula sa aking asawa, unti unti kong natuklasan ang tunay na kulay,pag uugali at pagkatao ng lalaking inakala kong makakaagapay ko sa<br />
hirap at ginhawa. Alak, sugal, nganga, babae at droga mga bisyong ginagawa na niya nung siya ay binata pa. Minsan ay nahuhuli ko siyang gumagamit ng bawal na gamot subalit nanatili akong tahimik at takot na makialam.<br />
Ilang buwan pa lamang ang aming anak noon ay ipinasok na niya ako ng trabaho sa pagawaan ng tissue kung saan siya nagtatrabaho. Sabay kaming pumapasok at sabay din umuuwi, naging maayos naman ang mga naunang buwan ng aking pagtatrabaho bagaman sobra pagod dahil paglabas galing sa trabaho ay tambak naman ang gawaing bahay.Sa pagtangap ko ng aking sahod may tuwa akong naramdaman inisip kong ito na ang simula na matupad ko ang pangarap ko para sa aking pamilya at nakakapadala narin ako sa kanila sa pilipinas. Wala pang kalahating taon ako sa trabaho ko ay pinakialaman na ng asawa ko ang sahod ko. Hindi ko na ito nahahawakan at siya na mismo ang kumukuha sa amo namin, halagang isang libo lamang ang ibinibigay niya sa akin na pang allowance. Minsan ay di ko na matiis na magtanong bakit ganun ang sagot niya'y kailangan daw naming mag ipon pra sa aming anak.. Kahit sa mga bagay na ipinapagawa sa bahay nila ay hinihingan na niya ako ng share. Ramdam ko na<br />
talaga ang napakalaking pagbabago niya, hindi na ako nakakapadala sa pilipinas, madalang na akong makatawag dahil sa ayaw narin niya akong pagamitin ng telepono at kahit ang magandang relasyon at komunikasyon naming magpinsan ay naputol narin dahil ipinagbawal narin niya. Lumipas ang ilang taon ibinuhos ko parin ang aking atensyon sa trabho maging sa mga gawain sa bahay, lumalaki narin ang aming anak at di magtatagal ay mag aaral narin ito.Samantala ay lalo pang lumalala ang bisyo ng asawa ko maging ang kanyang Ina at mga kapatid ay wala na ring magawa dito.<br />
Dahil sa kawalan ko ng komunikasyon sa pilipinas at sa pinsan ko tanging sa pinsan ko na lamang nakikibalita ang pamilya ko na wala rin namang masabi ang pinsan ko dahil maging kaming dalawa ay hindi na nkakapagbalitaan. At kahit kapag tumatawag ang pamilya ko sa pilipinas ay hindi nila ipinapakiusap sa akin. Dahilan upang hindi ko kaagad nalaman na inatake sa puso ang aking ina at hindi na ito umabot sa hospital. Dahil sa walang tigil na pagtawag ng pinsan ko ay napilitan naring sagutin ng byenan ko ang tawag at duon pa lang nalaman na wala na ang aking ina. Nakauwi kaming mag anak sinagot ng asawa ko ang funeral at ang iba pang expenses sa aking ina, na dapat lang naman dahil lahat naman ng sinasahod ko ay napupunta sa kanya at ni hindi ko na nahahawakan. Matapos maisaayos ang lahat sa pilipinas ay kaagad na rin kaming bumalik ng Taiwan at sa aming pagbabalik ay dito nagsimula ang aking kalbaryo at mala impyernong pamumuhay.<br />
Habang tumatagal ay palala ng palala ang bisyo ng asawa ko. Nagsimula narin na makatikim ako ng pananakit mula sa kanya. Na sa tuwing malalasing ito ay ako ang palagi niyang pinag iinitan. Suntok, sipa, sampal at sabunot ang napapala ko sa kanya kahit wala akong nagagawang kamalian at kahit nakikita ng aming anak ang ginagawa niya ay patuloy parin siya sa pananakit niya maging anak nami'y nagkaroon na ng pobia sa mga ginagawa niya.. Halos buobog ang katawan ko sa pnanakit niya bagay na inilihim sa aking pamilya sa pilipinas maging sa pinsan ko sa chiayi.<br />
Kahit ganun ang sitwasyon ko ay natulungan ko parin ang dalawa kong kapatid na lalaki na makapag apply dito kahit utang ay pinapadalan ko sila ng allowance at sa icash na lamang sila nangutang ng kanilang ipinang placement fee. Subalit dahil sa replacement lang ang maging kontrata nila ay di rin sila nagtagal dito sa taiwan.<br />
Sa madalas naming pag aaway ng aking asawa na kahit sa trabaho ay madalas niya akong pagmumurahin at sigawan ay mas pinili ko na lamang maghanap ng ibang trabaho. Nakapagtrabaho ako sa gulayan, mabigat at mababa ang sahod pero pinagtiyagaan ko at pinagtiisan para sa anak ko. Lahat ng responsibilidad sa anak ko ay ibinigay ng asawa ko sa akin maging mg gastusin sa bahay habang siya ay patuloy na nagpapsarap sa buhay. Hangang matuklasan ko na may kinakasama itong vietnamese, vietnamese na may 3 anak. Sa tuwing magtatanong ako sa kanya tungkol dito ay nauuwi sa pag aaway hangang pauli ulit na naman niya akong saktan. Minsan sa sobrang pangbubogbog niya sa akin ay ipinasya kong lumayas at magtago, sa bahay ng isang kaibigan na si Cathy duon ako pansamantalang nagtago pero dahil sa malapit lang ito sa amin ay di rin ako pwedeng magtagal. Kaya'y sa kalagitnaan ng hating gabi ay tinawagan ko ang pinsan ko at nagpasundo ako, kaagad naman tumugon ang<br />
pinsan ko kasama ang asawa niya ay sinundo nila ako sa changhua.Pagdating namin sa bahay ng pinsan ko sa chiayi ay duon ko pa lamang naikwento sa mag asawa ang lahat ng pangyayari, lahat ng dinadanas ko sa aking asawa bagay na hindi ko na maitatangi ang pananakit nito dahil sa dami ng pasa ko sa braso at hita maging sa mukha. Sabi ng pinsan ko ipapulis ko at tuluyan na akong makipaghiwalay. Lumipas ang dalawang araw ay natunton ako ng asawa ko sa bahay ng pinsan ko, kasama ang byenan kong babae, ang anak ko at ang amo niya sa pabrika ng tissue. Nangako ito na di na siya uulit, humingi ng tawad at nagmakaawa rin byenan ko dahil kawawa daw anak ko palaging umiiyak hinahanap aako. Kaya naman di na ako nagdalawang isip at sumama na ako pauwi. Maayos naman ang mga naunang lingo, Makalipas ang ilang buwan ay bumalik na naman ang pananakit niya hangang sa magsumbong na ako sa mga pulis, pinagharap kami pero nauwi parin sa wala dahil ayaw naman niyang makipag<br />
divorce, pumirma siya na hindi na niya ako sasaktan,<br />
Pero hindi parin natapos duon ang lahat ng pananakit niya nasundan pa ito ng mas matindi. Isang araw na umuwi siya at nakainom ay bigla na lamang akong sinabunutan,sampal, sontok at tadyak na naman ang napala ko na wala akong alam na dahilan. Magdamag akong di nakatulo sa kakaiyak inayos ko ang mga gamit ko habang wala siya. Muli akong nagpasundo sa pinsan ko halos patatlong beses na ito na nagpasundo ako sa pinsan ko, grabe na naman ang sakit ng katawan ko sa bugbog. Masakit man ay napilitan akong iwan ang anak ko katwiran ko ay di naman ito pbabayaan ng byenan ko at ng mga hipag ko. Pagdating ko ng chiayi ay dun pa lamang ako nakapahinga. Inihanap ako ng pinsan ko ng trabho kahit pag aalaga ng matanda ay pinasukan ko mababait naman ang aking mga naging amo, pero kahit anong gawin kong pag aabala ay ang anak ko parin ang palagi kong naiisip dahilan ng madalas na pag iyak ko sa gabi. Samantala hindi na rin ako hinanap ng asawa ko at nabalitaan<br />
ko na lamang na nagsasama na ito ng vietnamese, tuluyan na nitong iniwan ang matandang asawa at ang 3 kaliliitan pang mga anak. Iniuwi narin ito ng asawa ko sa bahay pero hindi rin nagtagal dahil hindi rin ito makasundo ng byenan ko dahil walang alam na trabaho, burara, tamad at walang alam kundi magpaganda.<br />
Halos mag isang buwan din akong wala sa bahay dahil sa sobrang pag alaala sa naiwan kong anak ay ipinasya ko ring umuwi na lamang, nagpaalam ako sa amo ko at sa pinsan ko na babalik na ako sa changhua dahil sa hindi ko talaga kayang iwan at pabayaan ang anak ko, bagay na naunawaan naman nila. Tulad ko ay ina rin ang pinsan ko kaya wala naman akong narinig sa kanya. Umuwi ako ng Changhua nilunok kong lahat ang sermon mula sa byenan ko at mga hipag ko, ganun din sa walang kwenta kong asawa.Mula sa school ay nakita ako ng aking anak kaagad agad itong tumakbo at yumakap sa akin habang umiiyak, parang biniyak ang puso ko sa habag at awa ko sa anak ko, nanlilimahid ito sa dumi ang pabahay at pamasok nito ay halos iisa na lamang, Walang tigil sa pagpatak ang aking mga luha sa mahigpit kong pagkakaakap sa aking anak ay isinumpa ko sa sarili ko na kahit anong mangyari ay hinding hindi ko na siya iiwan.<br />
Makalipas ang isang lingong linisan ng napakaduming bahay ay naghanap akong muli ng trabaho at ipinasok ako ng aking kaibigan sa pabrika ng medyas. Naging maayos naman ang trabhao ko kahit papano pinagkakasya ang maliit na sahod sa lahat ng gastusin sa anak ko at sa bahay, kung minsan ay di maiwasang makapagpadala parin sa aking mga kapatid. Pero kung minsan na mahina ang gawa ay wala talaga akong maipadala sa kanila, bagay na ikinasasama nila ng loob sa akin. Ang masakit pa ay makakarinig pa ako ng masasakit na salita mula sa kanila kapag hindi ko sila npapagbigyan sa kanilang mga kahilingan. Nakakasma ng loob na ang mga taong inaakala kong makakaunawa sa akin at madadaingan ko ay siya pang manunumbat sa akin at magbibigay ng sama ng loob. Dahil dito'y iniwasan ko ng magtatawag sa pinas masakit man ay may sarili din akong buhay at problema na wala akong mahingahan kundi ang sarili ko.<br />
Samantala tuluyan ng nagsama ang aking asawa at ang kabit niyang vietnamese, nagrent sila ng bahay at umuuwi lamang ang asawa ko kapag may kailangan sa bahayo di kaya'y mag aaway sila ng vietnamese niya. Sinubukan ko rin makipagrelasyon sa kapwa ko pilipino pero pasakit lang din ang aking naranasan, kaya mula noon ay isinumpa ko na ang mga lalaki, bagay na palagi kong ipinagdarasal na hindi maging ganun ang ugali ng anak ko dahil lalaki rin ito.. Itunuon ko na lamang sa trabaho at sa anak ko ang atensiyon at buhay ko.<br />
Isang araw ay ginabi ako ng uwi dahil sa may ot ako pag uwi ko ng bahay ay wala pa anag anak ko na dapat sana'y datnan ko na ito sa bahay, tinanong ko ang byenan ko pero wala rin itong alam at dir in daw nakita ang anak ko. Tumawag ako sa kaibigan ko para alamin kung nandun ang anak ko dahil madalas na magkalaro ito ng anak niya pero naroon ang anak niya at wala ang anak ko. Bagay na sobra ko nang ikinabahala, abot abot na ang kaba ko,umiiyak na ako na tinawagan ang pinsan ko at sinabi kong nawawala ang anak ko. Sinabi ng pinsan ko na baka isinama ng ama pero ilang lingo ng di umuuwi ang asawa ko ang sabi ko sa kanya. Di na nagtagal ang usapan namin, ipinagbigay alam namin sa pulis na nawawala ang anak ko. Halos inabot na kami ng byenan ko ng gabi sa police station sa pagbibigay ng statement. Lampas na alas 11:00 ng gabi kami nakauwi, naitawag narin sa mga hipag ko ang pangyayari, Tatawagan na lamang daw kami kung may makuhang impormasyon. Abot abot<br />
ang pagdarasal ko na sana'y huwag mapahamak ang anak ko, ang anak ko ang buhay ko ang inspirasyon ko, ang lakas ko kung bakit natitiis ko ang lahat nga hirap at pasakit na dinadanas ko sa buhay ko. Isa pa'y hindi narin ako magkakaanak pa nuon dahil nagkasakit narin ako sa matress dahil sa asawa ko pero naagapan agad ito at di na lumala.<br />
Pagakuwi namin ng bahay ay may tawag na kaagad mula sa pulisya natunton na ang anak ko kung nasaan pero humihingi ito ng malaking halaga na wala naman akong pagkukunan. Matapos magkasundo sa halagang hinihingi at maayos ang usapan sa tulong narin ng aking mga hipag ay saka lumabas ang totoo, na ang aking walanghiyang asawa ang may pakana ng lahat na kasama ang 2 kaibigan niya sa pagkuha sa sarili niyang anak. Halos isumpa ko ang aking asawa sa sobrang galit, napakasama niya para ilagay sa kapahamakan ang sarili niyang anak. Kinabukasan ay sinabi ng anak ko sa amin na ang Papa nga niya at 2 kaibigan nito ang nagsama sa kanya sa isang bodega. Humingi ng 30,000 ang asawa ko na kaagad namang ibinigay ng byenan ko, nangako itong lalayo na at di na magpapakita pa. Umalis nga ito pero makalipas ang isang buwan ay muli itong bumalik, madalas na namang umuwi ng bahay, nagsimula na namang maging impyerno ang buhay naming mag ina. Kaya pala ganun ay<br />
nagkakalabuan na sila ng kinakasma niyang vietnamese. Unti unti ay hinakot na ang mga gamit niya pabalik sa bahay, madalang narin itong umalis dahil nagkasakit ito,ubo ng ubo at di makakain, kaya ipinacheck up ito ng aking byenan at ng aking mga hipag at natuklasan na may digestive cancer ito. Makaraan ang 2 lingo ay inischedule itong operahan at matapos maoperhan ay ako pa ang inutusan ng byenan ko na magbantay sa hospital dahil walang magbabantay dito. Wala akong nagawa ayaw ko man ay napilitan akong mag absent sa trabho para bantayan siya, pero kahit sa hospital ay palagi parin niya akong sinisigawan kaya umuwi na lamang ako at ang aking anak na lamang ang pinagbantay ko dahil kinabukasan naman ay walang pasok. Makalipas ang isang lingo ay naiuwi na ito ng bahay. Maputla at payat na ito, hindi narin masyadong mkapagmura dahil inaatake ng ubo sa tuwing magsasalita. Hindi na nagpakita ang kinasama niyang vietnamese at hangang ngayon ay wala narin<br />
balita dito.<br />
Sa ngayon ay patuloy parin ang pagchemo sa asawa ko sa tulong ng aking mga hipag, tatlong beses narin itong naoperahan, Kung minsan ay naninigaw parin ito pero di ko na pinapansin iniisip ko na lamang na marahil ay dala na lamang ito ng sakit na kanyang nararamdaman, natiis ko nga lahat ng hirap nuon nagyon pa na may sakit na siya, yan na lamang ang iniisip ko. Binibilan ko siya ng almusal bago ako pumasok sa trabaho minsan ay ako parin ang nagpapaligo sa kanya. Sa kabila ng aking " PAGTITIS...SAKRIPISYO AT PASAKIT" na naransan mula sa kanya ay hindi ko parin magawang pabayaan at talikuran ang pagiging asawa ko sa kanya. Sa kaibuturan ng aking puso ay palagi parin siyang kasama sa aking mg dasal na sana'y bigyan pa siya ng Panginoon na maituwid ang lahat ng kanyang mga pagkakamali at mapunan ang lahat ng kanyang mga pagkukulang bilang anak, kapatid, asawa at ama ng aming anak. Ngayon ay madalas parin siyang magsungit sa mga pagkakataong medyo ok<br />
ang<br />
pakiramdam niya. Pero patuloy kong dinudugtungan ang paputol ko ng pasensiya at mas dinadagdagan ko pa ang aking pang unawa.<br />
Habang sinusulat ko itong aking kasaysayan ay walang tigil sa pagpatak ang aking mga luha, lahat ay muling nanariwa sa aking isipan ang sobra sobrang hirap na aking pinagdaanan at pinagdadaanan sa kanya. At sa kawalan ay may mga tanong parin akong pilit na inihahanap ng kasagutan. Iisa lang ang alam ko ngayon na sa lahat ng aking naranasan...nalampasan ay lalo akong pinatapang at pinatibay na patuloy na harapin ang dagok ng buhay. Totoong mapalad ang mga taong may mga mata upang makita ang tunay na kulay ng mundo, ang mga taong may mga tenga upang marinig ang bulong at sigaw ng bawat isa,...subalit para sa akin ay mas mapalad ang mga taong tulad ko na may Pusong handang umunawa, magtiis at magpatawad.<br />
Salamat sa Panginoon sa pag gabay niya sa akin sa lahat ng sandali ng aking buhay, salamat dahil hindi niya ako pinabayaan na sumuko sa lahat ng pagsubok na aking naranasan bagkus ay pinatatag niya ako na patuloy na harapin ang buhay. Ang buhay ay parang bagyo di mo alam kung kailan ito darating upang tayo'y salantain, sirain at kung mahina ang iyong pundasyon ika'y tuluyang tatangayin at dadalhin sa kawalan, pero kung ang ating pundasyon ay matatag at ang ating tiwala at pananampalataya sa Panginoon ay buo kailan man ay hindi tayo mabubuwag. Tulad ng bagyo ito ay dadaan lang sa buhay natin hihinto rin ito...kakalma at muli tayong makakapagsimula,<br />
Salamat sa mga taong naging bahagi ng aking buhay at karanasan, at sa aking anak na siyang dahilan upang ako'y maging matatag, upang ang lahat ng aking " PAGTITIS...SAKRIPISYO AT PASAKIT" sa buhay ay patuloy kong harapin at labanan. Salamat sa "TLAM" at sa lahat ng bumubuo nito dahil sa inyo ay nagkaroon kaming mga migrants ng pagkakataon na maibahagi at maisalaysay ang bawat karanasan na aming naranasan at patuloy na dinadanas. Buhay at karanasang magsisilbing gabay, halimbawa at inspirasyon ng bawat makakabasa nito. Maganda man o malungkot ang ating masilayan ang mahalaga'y mag iiwan ito sa atin ng magandang aral. Tulad ng gabi, ang kadiliman ay may hanganan...muling sisikat ang araw na magbibigay ng liwanag.....liwanag na magsisilbing gabay natin upang harapin ang bukas at magbibigay ng panibagong PAG-ASA!<br />
<div>
<br /></div>
放心團志工小組http://www.blogger.com/profile/06316166567252294199noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5744414396108782723.post-7696781414911042432015-05-30T08:52:00.001+08:002015-05-30T08:52:46.245+08:00Hamon ng Buhay2015/5/29 / Jill. J / Hamon ng Buhay<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>/ Pilipinas 菲律賓 / wala<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
<br />
Hamon ng Buhay<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Walang sinuman ang di naghangad ng magandang buhay lalo na kung para sa kapakanan ng mga anak. Maliit pa lang ako nasaksihan ko na ang mga pagsisikap ng aking mga magulang para itaguyod kaming 6 na magkakapatid. Parehong di nakatapos ng elementarya ang aking mga magulang, ngunit sa tiyaga, diskarte at walang kapagurang pagtatrabaho, nairaos nila ang aming mga pangangailangan hanggang napagtapos kaming lahat sa pag aaral. Nag aangkat lang sila ng mga paninda kung kani kaninong mga may pwesto sa palengke (gulay, pagkain,prutas,sopdrinks, at kung anu ano pa na pwedeng pagkakitaan) hanggang makaipon sila ng konting halaga para makapag umpisa ng sarili nilang negosyo. Nagba bayan-bayan sila kung saan merong tinatawag na “Market Day””. Alas kuwatro pa lang ng madaling araw ay umaalis na sila para magbyahe at gabi na umuuwi habang naiiwan kami sa pangangalaga ng aming lolo at lola na nasa poder din ng aking mga magulang(side ng aking nanay) Maaga naming natutunan ang klase ng kanilang hanapbuhay dahil tumutulong kami pag walang pasok sa eskwela . Ganun ang takbo ng buhay nila sa araw araw.<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Nang matapos ko ang kursong Bachelor of Science in Business Administration, pinili kong mag negosyo kaysa mag opisina. Binigyan nila ako ng konting puhunan . Nagkaroon ako ng grocery store sa palengke. Lumago ito noong ako’y mag asawa. Isang lalaking walang maipagmamalaki, lumaki sa ibat ibang tao sa pagtatrabaho. Maagang naulila sa mga magulang at walang pamilyang nasisilungan. Awa ang nagtulak sa akin para tanggapin sya sa aking buhay.<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Sa pagtutulungan naming mag asawa madaling umunlad ang aming kabuhayan. Nagkroon kami ng maliit na poultry at piggery. Nagtitinda na rin kami ng sako sakong bigas. Meron na rin kaming mga palayan na inaasahan tuwing tag ani. Masagana ang aming pamumuhay hanggang biyayaan kami ng tatlong anak na lalaki.<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Kuntento na ako sa aming pamumuhay. Masayang pamilya at sapat na kabuhayan. Hindi ko naisip na hindi lahat ng bagay na gusto natin ay nangyayari ayon sa mga plano natin.<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Kalamidad ang humadlang sa mga pangarap na aming binubuo. Malaking dagok sa aming buhay nang salantain ng bagyo ang aming mga kabuhayan. Nabaon kami sa utang, hanggang di nakayanan ng asawa ko ang responsibilidad. Umalis sya at iniwan kami ng 3 kong anak.<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Taong 1997, unang pakikipagsapalaran ko sa bansang Taiwan. Hindi pa masyadong uso ang cellphone at computer sa mga OCW noon. Sulat at 100nt IC card for 10mnts sa 7 Eleven ang tanging gamit na komunikasyon para kumustahin ang 3 kong anak na naiwan sa pangangalaga ng aking ina at nakababatang kapatid.<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Pangalawang hamon sa aking katatagan ang pagtatrabaho ko sa isang Textile Factory sa Neihu District. Maraming Pinoy at Lokal ang mga kasama ko sa trabaho.<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Hindi sinusunod ng may ari ng kompanya ang nakasaad sa aming kontrata. May sarili siyang batas at patakaran sa factory. Mababa ang basic salary at ang overtime pay ay halos kalahati lang. May salary deduction din kapag nakadamage ka. Tatlong division ang factory, Quality control, taga gawa ng sinulid at finishing na tela. Bentekwatro oras ang takbo ng makina at shifting ang mga manggagawa. Naassign ako sa finishing. 14 na makina ang binabantayan ko at sa 12 oras, wala na akong ginawa kundi ikutin ang lahat ng mga makina. Dalawang beses lang kaming bigyan ng pagkain, lunch at dinner, bahala na kami sa almusal. Kapag na late ka ng 3 beses, equivalent to 1 absent at isang libo ang penalty. Minsan mahaba pa ang oras naming inilalagi sa factory kaysa sa dormitory lalo na pag naghahabol ng quota. Ang dose oras ay nadadagdagan pa.<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span> Kaya hindi ako nagtataka kung bakit halos replacement ang mga kontrata . Maraming umuuwi na di makayanan ang trabaho. Ang masaklap, binabawasan pa ang sasahurin dahil breach contract daw. Wala din kaming lakas ng loob na magreklamo dahil basta ka na lang pauuwiin. Wala din kaming alam kung sino at saan hihingi ng tulong lalo at mga first timer pa. Hindi rin kami basta basta nakakalabas dahil may time in and out. Maaga din ang curfew. Tanging 7 eleven sa kalapit na factory ang aming nasasaglitan. Carrefour ang tanging mall na kilala namin dahil isang beses sa isang linggo dinadala kami ng van para mamili ng aming mga pangangailangan . Isang beses sa isang linggo ay may pumupunta rin para sa mga gustong magpadala ng pera sa pamilya. Sa ganun tumatakbo ang buhay namin sa loob ng 2 taon. Ang hirap at pagtitiis ay sinarili na lng. Matira ang matibay. Nakapagpahinga lng kami kapag nagkatrouble ang makina. Gusto kong isigaw sa kanila na” hindi kami mga makina, tao kami na kailangan ding magpahinga at ikondisyon ang mga katawan para sa susunod na mga araw na pagtatrabaho. Hindi kami pwedeng magkasakit at maraming umaasa sa amin”…<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Pagkatapos ng kontrata, umuwi akong force savings na 5000/month at tax refund lang ang dala. At dahil wala pang extension noon, di ko na rin hinangad na mag aplay sa ibang bansa. Ang perang dala ko ay pinuhunan ko uli sa negosyo. Nakipagsosyo ako sa supplier ng diesel at crude oil, binalikan ko uli ang pagtitinda ng bigas. At dahil marami na rin ang kapitalista sa aming bayan, naging mabagal ang pag usad ng aking negosyo.<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Naging inspirasyon ko ang mga pinagdaanan ng aking mga magulang. Hindi ako nakitaan ng pagsuko. Patuloy ang aking laban. Nakipagsabayan ako sa kompetisyon ng negosyo, kahit nandun ang pag alala na habang lumalaki ang mga anak ko ay lumalaki din ang gastusin.<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Nang magkaroon ng batas na pwede na uling magtrabaho ang mga ex-taiwan, hindi ako nagdalawang isip na makipagsapalaran uli.<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Malaki na ang ipinagbago ng Taiwan. Marami ng English billboard. Pati sa bus ay may English na rin. Hindi na gaanong mahirap ang komunikasyon , di tulad noon na lagi kang nangangapa kung paano kayo magkaintindihan at kailangan pa ng interpreter.<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Wala pa rin akong swerte sa napasukan kong trabaho. Caregiver ang nakasaad sa kontrata pero all around pa rin ang aking gawain. Hiwalay sa asawa ang amo kong babae at laging nasa china sa pag aasikaso ng negosyo. Matandang lalaki at 3 bata ang lagi kong kasama na inaasikaso. Walang disiplina ang mga bata. Walang mga manners at spoiled brat na tinotolerate ng ina at lolo. Nasa high school na ang dalawa at elementary naman ang bunso. Halos wala ng kapaguran ang pagtatrabho sa pagsunod sa lahat ng kilos nila. Parang masama pa ang loob nila pag nakikita kang walang ginagawa. Madamot sila, mas gustuhin pa nilang magtapon kaysa ipamigay. Walang privacy. Sa isang storage room ang tulugan ko kung saan nakatambak ang sari saring gamit. Walang orasan ang kanilang tulog kaya habang gising sila ay dilat din ang yung mga mata. Wala ding orasan kung gisingin ka nila pag may kailangan. Wala ka man lang maramdaman kahit kaunting pagpapahalaga o respeto. Kahit ganun ang trato nila sa akin, hindi ako nagrereklamo. Tahimik ko pa ring ginagampanan ang tungkulin ko sa kanila. Masakit lang minsan isipin na sarili kong mga anak ay di ko maalagaan, pero kailangan ko silang isakripisyo para sa maganda nilang kinabukasan. Tinanggap ko na rin sa sarili ko na ganito ang kapalaran ko sa pag aabroad, pero di ako susuko, alam kong mahirap pero kakayanin ko. Lagi ko na lang dinadasal sa Poong Maykapal na bigyan pa ako ng lakas at tibay ng loob sa pagharap sa mga darating pang pagsubok.<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Ang tanging konsolasyon ko sa kanila ay ang ilang oras na dayoff tuwing linggo. Alas sais pa lang ng umaga lumalabas na ako ng bahay para mag abang ng bus para makahabol sa unang misa sa simbahan. Pagkatapos kong maghanap ng almusal mamimili na ako ng mga kakailanganin ko para sa isang linggo. Kapag may oras pa, nakikipag umpukan ako sa mga kapwa ko OFW sa parke. Doon na rin kami nagsasalo salo ng mga pagkaing dala habang nagpapalitan ng mga hinaing tungkol sa mga kinasadlakang trabaho. Tawanan, iyakan, tuksuhan. Sa ganung paraan na lang namin nailalabas ang mga sama ng loob na kinikimkim.<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Naisip ko, marami din pala ang katulad ko na walang swerte sa amo. Yung iba, mas masahol pa ang nararanasan. Merong tinatakot, sinasaktan, hinihiya kahit sa publiko at merong di pinapasahod. Ang kagandahan lang, marami ka ng malalapitan para hingian ng advise o tulong. Dahil sa mga Pilipinong Organisasyon at mga NGO local, Nasosolusyunan at nababawasan ang paglala ng mga problema ng migranteng manggagawa.<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Kung sana maramdaman at maunawaan ng mga amo ang hirap na pinagdaanan namin bago makarating dito. Ang pabalik balik na pag aaplay sa mga agency at kung paano makalikom ng sapat na pera pang placement fee. Kung gaano kalaki ang naitulong namin sa kanila para mapagaan ang kanilang mga trabaho kahit pa sabihing binabayaran kami. Malayo kami sa aming mga mahal sa buhay, ngunit di namin hinangad na ituring na kapamilya o magkaroon ng importansya dahil alam namin kung saan kami nakalugar. Ang mabigyan lang ng konting konsiderasyon at pagpapahalaga bilang tao ay sapat na.<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Lingid sa kaalaman ng aking pamilya ang lahat ng mga hirap na pinagdadaanan ko. Ayokong mag alala sila sa akin. Batid nila kung gaano ako katatag. Naging saksi sila kung paano ko hinarap mag isa ang mga trahedyang dumating sa akin noong akoy nasa pilipinas. Ramdam ko ang kanilang paghanga at respeto kaya gusto kong manatili sa isipan nila yun saan man ako makarating.<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Isang buwan kong nakapiling ang aking pamilya bago uli ako bumalik ng Taiwan. Panibagong kontrata, panibagong amo. At last, God is Good! Nakatagpo ako ng butihing amo. Masasabi kong nasa average lang ang kanilang pamumuhay pero may ugaling makatao. Itinuring nila akong isang kapamilya na tumutulong sa kanila sa pang araw araw na gawain. Engineer ang lalaki. Walang trabaho ang babae na syang nag aalaga ng 2 nilang anak. Nakapisan sa kanila ang lolo at nanay ng lalaki. Sa kanila din nakatira ang 2 kapatid na pawang may mga trabaho. Hindi ko maramdaman ang bigat ng trabaho dahil lahat sila nagtutulungan. Hindi ko rin problema ang pagkain at pamamahinga. Ramdam ko ang kanilang pag aalala lalo na sa aking kalusugan. Maluwag din sila sa day off ko, walang curfew at may sarili akong susi. Sabado pa lang pinapayagan na nila akong matulog sa mga kaibigan. Kaya nagkaroon ako ng pagkakataon na makasali sa mga organisasyon ng mga Pilipino. Nagagawa ko ring makapag participate sa mga sayaw at sports.<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span> Sa kabila ng lahat, di ko magawang samantalahin ang privilege na binibigay nila sa akin, bagkus ay lalo kong pinagbuti ang trabaho ko. Gusto ko ring maramdaman nila kung gaano kalaki ang aking pasasalamat at hindi ko sisirain ang kanilang pagtitiwala. Isinasama din nila ako kahit saan sila magpunta . (mamasyal man o kumain sa labas)<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Namangha ako sa kagandahan ng Taiwan. Salusalungat na mga tulay, nagtataasang gusali at naglalakihang mga Mall. Marami na ring Asian Restaurants. Hindi na rin mabilang ang dami ng turistang nagbibisita sa bansa. Hangang hanga din ako sa mga klase ng transportasyon na nagpapabilis ng byahe. Maliban sa mga bus at pribadong sasakyan merong High speed train, LRT, MRT, motorbike at bicycle.<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Maunlad ang bansang Taiwan, kaya hindi nakapagtataka na maraming lahi ang naghahangad na dito magtrabaho. Sa kabila ng maraming issue tungkol sa harassment, discrimination, maltreatment at marami pang iba, mas pinili pa rin ng mga OCW na makipagsapalaran.<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Ang batas ng extension na manatili pa ng ilang taon ay malaking tulong hindi lng sa mga migranteng manggagawa kundi pati na rin sa mga among pinapasukan, dahil hindi lahat ng worker na makukuha nila ay makapag adjust sa mga trabahong kanilang ibinibigay . <br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Nasaksihan ko rin minsan ang protesta ng mga lokal. Walang pinag iba sa Pilipinas at sa ibang bansa. “Pagbabago” ang laging isinisigaw. Sa aking pananaw, mas mabilis makita ang pagbabago sa kapaligiran kung uumpisahan natin sa ating mga sarili. Mababawasan ang problema sa mundo kung huwag na nating idagdag ang ating mga sarili.<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Parang kailan lang, kung ibabalik tanaw ko ang aking pakikibaka para mabago ang takbo ng buhay ko kasama ng aking mga anak. Mga katagang lagi kong sinasambit, “Konting tiis lang mga anak, makakaraos din tayo, pangako ko, matutupad ang mga pangarap nyo”.<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Naging inspirasyon nila at gabay ang mga pangaral ko sa palagiang komunikasyon. Salamat sa makabagong teknolohiya, hindi naging hadlang ang pagitan ng dagat. Ang pangungulila sa bawat isa ay naiibsan.<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Maraming ring temptation na nasa paligid lamang na pwede sumira sa iyong katinuan at pangarap na binubuo. Lahat tayo ay may kahinaan, determinasyon lng ang kailangan. Kung maging focus ka lng sa mga priorities mo at maging pursigido para matupad ang mga layunin sa pakikipagsapalaran sa kahit aling bansa, lahat yan ay hindi mahirap iwasan.<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Nakapagtapos na ng ComputerEngineering at Business Administration ang dalawa kong anak. Magtatapos na rin sa kursong Turismo ang bunso. Ngayon, musika sa aking pandinig ang mga katagang, “Konting tiis na lang Ma, malapit ka ng makapagpahinga, Pangako namin, sa iyong pag uwi, ikaw naman ang aming pagsisilbihan”. Masarap damhin na nagtagumpay ka sa sariling pagsisikap. Na walang sinisisi o sinasagasaan para lang makamit ang mga minimithi. Ngayon ko napatunayan na walang imposible kung gugustuhin mo. Ang pagbabago ay nasa atin at wala sa iba.<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span> Salamat sa Diyos Ama na tangi kong sandalan, sa pagbibigay Niya sa akin ng lakas at tibay ng loob para malagpasan ko lahat ng pagsubok. Salamat din sa bansang Taiwan na naging instrumento para ako maging matatag at maipanalo ko ang aking Hamon ng Buhay! <br />
<br />
By: JiLL. J <br />
<div>
<br /></div>
en linhttp://www.blogger.com/profile/02728711159090404183noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5744414396108782723.post-89718028337986411542015-05-29T07:31:00.002+08:002015-05-29T07:31:30.578+08:00Mga Bagong Bayani 2015/5/28 / Mike Liezer S. Oronia / Mga Bagong Bayani<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>/ Pilipinas 菲律賓 / wala<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
<br />
Mga Bagong Bayani, yan ang tawag sa aming mga Pilipinong nagtatrabaho sa labas ng bansa saan mang panig ng mundo,<br />
Kahirapan ang numero unong dahilan kaya nakipagsapalaran para mabigyan ng magandang kinabukasan ang pamilya,<br />
<br />
My kanya-kanyang dahilan at plano sa sarili kayat ng pursige na mag-ibang bansa,<br />
Yung iba my kaya sa buhay pero naki pag-sasapalaran parin para ang buhay ay lalong guminhawa,<br />
Pero ang karamihan ay namulat sa mundong ibabaw na salat sa pera,<br />
<br />
Nilisan ang inang bayan at iniwan ang mga minamahal,<br />
Pagpunta sa Taiwan ang nakitang tulay para makamit ang mga pinapangarap,<br />
Matiwasay na pamumuhay, my mailagay na pagkain sa lamesa tatlong beses sa isang araw,<br />
Titiisin ang pangungulila para matustusan ang mga pangangailangan ng Ina, Ama, Kapatid, Asawa at Anak,<br />
<br />
Masakit man sa loob na makita ang anak na umiiyak at nag nagpapa-alalang mag ingat ka doon tatay ha,<br />
At ang asawang nag sasabing alagaan mo ng mabuti ang iyong sarili at huwag kang mag hanap ng iba doon ha,<br />
<br />
Ang Ina, Ama at Kapatid ay nag-aalala sa iyong kahahantungan,<br />
Sa dayuhang lugar na hindi pa kabisado ang pamamaraan ng pamumuhay at lenguahe na hindi pa naiintindihan.<br />
<br />
Nagbabanat ng buto, tinitiis ang pagod, hirap at bigat ng trabaho,<br />
Araw man o gabi, bawat sandali, bawat oras ay mahalaga upang kumita ng salapi,<br />
Iniinda ang anumang pagsubok kahit na minsan ay masama ang loob,<br />
Hindi maiwasang isipin ang pamilya kahit nasa trabaho na,<br />
<br />
Pero nababawasan ang lungkot at pangungulila kahit kunti tuwing maka-usap sa telepono ang mga minamahal na nangangamusta,<br />
Natatanggal ang lumbay tuwing marinig mo na ang boses nila,<br />
Sa gayun ay maligaya kana ring alam mo na ayos lang yung kalagayan nila,<br />
<br />
At napapawi lamang ang pagod tuwing araw ng sahuran,<br />
Matatanggap na yung bunga ng pinagpawisan,<br />
Maipapaayos na rin ang sirang bahay,<br />
Matutubus na ang naka sanlang lupa,<br />
May maipapadala na ng pambili ni Ina ng mga kailangan sa pang araw araw na pamumuhay,<br />
Makakabili na muli ng bagong kalabaw pamalit sa ebinenta ni Ama,<br />
Perang ginamit para sa Taiwan ay makapunta,<br />
Makakabayad na ng matrikula sa paaralan ang Kapatid,<br />
Ang ang Asawa naman ay matustusan ang mga pangangailangan sa bahay lalong lalo na sa Anak.<br />
<br />
Ilang taon pa ang lilipas bago muli silang makapiling,<br />
Kahit gustong gusto muna silang makita ay kailangan munang mag-tiis para sa huli ang buhay ay giginhawa,<br />
<br />
Kaya yung iba kahit malaki na ang anak ay hindi pa nakikilala ang ama,<br />
Dahil noong umalis ay kapapanganak pa lamang ng asawa,<br />
Pero sa mga binata at dalagang nandito ang kasintahan,<br />
Kasayahan ang dulot dahil magkikita nang muli at maipagpatuloy ang mga sandaling naudlot noong naghiwalayan,<br />
Yung iba naman ay iniwan ang anak sa mga magulang para rin sa kanyang kapakanan,<br />
Para matustusan at mapag-ipunan ang kanyang hinaharap.<br />
<br />
Ang lahat ay nagsasakripisyu sa para maabot ang mga pinapangarap at makamit ang matamis na tagumpay,<br />
Mabuhay ang mga Bagong Bayani ng bansang Pilipinas.en linhttp://www.blogger.com/profile/02728711159090404183noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5744414396108782723.post-15980204093356698322015-05-29T07:28:00.003+08:002015-05-29T07:28:31.733+08:00Estranghero 2015/5/29 / Mark ADG Mapili<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span> / Estranghero / Pilipinas 菲律賓 / Wala<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
<br />
""Estranghero""<br />
<br />
Aking nakilala ang Isang kaibigang nagmula sa munisipyo ng Munyos sa bansang Pilipinas. Isang bansang sagana sa agrikultura, yamang dagat at yamang lupa. Mayaman sa manggagawa dahil sa humigit kumulang 70-80 libung manggagawa ang nagmula sa kanilang bansa. Estranghero na matatawag sa masaganang bansa ng Taiwan.<br />
<br />
Ang aking kaibigan na si Anthony ay walong taon pa lamang sya ng magsimulang mangarap. Nangarap makatapos ng pag aaral, nangarap magkaroon ng totoong kaibigan, at nangarap makarating ng ibang bansa. Dahil simula pagkabata nakagisnan na nitong maka tanggap ng pasalubong na nasa loob ng malalaking karton at bagahe mula sa kamag-anak galing sa malalayong bansa. Kayat ng makapagtapos ng High School taong 2000 sa tulong ng isang ka mag-anak na namamasukan sa isang ahensya ng gobyerno. Nakumbinsi syang lumipat at sa makatuwid unang naging estranghero sya sa Syudad ng Heneral Santos, sakop ng isla Mindanao sa dulo ng kanilang bansa. Dito natuto ng maraming bagay at salita. Mahirap maging estranghero, dahil baguhan sa isang lugar maraming Di alam at kailangang matutunan. Nag trabaho Ito upang matustusan ang kanyang pag aaral hanggang sa makatapos ng Management sa kolehiyo ng Notre Dame of Dadiangas University noong 2004. Dala dala ang mga dokumentong pinaniniwalaang magagamit hakbang sa paglago at pagkamit ng mga pangarap sa buhay. Taong 2012 nang sinubukang maging pangalawang estranghero sa lungsod ng Maynila ang aking kaibigan ngunit matagal bago Ito nakapaghanap ng trabaho dahil sa dami ng ka-kompitensya at sa maliit na magiging sweldo.<br />
<br />
Isang sugal maging estranghero. At dahil Isa sya sa mga matatapang na aking nakilala at naging kaibigan, sa pangatlong beses ay tinahak muli maging estranghero dito sa bansang Taiwan. Aking nalaman na isa sa mga kadahilanan nito ng paglipat ay para maka tulong na maibalik ang mga lupaing naisanla at pangkabuhayang agrikultura na nawala dahil sa hirap ng buhay. Sa pag aakalang makakaahon sa buhay sinikap nito makarating dito sa bansa. Ibang kultura, iba ang mga salita, kasama ang iba't ibang lahi ay tinaggap ang trabaho na sa pagdating ay Hindi alam Kung kakayanin sa bigat ng gawain. Nakita ko pano sya nagsimula, pano nahirapan sa pakikitungo sa kapwa trabahante, pano nahirapan mag adjust sa pagkain, at nasaksihan ko pano Nya sinikap malampasan ang pangungulila sa pamilya. Isang linggo pa lamang nagbalak na itong umuwi, at nakaranas madala sa pagamutan. Ngunit dahil sa katapangan at determinasyon nito di nya napansin nakakayanan at nalalampasan nito ang mga pagsubok na dumarating habang tumatagal ang pamamalagi nito. Pagsapit ng taglamig hindi alintana ang hirap ng sitwasyon makapasok lamang at magampanan ang tungkulin nito. Sa aming pagkakaibigan naibahagi nya ang Ilan sa kanyang mga natutunan sa kanyang pagiging estranghero, masagana ang bansang Taiwan dahil sa pagpapahalaga sa oras at sa paniniwalang pagsisikap ang magdadala sa pag angat sa buhay. Isang beses nilapitan ko Ito at tinanong pano mo hinaharap at kinakaya ang mga pagsubok sa buhay?, sinagot ako nito ng ilang kataga, ""Hindi ko kasalanan na ipinanganak akong mahirap, ngunit magiging kasalanan ko Kung mananatili akong mahirap"". Hanga ako sa kanya dahil sa mga kaka ibang ipinamamalas nito sa loob at labas ng pagawaan. Sa tatlong taon na pamamalagi dito sa bansa nasabitan ito ng tatlong medalya mula sa Intensive Training for Emerging Leaders, nagpapayo sa mga kapwa na gustong maging responsible sa buhay, nakaka tanggap ng consistent performance bonus simula ng mag trabaho sa pagawaan at sa pagtatapos ng kanyang 3 taon na kontrata pabaon nito ang kagalakan at pusong malapit sa bawat Isa, ibang lahi man o mga nakatataas sa pagawaan Isang estranghero sya na panalo sa Puso at isipan naming lahat.<br />
<br />
<br />en linhttp://www.blogger.com/profile/02728711159090404183noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5744414396108782723.post-91249606910785470612015-05-26T08:46:00.001+08:002015-05-26T08:46:34.370+08:00Sinag sa Takip silim2015/5/26 / M.E Osan / Sinag sa Takip silim / Pilipinas 菲律賓 / Pinoy Across<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
<br />
Sinag sa Takip silim<br />
M .E. Osan<br />
<br />
<br />
Ang kwento ng aking buhay ay maihahalintulad ko sa mga napapanood ko sa Teleserye o di kaya sa mga Pelikula, kung saan ang Bida ay api at naging tagumpay sa huli. Dati din akong manggagawa dito sa Taiwan bago ko narating ang maginhawang buhay ngayon, umalis ako sa amin dahil sa maling desisyon at pagsuway ko sa aking mga magulang. Maalwan ang aming pamumuhay, tatlo lamang kaming magkakapatid may yaya at maid sa bahay dahil kapwa nagtatrabaho ang aking mga magulang, ang Tatay ko ay isang dating Tagapangasiwa sa isang Departamento ng nooy sikat na “National Steel Corporation “ sa Iligan City Lanao del Norte (Mindanao), at ang Nanay ko naman ay isang dating Guro sa pampublikong Paaralan ng Suarez High School. Pinalaki kaming magkakapatid ng may takot sa Diyos, maging mapagkumbaba at maging magalang kahit kanino man.<br />
Subalit sa kabila ng mga ito, magulo ang aming tahanan, kami itong tinatawag sa Ingles na “dysfunctional family” o di normal. Nakakahiya mang sabihin, ”Alcoholic” o Lasenggero ang aking Ama noong siyay nabubuhay pa, kasama sa pag-iinom niya ay ang pambababae , na naging kalbaryo ng aking Ina at ng buong mag-anak. Na-aalala ko pa mula ng ako’y tatlong taong gulang hanggang sa magdalaga lageh nalang nag aaway ang aking mga magulang, minsan pa nga dinala ng Tatay ang kanyang babae sa aming bahay, muntik ng masiraan ng bait si Nanay noon, buti nalang at nadala sa dasal at tinablan yata ng hiya ang “the other woman” ng aking ama dahil doon daw sana patitirahin sa amin, Diyos na mahabagin!!! di pa pinapalabas ang “the legal wife, two wives at my other woman” showing na kami. Dahil dito nawalan na ako ng ganang maging seryoso sa pag aaral at mas gusto ko pang laging nasa labas kaysa nasa bahay, tumigas ang ulo ko sa pamamalo ng aking Ina hanggang sa akoy magKolehiyo palo pa rin ang inaabot ko tuwing lalagpas ng alas singko ng hapon ang aking uwi at bawal dumalo sa kahit ano mang party.<br />
Hindi ko rin masisisi ang aking Ina sa pagiging strikto at mainitin ang ulo kaya siya namamalo, dahil na rin siguro sa problema sa Tatay ko. Kaya noong magkaboyfriend ako ng seryoso, sumama na akong makipagtanan sa kanya at nagpakasal sa Huwes, ng malaman ng aking mga magulang galit na galit sila dahil kahit galing sa angkan ng mayayaman ang aking napangasawa, hindi nila gusto ang pag uugali nito at ng kanyang pamilya na kilalang matapobre at magulang sa negosyo (dati kasi naming Arkitekto sa isa naming bahay ang kanyang Ama noon, at tagapangalaga sa Konstruksyon na nagkaroon ng problema).<br />
Hindi din ako naging masaya, siguro parusa ito sa pagsuway ko sa aking mga magulang. Tumakas nga ako sa magulo naming Tahanan mas lalo namang naging impyerno ang buhay ko sa aking napangasawa na seloso, at Uuuuubod (prolonged U) ng batugan, umaasa lang kung ano ang binibigay ng kanyang Ama. Lageh kaming nag- aaway at may kasama pang bugbogan (kung hindi tungkol sa pagseselos niya, ay sa mga walang kakwenta kwentang bagay), sa araw araw na lang na ginawa ng Diyos puro pambubulyaw at insulto ang naririnig ko sa kanya. Ang dating Senyorita at Prinsesa ng Tatay ko ay naging Alila na, patang pata ang katawan ko sa maghapong trabaho. Maaga akong gumigising para makapamalengke, nagtitinda kasi ako ng pagkaing pang-ulam at kakanin sa Kantina ng Tennis Court na pag- aari ng pamilya ng asawa ko. Kusinera, Tindera, Kahera at Serbidora, wala pa diyan ang pagiging Sekretarya ko sa Papa niya sa Opisina na 50pesos sa isang araw ang sahod, kung minsan nagpapart time din ako sa pagtuturo ng Ingles sa gabi para doble kita, dahil ako lang ang kumakayod. Habang ang maluho at tamad kong asawa ay pinoproblema kong anong oras makapaglaro ng Tennis o kung kailan ang susunod na Architects Convention na pagkakagastusan.<br />
Kakayanin ko naman sana kasi paninindigan ko ang aking desisyon, ang kaso, hindi lang ang asawa ko ang aking kalbaryo kasama pa yung aking mga Biyenan, na hindi ako matanggap dahil walang titolo na nakadikit sa aking pangalan. Lageh nalang akong ikinukompara sa mga anak niyang Interior Designer, Piloto, Inhinyero, Abogado etcetera. Lalong lalo na sa manugang niyang babae na pinag aral sa U.S., dapat daw kasi kumuha din daw ako ng “Law” “naluko na , hirap pa nga sa pang araw- araw na gastusin eh mag aaral na naman ulit???? buti sana yung anak nila na batugan ay tinutulungan ako susme! Kaya, kung mata matahin ako ay ganoon-ganoon nalang at kung utos utusan ako parang katulong nila dahil ang liit ng tingin nila sa akin, ito pa, Sir at Ma’am ang tawag ko sa aking mga Biyenan hindi Mama at Papa ( ambisyosa pa ako ng lagay na yun huh! ). Halos di nga ako ipinakikilala bilang kapamilya at hinihiya pa ako sa harap ng mga bisita. Kahit anong sipag at pagpapakumbaba ang gawin ko para lang matanggap nila, wala pa rin, langaw lang ako na nakatuntong sa kalabaw daw nilang anak. Yun nga eh, kung sino pa yung minsang edukado sila pa itong parang walang pinag aralan kung umasta. Sa isip isip ko; hindi naman nasusukat ang pagkatao mo sa mga diploma, medalya , tropeo at kung ano ano pa, kundi kung paano ka makikipagkapwa tao, subalit kahit ano pa man sabihin ko sa mga taong nasa paligid ko , walang nakikinig, dahil habang wala kang napapatunayan, wala kang sinabi.<br />
Labing-tatlong taon ko tiniis lahat yun pero noong isang araw na mag-away kami ng asawa ko, muntik ko ng matusok ng stick ng barbecue ang kanyang mata dahil sinuntok niya ako sa ulo, gutom ka na’t lahat ayaw ka pa niyang pakainin kasi hindi pa kumpleto ang kondimento (suka,toyo,sili at kung walang sili maghanap ka!!) para sa hapunan ng Hari, may kasama pang sigaw kasi ang bagal bagal ng kanyang “Aliping sagigilid” . Sagad na sagad na ako, naubos na ang kahit konting pasensya meron ako. Ang ingay ng bahay at napagod na ako sa walang katapusang bangayan,buong buhay ko puro nalang ingay at walang katahimikan, kaya nagpasya na akong makipaghiwalay, salamat nalang at wala kaming anak dahil ayaw niya daw ng responsibilidad, kaya di kami nag anak.<br />
Ayaw kong matulad sa Nanay kong nagtiis ng sobra, na wala ng itinira sa sarili, ayaw kong habang buhay akong luhaan. Sa kagustuhan kong magpakalayo layo at magsimula muli, umalis ako sa amin at nagtrabaho dito sa Taiwan bilang “Caregiver”, sabi ko; bahala na, basta makaalis lang ako sa Pilipinas kahit anong trabaho. At di ko akalain na dito din pala magbabago ng tuluyan ang aking buhay, dito ko nakilala ang lalaking tunay akong minahal, hindi kung sa ano pa man, kundi bilang ako.<br />
Dumaan din sa maraming pagsubok ang aming pag-iibigan ngunit hindi niya ako sinukuan. Minsan ako ay nagkasakit at wala halos nagbabantay sa akin sa Ospital, dahil ang aking mga kaibigan at kakilala ay di magkatugma ang “day off”, siya lamang talaga ang nagtyaga na magbantay sa akin at nag alaga hanggang sa akoy gumaling. Inayos ni Antoine ang aking mga papeles papuntang Pinas at pinatigil na ako sa pagtatrabaho dahil naging sakitin din ako, pinag-aral din niya ako sa Switzerland ng kursong German Language at Hotel and Business management at ng ako ay makatapos , nakapagtrabaho sa isang prestihiyosong Carlton Hotel bilang VIP Coordinator. Nakapaglibot libot din ako sa Europa sa pamamalagi ko sa Switzerland ng tatlong taon. Talagang “360 degrees” ang pag ikot ng aking buhay. Hindi nga natutulog ang Diyos, kailanman sa lahat ng pinag daanan ko hindi ako nawalan ng pag asa, dahil lagi kung sinasabi sa sarili ko; matatapos din lahat ng ito, may bukas pa at may bukang liwayway sa takip silim. Hindi ako natatakot lumaban sa buhay , habang may hininga sige lang”push mo yan”.<br />
” I am nothing without God” wala ako kung di dahil kay Hesus. Sa hangarin ko na mapabuti ang aking buhay at magsimula muli hindi ko nakakalimutan ang magdasal, naging suwail man ako noon binabawi ko ngayun sa tuwing may mga problemang dumarating o may hihingin ako, itinataas ko lageh sa kanya, sinasabi ko; ang kalooban niya ang masusunod hindi ako ,dahil noong ako ay nasunod ay puro pasakit naman ang dinanas ko.<br />
Ngayun ako ay isang masayang maybahay ng Italyanong Piloto ng China Airlines dito sa Taiwan. Masasabi kong masaya, kasi natuto akong makontento ang kung anong meron ako,mas napapahalagahan ko ang kahit na anong biyaya na dumarating sa akin munti man o malaki, lalong lalo na ang biyaya na pagmamahal. Minsan naiisip ko, ang layo ng buhay ko ngayon kaysa noon, kung magbigay ng biyaya ang Diyos sobra sobra. Iba talaga pag ibibigay mo lahat kay God at hindi yung nagdedepende ka lang sa sarili mong pang unawa sa buhay na wala siya.<br />
Noong umuwi nga ako sa probinsiya namin galing ng Europa halos hindi nila ako nakilala , kasi wala pang Facebook noon at saka konti lang ang may Friendster ( hahaha tunay ngang ang tagal na noon), dati kasi akong patpatin at ngayon nagkalaman na. Feeling ko tuloy mag ala Nanette Medved sa pelikulang “Hiram na Mukha” sa madramang “hindi niyo ba ako nakikilala??? Pero kasi hindi ako nakakalimot sa aking pinanggalingan kaya walang naganap na ganitong eksena. Iniisip ko nalang kung hindi din dahil sa pinag daanan ko, hindi ko mararating ang Taiwan at matagpuan ang aking “Forevermore” hihihihi.<br />
Nagpapasalamat ako na laging pina-aalala ng Diyos na kung ano man meron ako ngayun dapat nakatapak pa rin ang aking mga paa sa lupa,di ko nakakalimutang mamahagi ng aking biyaya, lalo na sa aking pamilya , sa Nanay ko na gusto kong maging maginhawa at masaya sa mga huling yugto ng kanyang buhay at kalimutan ang mapait na nakaraan. Kailan man hindi ako nagtanim ng galit sa mga taong nagpahirap sa akin bagkus naging matalik na kaibigan ko pa ang aking dating hipag na babae sa dati kong asawa, sa katunayan noong pagkatapos ng Chinese New Year 2015 dito sa Taiwan ay binisita nila ako at inikot ko sila sa mga magagandang lugar dito at isa na rito ang Yehliu Geopark, napatawad ko na rin ang aking dating asawa at okey naman kami pati na rin ang aking mga dating Biyenan. Nakakatuwa nga minsang nagpang abot kami ng aking dating Biyenan at dating asawa sa “Carwash Center” na may Restawran, habang nag-aantay ako na matapos malinisan ang aking kotse at sila din ay naghihintay sa kanilang kotseng pinacarwash habang kumakain, kinawayan nila ako at inimbitang makisalo sa kanila, noong una di ko alam ang gagawin, tawag ng kagandahang asal lumapit ako, pero di ako sumabay kumain dahil nakapananghalian na rin ako, ang ikinagulat ko lamang ay ng tinanong ako ng dati kong Biyenang lalaki ; kumusta ka na Madame? …Madame??? Nakakaasiwang pakinggan kaya sinagot ko siya ng; Miles nalang po Sir buhay lang ang nagbago, pero hindi po ako. Ganun pa man, masaya lang akong wala akong kinikim kim sa dibdib at nakakaharap ako sa kanila na nakangiti. Magaan sa dibdib na wala kang kaaway, maaliwalas ang buhay.<br />
<br />
Tunay na ang Diyos at ang aking “Amore” ang Sinag sa aking Takip-silim.<br />
<div>
<br /></div>
en linhttp://www.blogger.com/profile/02728711159090404183noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5744414396108782723.post-83774979406250811962015-05-23T10:04:00.000+08:002015-05-23T10:04:00.056+08:00Taiwan, mabuhay ka!2015/5/22 / Luis Heredero / Taiwan, mabuhay ka! / Pilipinas 菲律賓 / Wala<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
<br />
Sino nga bang hindi mabibighani sa taglay mong ganda? Kaibig-ibig ka sa paningin, mga nagtataasan mong istraktura, makasaysayan mong mga templo, maaaliwalas mong parke, makukulay mong mga karatula, at magigiliw mong mamamayan. Hindi kataka takang ika’y pinangalanang Formosa na nangangahulugang magandang Isla. Ika’y kaaya-aya rin sa pandinig. Hindi ko man lubos maunawaan ang iyong lengwahe, tila isa pa rin itong musikang sumasalamin sa iyong kultura. Idagdag pa riyan ang hinahain mo sa pagkainan, masarap sa panlasa na talaga namang hahanap hanapin ng sinoman. Oh Taiwan, nais kita lubos pang makilala, ako’y nahuhumaling sa iyong kariktan. Bukod sa taglay mong pambihira, ikaw rin ay may mabuting hangarin. Ang walang sawa mong pagbibigay tulong sa iyong mga kapatid sa timog-silangang Asya sa pamamagitan ng pinagkakaloob mong trabaho ay talaga namang kapuri-puri. Puspos na pasasalamat at kagalakan ang aking nadarama sa walang humpay mong pagaaruga at pagbibigay pag-asa sa aming mga migrante<br />
<br />
Una mong kinupkop sa iyong bisig si Lily, ang aking butihing ina. Ako’y musmos pa lamang, taong 1997, noong nilisan nya ang lupang sinilangan upang ika’y paglingkuran, gaya ng aking amang si Lito, isang marino at ng milyong milyong Pilipinong handang magsakripisyo at mawalay sa mga mahal sa buhay mabigyan lamang sila ng magandang kinabukasan Nakalulungkot mang isipin na parehong magulang na ang kailangang mangibang bansa maging maayos lang ang pamumuhay naming apat na magkakakapatid, ngunit kami’y nagpakatatag, hindi ininda ang lumbay at hindi sumuko sa hamon ng buhay.<br />
<br />
Naging kalugod lugod ang naging trato mo kay Lily. Ikaw ang naging instrumento upang maisakatuparan ang lahat ng aming mithiin at mapunan ang aming bawat pangangailangan. Nakakakain na ng tatlong beses sa isang araw, at hindi na kalian man kumulo ang aming tiyan, nakapag-aaral sa maayos na eskwelahan, nakabibili na ng mga gamit na kailangan at nakatutulog sa desenteng tirahan. Naging maayos ang aming pamumuhay dahil sa oportunidad na iyong ipinagkaloob. Malayo man kung tutuusin, masasabi kong naging maunawain kami sa sitwasyon at hindi nagkulang ang aming magulang sa pagaaruga sa aming magkakapatid.<br />
<br />
Ngunit hindi pa rin naging madali ang lahat. Magbubukang liwayway, sa hindi inaasahang pagkakataon, ay bumisita ang aking tiyahin na may bitbit na balita at tila may nais iparating. Akin siyang tinanong at malumanay niyang sinagot na may malubhang karamdaman raw ang aming mahal na ama. Mababatid mong may pagdadalamhati sa kanyang tinig. Kinahapunan, isa isa nya kaming kinausap at sinabi ang totoong kalagayan ng aming ama. Isang aksidente ang naganap sa barkong pinagtatrabahuhan niya, at sa kasawiang palad ay hindi ito nakaligtas. Mistulang gumuho ang apat na sulok ng aming bahay. Ang haligi ng tahanan ay wala na. Isa na marahil ito sa pinakamalungkot na pangyayari sa tana ng aking buhay. Mahigpit akong niyakap ng aking tiyahin, at parehong basa ng luha ang aming mga mata. <br />
<br />
Umuwi si Inay Lily na mabigat ang pasaning dinadala. Tila huminto ang oras at dumilim ang paligid nang sandaling nakita nyang muli ang kabiyak na sa pagkakataong ito’y isa nang malamig na bangkay. Hindi nya lubos maisip ang nangyari. Hindi napigilang humagulgol at maglupasay sa sinapit ng kanyang mahal na asawa. Sakbibi ng lumbay, sadyang mahirap pagmasdan, at masakit sa puso. Wala kaming magawang magkakapatid para huminahon si inay. Nang mahimasmasan, matapos ang ilang oras, ay ikinwento nya ang kalbaryo ng aming ama makasampa lamang ng barko. Kung ilang beses siya nagpabalik balik sa iba’t ibang ahensya at kung ilang beses din siyang tinanggihan. Noong unang sampa nya’y naudlot pa dahil sa pagkakaroon ng malubhang sakit sa apendiks, na inakalang simpleng sakit ng tiyan lamang. Pagkatapos ng libing, hindi man niya naisin, ay kinailangan na niyang muling bumalik sa pagtatrabaho. Mahirap mang tanggapin kaylangan pa ring ipagpatuloy ang buhay at harapin ang bukas.<br />
<br />
Isang malaking dagok sa buhay ni ina ang pagkawala ni ama. Patuloy na dumating ang mga pagsubok sa aming pamilya. Gaya na lamang ng hindi wastong pamamahala ng gastusin ni Gail, ang aming panganay na kapatid. dahilan upang isanla ang aming bahay at lupa. Dumagdag pa ang pagbubulakbol sa eskwela ni Ann, ang isa ko pang ate na nagresulta sa pagkakabuntis nito ng maaga. At naging sakitin naman ang nakababata kong kapaitd na si John na malaking nakaapekto sa kanyang pag-aaral. Ako nama’y napabarkada ng husto at nalulong sa masamang bisyo tulad ng alak. Tila nagsunod sunod ang suliranin sa loob ng aming tahanan. Ngunit gayunpaman ay hindi ko naalalang nagalit ng husto ang aming nanay, Naaalala ko lang noong panahong umiiyak siya sa kabilang linya ng telepono tuwing kami’y pinagsasabihan. Naging masalimuot man ang naging kinahinantan, hindi ito naging hadlang upang maitaguyod ni inay ng mag-isa ang aming buong pamilya. Nagsikap siya ng husto at hindi ininda ang mga hamong dumating. Hindi naglaon ay bumalik naman sa maayos na kalagayan ang aming pamumuhay.<br />
<br />
Naging malaking tulong upang maiahon ang buong pamilya sa hindi mawaring pagkalugmok mula sa kasawian ay ang kaibigang Taiwanese ng aking ina na si Umpong na pagkalipas ng ilang taon ay muling nag patibok sa kanyang puso. Mapalad kaming maituturing sapagkat may malinis na hangarin at sadyang busilak ang kalooban ng aking naging pangalawang ama. Siya rin ay palangiti, masayahin at mapagkawang-gawa. Nais nya kaming makausap kaya pilit itong nagsasalita ng tagalog na sadyang kaaliw-aliw. Makikita mo ang kanyang pagpupursige na mapalapit ang loob sa aming magkakapatid. Agad naman niyang nakuha ang aming tiwala at pinatunayan na maganda ang kanyang hangarin. Isa rin siya sa nagbigay ng payo sa aming mga personal na problema kaya’t unti unti na ngang nanumbalik ang sigla sa loob ng aming tahanan.<br />
<br />
Kinalaunan ay nagbunga ang kanilang pagmamahalan at nadadagdagan pa ng dalawang miyembro ang aming pamilya. Ang tahimik ngunit palatawang si Peichun, at malambing at bibong si Yieshin. Sila ang naging inspirasyon ko upang pag-aralan ang salitang Mandarin. Nais ko silang makausap. Matanong ang mga simpleng bagay tulad ng ‘Kumain ka na ba?’ O kaya naman ‘Kamusta na ang pag-aaral mo?’ Gusto kong mapalapit sa kanila, Nais ko silang makabiruan at makakwentuhan. Nais kong kilalanin nila ako bilang isang nakatatandang kapatid. Natatanungan ng mga problema, napagsasabihan ng mga hinaing sa buhay. Gusto kong ipahiwatig sa kanila kung gaano ko sila kamahal at gaano sila kaimportante sa aking buhay. Sa tulong ng aming ina’y unti unti kaming nagkakaunawaan. Naipaparating ang nais ipahiwatig ng bawat isa. Sa ngayo’y hindi ko man sila direktang nakakausap, masaya na rin ako sa tuwing sinasambit nila ang salitang kuya tuwing ako’y kanilang tinatawag, nakukuntento sa mga yakap at mga simpleng tawanan.<br />
<br />
Labing walong taon mula noong una mong inabot ang iyong kamay upang magbigay ng tulong, heto kami ngayon taos pusong nagpapasalamat sayo. Nakapagtapos na lahat ng pag-aaral at masigasig na pinagbubutihan ang trabaho sa napiling propesyon. Si Gail na dati’y hirap sa pamamahala ng salaping ipinapadala ni inay ay isa nang Marketing Manager sa Maldives, si Anne na noo’y tumatatakas sa eskwelahan ay abala sa pagtuturo ng Ingles sa mataas na paaralan, at si John na madalas ay may karamdaman ay nagtatrabaho bilang isang rehistradong siyentipiko sa isang prestihiyosong hospital sa Maynila. Si mama Lily at papa Umpong ay masaya pa ring nag sasama at naninirihan sa iyong magandang lupain kasama ang dalawa nilang supling. At ako’y piniling sumunod sa kanyang mga yapak at maglingkod sayo bilang isang Electronic technician.<br />
<br />
Dito na nagsimula ang ating istorya. Buwan ng Marso, taong 2013, noong una kitang masilayan. Malamig pa rin nang mga panahong yon. Gayun pa man hindi maititago sa aking mukha ang kasabikang dulot ng ginaw, ito kasi ang unang pagkakataong nakaranas ako ng taglamig. Sa katulad kong lumaki sa isang mainit na bansa isang nakakasabik na karanasang maituturing ang ganitong prebilehiyo. Masarap sa pakiramdam, tila ako’y nasa isang malaking pridyeder na noong bata ay pilit pinagkakasya ang sarili sa maliit na sisidlang pangyelo maibsan lamang ang init na nadarama. Nakatulong naman ang mainit na pagsalubong sakin ng aming Coordinator. Hanggang sa dumating kami sa aming tutuluyan hindi na nabura ang ngiti sa aking labi. Agad na ngang na-love at first sight at lubusang nahulog ang loob ko sayo, oh Taiwan.<br />
<br />
Nangingibabaw ang sabik at ligaya . Naguumapaw sa saya ang nadarama noong sa wakas ay nakita ko na rin ang mga lugar at pasyalan na noo’y napagmamasdan ko lang sa litrato ni inay Lily. Hilig rin ni papa Umpong ang maglakbay kung saan-saan kaya naman ay nagkakakasundo kami sa oras ng galaan. Aking nang nasilayan ng malapitan ang pamosong Taipei 101. Narating ang pinakamalaking palahayupan sa asya ang Taipei Zoo. Nasaksihan ang iba’t ibang kapistahan at pagdiriwang tulad ng Dragon Boat Festival, Moon Cake festival at Chinese New Year. Kahit ang simpleng pamamasyal sa parke, gilid ng lawa at iba’t ibang halamanan ay kalugod lugod ring maituturing. Ang makapaglakbay kasama ang mga mahal sa buhay ay isa sa pinakamasayang karanasang aking natamo sa pamamalagi ko saiyong magandang isla na aking babaunin panghabang-buhay.<br />
<br />
Bagama’t naging makulay at masigla ang aking napagdaanan, naging masalimuot naman ang mga unang buwan ko sa kompanyang aking pinpapasukan. Mali rito, mali riyan, hindi magkaintindihan, masyadong mabagal, sakit dulot ng usok sa makina, ay ang ilan lamang sa naging suliranin na aking ikinaharap. Dumating pa sa puntong pinagpasyahan ko na lamang na lisanin ang dayuhang bansa at umuwi ng Pilipinas. Ngunit sa tulong ng aking mga kasamahan sa trabaho, unti-unting naging maayos ang aking paggawa. Malaking tulong ang binahagi ng kapwa ko mga Pilipino, mga kasamahang Vietnamese, Thai at Indonesian upang mapaghusayan ko ang aking trabaho. Iba’t iba man ang kultura, tradisyon at pinanggalingan., lahat kami’y handang lumingap at magtulungan upang mapagbuti ang gawain ng bawat isa.<br />
<br />
Mahigit dalawang taon na ang lumipas noong una mo akong tinanggap sa iyong tahanan. Isang nilalang na wala pang kamuang muang sa mundo, isang nilalang na hindi pa lubos maunawaan ang nais sa buhay, isang nilalang na naghahanap ng sagot sa mga tanong na bumabagabag sa kanyang isipan. Ngayon ay masasabi kong naging malaking tulong ang pagpunta ko sa iyong magandang lupain upang lubos kong maunawaan ang buhay hindi lamang sa ibayong dagat kundi ang buhay sa pangkalahatang aspeto. Ito na marahil ang pinakamakabuluhang bahagi ng aking kamakailang buhay kung saan ako’y mistulang sumuot sa mismong sapatos ng aking butihing ina. Mas naintindihan ko ang kanyang mga karanasan, ang lungkot at pighati ng pagkakawalay sa pamilya, ang mga masasayang ala-ala dulot ng paglalakbay at pakikiksalamuha sa iba’t ibang lahi, at walang sawang paglaban at pagbangon tuwing hinahamon ang katatagan ng loob at pagtitiwala sa poong maykapal.<br />
<br />
Oh Taiwan, naging nakapakabuti mo sa akin at sa aking pamilya. Walang humpay at labis ang saganang pasasalamat ko. Isa kang huwaran at magandang ehemplo hindi lamang sa Asya kundi sa buong mundo. Nararapat lamang na ika’y kilalaning isang lubos na malayang bansa at ganap na soberanya na kayang tumayo sa sarili nitong mga paa. Mula sa iyong kapatid sa timog silangang asya, Taiwan, mabuhay ka!<br />
<div>
<br /></div>
en linhttp://www.blogger.com/profile/02728711159090404183noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5744414396108782723.post-17067650275212625132015-05-22T08:36:00.002+08:002015-05-22T08:36:50.616+08:00Tatlong Bituin, Isang Araw2015/5/21 / Jean Mantes / Tatlong Bituin, Isang Araw / Pilipinas 菲律賓 / Wala<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
<br />
Ang buhay ay puno ng pag-asa, puno ng pakikibaka at pakikipagsapalaran. Mga pangarap na hahamon sa bawat kakayahan natin. Mga pagsubok na susukat sa katatagan at tagumpay na magsisilbing marka ng minsang kabiguan natin. Sa maikling salita, ang buhay ay isang siklo ng paglalakbay.<br />
Bitbit ko sa ikalawang pagkakataon ang karugtong ng aking mga pangarap. Sa pangalawang pagsabak ko sa buhay abroad...dala ko ang dagdag na determinasyon at tapang, lakas ng loob at mas malawak na kaisipan...yan ang magsisilbing sandata ko para maging mas malakas sa panibagong hamon sa pangingibang bayan. Sa ikalawang pagtapak ko sa bansang unang nagbigay ng pagkakataon para maranasan ko ang buhay na malayo sa pamilya at sa bayang sinilangan...dala ko ang mas nakakahigit na ako.<br />
Sa paglipad ng sasakyang naghahari sa himpapawid, kasabay nitong lumilipad ang aking kaisipan para sa mas mataas na hangarin ko sa buhay. Kasabay ng paghalik nito sa ulap...nandoon ang pag-aasam kong magkaroon ng katuparan ang lahat ng aking mga pinapangarap para sa aking pamilya. Pamilyang iniwanan ko, inspirasyon at pamilyang makakasama ko hanggang sa huling hamon ng kapalaran. Sa paglapag nito sa bansang magsisilbing tahanan ko sa loob ng ilang taon...nandoon ang kasiyahan at pananabik ko para harapin muli ang tinatawag na ""buhay OFW"".<br />
Kasabihan nga ng karamihan...SANAYAN LANG SA BUHAY. Tama nga naman, dahil sa bawat karanasan at pagkakamaling nagagawa natin, mayroon tayong aral na natututunan na magsisilbing daan para mahubog tayo upang maging mas kapaki-pakinabang.<br />
Bilang isang migrante o manggagawa sa ibang bayan...hindi lang para sa sarili ko at pamilya ang bawat paghihirap na aking mararanasan. Hindi lang sarili ko ang dala ko kundi pati na rin ang bansang pinagmulan ko at ang lahing taglay ko.<br />
Isang sugal ang pangingibang bayan...sugal na sarili mo mismo ang iyong magiging kalaban. Kung magiging mahina ka at hindi mo magagawang aralin at matutunan ang paraan para tumagal sa pakikipaglaban...hindi mo makakamit ang magandang buhay na hinahangad mo.<br />
Mga dayuhan kaming manggagawa sa itinuturing naming dayuhang bansa, kami ang magsisilbing lakas ng aming Inang Bayan...dagdag puhunan kami para sa pag-unlad. Bagong bayani kung tawagin kami ng lahat, sa gitna ng pagsubok sa ibayong dagat...sa bawat problemang hinaharap at pinaglalabanan...dala ko ang lakas ng loob at tatag ng paniniwalang makakaya ko kahit anupaman ang mangyari. Tatak ng lahing mayroon ako, ang maging matibay sa gitna ng unos at mga pagsubok.<br />
Iba't iba man ang pinagmulan namin, kanya-kanya man kami ng paniniwala at sariling kakayahan...iisa ang hangarin namin sa pag-alis, yun ay ang mabigyan ng magandang buhay ang iniwan namin. Mabigyan ng katotohanan ang bawat ninanais namin para sa aming pamilya para sa kaginhawaan na mararanasan namin sa oras na matupad lahat ng binuo naming pangarap.<br />
Alipin man kami ng dayuhang bansa, balutin man kami ng kalungkutan...mabago man ang takbo ng buhay na aming kinagisnan...hindi iyon magiging hadlang para tumigil kaming abutin ang aming nasimulan.<br />
Sa bawat hamon, sa bawat luhang nailalabas namin dala ng matinding pangungulila, sa bawat patak ng pawis dahil sa kapaguran...mga kalyong kumakapal sa kamay man o sa paa dahil sa bigat ng trabaho. Mga matang uhaw sa tulog at katawang napapagal...kaya naming tiisin para sa magandang bukas.<br />
Ako ay isang manggawa...isang taong may pangarap. Lumalaban sa iba't ibang hamon at naglalakbay sa samu't-saring byahe ng buhay.<br />
Sa PERLAS NG SILANGANAN ako isinilang...lahing Pilipino ang aking pinagmulan. Sa ilalim ng kinang ng TATLONG BITUIN at init ng walong sinag ng ISANG ARAW, mananatiling nakatayo at mangingibabaw ang lahing kahit anong mangyari...taas noo kong ipagmamalaki.<br />
PILIPINAS ang bansa ko...LAHING PILIPINO ang taglay ko. Isang bansa...isang lahi...matatag para sa TAGUMPAY.<br />
MANGGAGAWANG PINOY...DANGAL NG BAYAN! ISANG SALUDO BILANG PAGHANGA...PILIPINAS, MABUHAY KA!en linhttp://www.blogger.com/profile/02728711159090404183noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5744414396108782723.post-8208440186963720442015-05-21T10:05:00.001+08:002015-05-21T10:05:26.375+08:00Taiwan, Tunay na Puso ng Asya2015/5/20 / REMBERTO B. SOLETA JR. / Taiwan, Tunay na Puso ng Asya / Pilipinas 菲律賓 / EEC Magazine<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
<br />
TAIWAN, TUNAY NA PUSO NG ASYA.. Ako si Remberto B. Soleta Jr.,Isa ako sa ilang daang Pilipino ang lumipad patungong Taiwan noong ika-7 ng Agosto taong 2011. Napakahirap ng kalooban ko bilang isang padre de pamilya ang mapalayo sa aking pamilya subalit kalakip nito ay ang pag-asang maiahon at mabigyan ng magandang kinabukasan ang aking pamilya. Buo ang aking loob na tumungo sa bansang ito dahil noon pa man ay pangarap ko ng makarating ng Taiwan. Noong una ay nahirapan ako na mag adjust dahil syempre hindi ko maintindihan ang kanilang salita subalit dahil naging mabait at maunawain ang aking mga kasamahang Taiwanese at ang aking boss madali kong napag aralan ang ilan sa mga importanteng salita nila. Akala ko noon hindi ako tatagal sa aking trabaho dahil namimiss ko ang aking pamilya pero dahil sa nakasanayan ko na din ang kultura nila ay unti unti ng nawala ang aking kalungkutan. Lubos akong humahanga ako sa mga Taiwanese dahil ang unang una kong napansin sa kanila ay hindi nila nakakalimutan ang magpasalamat..lagi silang mapagkumbaba sa mga foreign worker na tulad ko. Laking pasasalamat ko dahil pinagkakatiwalaan nila ako sa aking trabaho kung kaya nakapangalawang kontrata na ako ngayong taon na ito. Kahanga-hanga ang bansang ito dahil kahit na maliit ay maraming bansa ang natutulungan upang mabigyan ng mga trabaho. Kahit ilang taon pa ako magtrabaho dito sa Taiwan ay hinding hindi ko pagsasawaan, napakadisiplinado ng mga tao na dapat talagang kahangaan. Yan ang dahilan kung bakit patuloy na umuunlad ang bansang ito. Napananatili nila ang disiplina sa sarili at pagmamahal sa kanilang sariling wika. Lagi kong dalangin na patuloy pang umunlad ang Taiwan upang marami pang matulungang bansa. Muli akong nagpapasalamat sa bansang Taiwan dahil marami akong natutunan para sa aking sarili. Habang buhay kong tatanawing utang na loob sa bansang ito dahil TAIWAN, TUNAY KANG PUSO NG ASYA..maraming salamat po..<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>en linhttp://www.blogger.com/profile/02728711159090404183noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5744414396108782723.post-63200688290218790642015-05-21T10:00:00.000+08:002015-05-21T10:00:08.710+08:00Ang aking Dalawang Karanasan2015/5/20 / JUSTMINE / Ang aking Dalawang Karanasan / Pilipinas 菲律賓 / EEC<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
<br />
Magandang Araw po sa mga kaibigan ko.
Ako pa ay isang FACTORY WORKER dito sa taiwan at mahigit isang taon na rin po ako dito,Ako po ay bente kwatrong
gulang na at may dalawa po akong anak ang panganay ko pong anak ay pitong taong gulang na at nasa ikatlong baitang sa pag-aaral,at ang
bunso naman po ay isang taon at dalawang buwan ang kanyang edad, siya po ay nasa pangangalaga ng kalapit bahay namin,Ang panga
-nay ko pong anak ay pinag-buntis ko nung ako ay labing pitong gulang ang tatay naman po niya ay bente nuebe anyos noon,Sa katunayan
po ay magkaiba ang tatay ng aking mga anak.Ang tatay ng panganay ko ay may asawa at dalawa nang anak,nang malaman ko na may
asawa na siya noon ay agad ako nakipag-hiwalay pero dahil sa minahal ko siya at sa kanya ako nag-karoon ng unang karanasan ay nag-
bunga iyon,pero ng malaman niya na ako ay buntis pinangakuan niya ako na kahit may asawa siya ay susuportahan niya ako ngunit sa pag-
daan ng mga araw hindi na siya nagpapakita o tumatawag man lang,pero nakikita ko po siya dahil magkatabing bahay kami pero wala
ako magawa hindi ko magawang makipag kumprontan sa kanya dahil kahihiyan ko po at kasalanan ko din ang nangyayari sa akin.
hanggang sa lumipat po kami ng bahay at tuluyan na ako na layo sa taong nakabuntis sa akin,dahil nag-iisa akong babae sa aming magka-
kapatid at lagi ako naiiwan nang aking nanay sa gabi at siya ay nag-titinda sa palengke,naiiwan akong kasama ang aking tataytatayan ay natakot
ako dahil palainom at gumagamit ng bawal na gamot ang aking pangalawang tatay .at hindi maayos ang aking pamilya kaya minabuti kong
ilihim ang nangyayari sa akin,hanggang sa ika apat na buwan ay tumigil ako sa pag-aaral at nagtinda na lamang ako sa palengke dahil
kelangan kong tustusan ang aking panganganak.Hanggang sa ikapitong buwan ay nalaman na ng aking nanay na ako ay buntis pero wla pa
rin silang magawa dahil ako ang may kasalanan,dumating ang araw ng aking panganganak ay kasama ko ang aking nanay sa loob ng aming
tahanan ay inilabas ko ang aking unang anak,lumipas ang mga araw ay maraming bagay ang hindi ko maibigay sa aking anak kaya naisipan
ko humingi ng tulong sa tatay ng aking anak at sinabi ko sa kaniya na tulungan mo ako hindi ko pa kaya buhayin ang bata wala pa ako sa
tamang edad at walang sapat na trabaho,sumagot lang siya ng OO susuportahn niya,pero nangbalikan ko siya sa pinagtatrabahuhan niya ay
pinag-tataguan niya ako araw-araw.hanggang sa naisipan ko ilapit sa hukuman pero natakot ako dahil sabi ng iba makukulong ako dahil
sa may asawa yung nakabuntis sa akin.Wala akong nagawa dahil sa napaka buti ng DIYOS AMA hindi niya ako pinabayaan,dahil kinausap
ako ng aking nanay na itigil ko na ang aking paghingi ng sustento bubuhayin niya daw po kami sa abot ng kanyang makakaya.kaya kahit
kinakapos ay naisipan ko pa rin ipagpatuloy ang aking pag-aaral at sumang-ayon naman ang aking nanay,naiwan ang aking anak sa aking
tataytatayan na kahit alam ko ang kalagayan niya ay lagi ko na lamang pinapanalangin sa AMA na bantayan niya po ang aking anak.Dahil
sa tulong pa rin ng Diyos ay nakatapos ako ng pag-aaral sa loob ng dalawang taon.kahit ang daming pagsubok ay hindi ako sumuko at
nanindigan ako na bubuhayin ko ang aking anak kahit wala ang kanyang tatay,at ibabalik ko sa aking nanay ang kabutihan at sakripisyo
niya sa akin.Sa wakas ay nadinig ng ating AMA ang aking nais.taong 2010 marso,ay nkatapos ako at 2010 ng JULY ay nagsimula at
tuloy-tuloy akong nakapag-trabaho,at ngayon ay nandito na ako sa taiwan.
Ang pag-punta ko naman dito sa taiwan ay maraming ding naging dahilan.DAhil po sa bunso kong anak ay nagkaroon
ako ng mabigat na dahilan para pumunta dito,kagaya ng nangyari sa dati kong karelasyon ay may kinasama ako sa pinas,Sa una ay
maayos ang aming pagsasama tumagal ng tatlong taon ang relasyon nmin tinanggap niya rin ang aking unang anak,hanggang sa maisipan
ko na mag-aplay dito sa taiwan.Taon JANUARY 2012 ay umalis ako sa trabaho ko sa pinas at nag-aplay dito sa taiwan,Nakapasa naman
ako hanggang sa MARSO 2012 ay nag-aayos na ako ng mga papeles ay kasabay rin na isang buwan na ako nag-dadalang tao natuwa ako
dahil biyaya ito para sa akin,Pero labis kong ikawalan ng buhay sa nalaman ko,May isang babae ang tumawag sa akin at kalapit bahay ng aking
karelasyon na siya raw ay isang buwan ng buntis at karelasyon ko ang ama,Hindi ko alam gagawin ko sobra bigat at sama ng loob ko kung bakit
kelangan mangyari sa akin ang lahat ng ito.Kinausap ko ang aking karelasyon at inamin niya sa akin na may namagitan sa sakanila.Pero
nakiusap ako sa kanya na huwag niya muna ako iiwan dahil hindi ko nanaman kaya ang magbuntis at manganak ng walang tatay ang aking anak
at kahihiyan ko nanaman sa aking pamilya,Tinupad niya iyon magkasama kami inilabas ang aking pangalawang anak,Ngunit mas nauna nanga-
nak sa akin ang nabuntis ng aking karelasyon DECEMBER 2,2013 ay nanganak siya at DECEMBER 19,2013 ay sumunod naman ako.
Sa sobrang hirap ng pinag daanan ko,dahil habang pinagbubuntis ko ang aking bunso ay pinaghihiwalay na kami ng pamilya ng karelasyon ko
dahil mas gusto nila makasama ng anak nila ay yung kalapit bahay nila dahil iyon ay dalaga at ako raw ay may anak sa una,Sobra po ang gulo ng
pag-iisip ko noon hindi ko alam kung saan ako lulugar,hindi ko alam kung ano kasalanan ko kung bakit kelangan danasin ko ito.Dahil napaka-
buti pa rin Amang Banal ay pagkaanak ko,JANUARY 2014 ay tinawagan ako ng agency at for interview,sabi ko susubukan ko lang pero
nakapasa ako kaya MARSO 17,2014 ay tuluyan ko na po iniwan ang aking pamilya ,ayaw ko sanang iwan ang aking mga anak ngunit kelangan
dahil mag-aaral sa kolehiyo ang bunso kong kapatid at mag-aaral din ang panganay kong anak at mga kelangan ng aking bunsong anak at
pagbabayad buwan-buwan sa nag-aalga at sa akin din inaasahan ang pambayad sa bahay,tubig at kuryente,at wala rin naman pong permanenteng
trabaho ang kinakasama ko,kaya mas minabuti ko na pumarito.
Lahat po titiisin ko para sa mga anak ko kakayanin kahit ano,hindi ako susuko..
hanggang dito na lamang po ang kuwento ng aking buhay.Maraming salamat po sa mga bumubuo ng programang ito
dahil dito naipamahagi ko ang aking buhay para sa mga kabataan..Na kahit anong hirap huwag na huwag susuko manindigan na kaya kahit
ano,basta lagi lang manalangin sa ating DIYOS AMA.
JANET CERVANTEZ
Ang Inyong Kaibigan en linhttp://www.blogger.com/profile/02728711159090404183noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5744414396108782723.post-82868145232583480902015-05-19T04:19:00.001+08:002015-05-19T04:19:22.747+08:00TAIWAN at DAYUHANG MANGGAGAWA2015/5/18 / Rolan De Luna Maala / TAIWAN at DAYUHANG MANGGAGAWA / Pilipinas 菲律賓 / MECO Labor Affairs Kaoshiung (POLO/OWWA)<br />
<br />
TAIWAN at DAYUHANG MANGGAGAWA<br />
<br />
TAIWAN, maliit na bansa, sagana sa yaman<br />
Nag lalakihang gusali, kay sarap pag masdan<br />
Magagandang tanawin, malinis na kapaligiran<br />
Ika'y mamamangha, kapag iyong natunghayan..<br />
<br />
Tahimik na bansa, mamamayan ay may disiplina<br />
Mahirap man o mayaman, pantay pantay turing nila<br />
Estado ng pamumuhay, halos lahat ay sagana<br />
Pagkat masisipag, ang mga taong nakatira..<br />
<br />
Malawak na kapatagan, matatanaw sa daanan<br />
Mga luntiang halaman, kanilang pinagkakakitaan<br />
Pagtatanim ng gulay at prutas ang kabuhayan<br />
Ang mamamayan dito, ay may angking kasipagan..<br />
<br />
Malalaking pabrika, ang dito ay nakatayo<br />
Kaya ibat ibang lahi, ang dito ay dumadayo<br />
Upang mag hanap buhay, at magkaroon ng trabaho<br />
Para kumita ng pera, kapalit ay serbisyo..<br />
<br />
Udyok ng kahirapan, ang sa akin ay nagtulak<br />
Upang lisanin ang bayan, kung saan ipinanganak<br />
At sa ibang bansa, ako ay nag hangad<br />
Bitbit ang pangarap, na hawak ko saking palad<br />
<br />
Patuloy na naglakbay, sinuong ang kapalaran<br />
Mapaglarong tadhana, sa lilim ng kahirapan<br />
Susubukang hanapin, ang tanglaw ng kaunlaran<br />
Upang mapahid, ang uhaw sa karangyaan...<br />
<br />
<br />
Ako'y isang dayuhan, sa lupain ng TAIWAN<br />
Madami nang pagsubok, ang aking pinagdaanan<br />
Para sa hangarin, mahirap ma'y pagtitiisan<br />
Ang masaganang buhay, sana'y aking makamtan..<br />
<br />
At pag tapak ng paa, mata ko ay minulat<br />
Sa bawat hakbang, sa landas kong tinatahak<br />
Upang maabot ko, ang aking mga pangarap<br />
Tanong sa aking sarili, dito ko ba mahahanap?<br />
<br />
At tulad ng iba, para makatulong sa pamilya<br />
Lahat ay gagawin, basta't para sa kanila<br />
Upang maiahon, at buhay ay guminhawa<br />
Pagdating ng panahon, sana'y aking matamasa..<br />
<br />
Ang akala ng iba, kapag ika'y nasa abroad<br />
Masarap ang buhay, malaki ang sahod<br />
Ang di nila alam, kung paano ba kumayod<br />
Dapat buo ang loob, para sa hirap ay itaguyod<br />
<br />
Magagandang larawan, bakas ng kasiyahan<br />
Sa likod ng katotohanan, pangungulila ang nararanasan<br />
Ikinukubli ng ngiti, ang bawat kalungkutan<br />
Upang maitago, ang tunay na nararamdaman..<br />
<br />
Di ko alintana, ang nadaramang lungkot<br />
Sa halip na dam-damin, bagkus ay nilimot<br />
Upang maibsan, ang sa puso'y bumalot<br />
Pighati nang kapalaran, ng bawat pagsubok..<br />
<br />
Sa pag daan ng araw, at pag lipas ng panahon<br />
Sa bawat karanasan, at pag harap sa hamon<br />
Palaging nasa isip, at sa utak ay itinoon<br />
Ang manatiling matatag, sa lahat ng pagkakataon..<br />
<br />
Pagkat may kaagapay, DIYOS ang patnubay<br />
Ang dakilang lumikha, ay palaging nagbabantay<br />
Sa bawat suliranin, siya ang umaalalay<br />
Upang makamit, ang tamis ng tagumpay....<br />
<br />
Sa tulong mo TAIWAN, na nagsilbing tulay<br />
Sa daang madilim, ikaw ang umakay<br />
Binigyang liwanag, ang aming paglalakbay<br />
At iyong kinopkop, sa bansa mong dalisay<br />
<br />
<br />
Maraming salamat po, sa inyong pag tanggap<br />
Sa tulad naming dayuhan, sa bansa nyo'y nagsisikap<br />
Upang akyatin, ang hagdan ng pangarap<br />
Patungo sa tuktok, at ginhawa'y malasap....<br />
<br />
Written by: Rolan De Luna Maalaen linhttp://www.blogger.com/profile/02728711159090404183noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5744414396108782723.post-51012580340132271562015-05-18T02:41:00.004+08:002015-05-18T02:41:47.023+08:00Conquering the life of an OFW2015/5/17 / Edna C. Villanueva / Conquering the life of an OFW / Pilipinas 菲律賓 / The MIgrants<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
<br />
Conquering the life of an OFW<br />
By Mafe Villanueva<br />
The life of an Overseas Filipino Worker is never easy. There are long nights of homesickness and strong desire for belongingness. As an OFW we have to be responsible enough to know our rights and obligations. Also, we must learn how to adapt on different lifestyle and customs in a foreign land.<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>It was sometime in December 2004 that I took my flight with a feeling of excitement and fear about my fate in Taiwan. Nonetheless, I was always filled with hope and faith that things will turn out well. I already expected the hardships that I have to endure but I did not imagine that it will be worse than what I have thought. Everything went well during my first two weeks in Taiwan. Until one day, the cold weather affected my body. I got sick and immediately consulted the doctor. I was deported because of miscommunication. They accused me of being a liar because of the doctor’s remark during the consultation. It was a misunderstanding between the word “yesterday” and “three days”. I was sent to a place nearby the airport and was locked-up in a secluded room overnight without my belongings. The next morning I was asked to sign some documents stating that I am severely ill. I refused to sign those papers but they forced me to do so. My broker showed up at the airport. She informed me that my employer doesn’t like me. So I was left with no choice but to go home. Just because my employer doesn’t want me I was easily deported without due process. I tried asking for help, I was even detained at the police station for three hours. I met a fellow Filipina who handed me NT$30.00 and she also gave me a phone number where I can directly ask for assistance. I spoke with a representative from MECO and she told me that they can’t help me because I am already at the immigration. I was advised to talk to authorities in the Philippines and my local agency should facilitate my re-deployment for free.<br />
I went back to Taiwan and got a new employer. I took care of a bed-ridden old man, I did all the household chores. I am so thankful for this another opportunity. Having a positive attitude towards life’s circumstances will surely lead you to a brighter future. Even though I spent most of my time at home, I enjoyed my job and I did my chores wholeheartedly without ever complaining. I took care of grandpa as if he was my own grandfather. My employer started to trust and appreciate me. After three months, grandpa passed on. I was greatly troubled because I always thought what might happen to me? Will I be sent home again? During those times, I was ignorant about my rights. But I never lost hope for I know in my heart that God will not forsake me. My former employer assured me that I should not worry because they will help me find a new employer.<br />
I got another job but my new employer was very strict and they like to nag and they always finds fault in everything I do. I feel like I was not good enough for them, I had a hard time taking care of a special child, but I need to be more patient and understanding . Though I was unfairly treated by my employer, I always give them my utmost respect and I never stopped giving my best effort so I can help them. Because of my positive attitude, I was able to bring out the best in me and I managed to get along well with the child and most especially I was able to build a better relationship with my employer. I learned that learning the language is an important tool to connect with them, we started having better communication and we managed to understand each other. No matter how hard it is for you, you just have to let love, respect and patience reign in your heart. You will have more strength to overcome every hardships that you will encounter. Good fate will come into your life.<br />
Another tragedy happened to me, My marriage was broken and it was the most devastating point of my life. I had to keep it to myself so it will not affect my work. I was pushed to move on and be strong enough to accept things just as they were. I did all of these for my children. I ended my contract with my employer and got re hired for another 2 years. I have to move on to a different employer for one more year to complete my contract. It was another year of horrendous life. I had to take care on an old couple and a special patient while doing all the household chores. I am so glad that I survived it all.<br />
September 2010, I came back to Taiwan and by that time I was taking care of a grandma in Sanchong. I was given an opportunity to take a one day off every month. They are very kind and considerate. I could not ask for more. If not for a certain circumstance, I would have renewed my contract with them. Until now, me and my previous employer has been in constant communication. It really meant a lot for me when they gave me one day off from work. I hope every employers will realize how important it is for caregivers like us to have our free day. Having an interaction with fellow Filipino will make us feel the sense of belongingness. We get to relax and recharge. Our job as caregivers is never an easy task and it is a good thing to know that once every month you get to share your experience and learn from fellow Filipinos. In Sanchong, we gather at the park every afternoon, we are just so happy to see each other, we dine together, take pictures and have so much fun. It feels like you are experiencing a piece of your homeland through them. I can relate to their stories it’s like each one of us has been through the same situation. Some of them cannot have a day off so they only have a chance to join us if they take their ward to the park, I can relate to them because I also experienced not having any day off for five straight years. I told my fellow Filipinos to be patient, cheerful and always try to be at your best. At the right time, your efforts will be recognized and who knows they will eventually give you a day off. After all There are no good deeds and sacrifices that are left unrewarded. Just have faith in God and do your part.<br />
<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Today, I am back in Taipei, taking care of a nice grandma and a very good employer. They gave me their trust and I get to manage all the household chores at my own convenience. I am still learning a lot of things specially when it comes to cooking. My madam would teach me how to prepare food she even showed me videos on how to make certain meals. They would let me dine with them during special occasions or just over a weekend vacation. They have been very supportive and they encouraged me to learn new things.<br />
<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Taiwan has become my home for a decade now. Every time I look back, I realized that I changed a lot. I found true friends, we were together through thick and thin. We are willing to lend a hand for and we’ve known each other by heart. Finally, this is my last contract and I will take this opportunity to express my gratitude to Taiwan for such a wonderful experience that I will cherish my memory with you be it happy or sad.<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>en linhttp://www.blogger.com/profile/02728711159090404183noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5744414396108782723.post-37845196606904319912015-05-13T22:54:00.000+08:002015-05-13T22:54:04.464+08:00Baguhan sa Taiwan2015/5/13 / Irvin A. Mallon / Baguhan sa Taiwan / Pilipinas 菲律賓 / Wala<br />
<br />
Agusto 20, 2014 noong nilisan ko ang bansang Pilipinas, Nakipagsapalaran dito sa Taiwan bilang isang manggagawa sa isang pakturya,<br />
Kahit ako'y binata pa, masakit parin sa aking kalooban na iwan ang aking pamilya,<br />
Pero dapat akong mag pursige para maangat at mapaganda ang estado ng aming buhay, ""ito'y para sa kanila"".<br />
<br />
Umalis na hindi mabuti ang pakiramdam,<br />
Dala narin siguro ng pagkabahala sa aking kakahantungan sa lugar na banyaga,<br />
Na ang pamumuhay ay hindi alam at ang lenguahe ay hindi ko maintindihan,<br />
Lalong-lalo na sa katulad kong baguhan pa lamang.<br />
<br />
Paglapag ng eroplano sa lugar paliparan ng Taiwan ay hinarang ako sa sentro ng immigrasyon,<br />
Mataas daw ang aking temperatura kaya dapat akong dumaan sa eksaminasyun,<br />
Baka daw kasi my malubhang sakit ako at mahawaan ang ibang tao,<br />
Sinabi ko sa aking sarili, ""ano ba to, parang minamalas yata ako"",<br />
Baka hindi ako papayagang makaalis dito at pabalikin na lamang sa Pilipinas"",<br />
Sa mabuting palad ay naayos din,<br />
Nawala ang aking pagkabahala noong sinabi ng nars na pwede na akon umalis,<br />
At yun na nga, patuloy na ang takbo ng oras habang nasa sasakyan ako patungo sa klinika upang dumaan sa eksaminasyung medikal na dapat pagdaanan bago makapagtrabaho sa papasukan kong kompanya.<br />
<br />
Noong gabing iyon, habang naka higa ako sa loob ng klinika,<br />
Tumama ang lungkot sa aking dibdib,<br />
Ako'y biglang napaisip sa aking mga mahal sa buhay,<br />
Tanong ko sa aking sarili, ""Kamusta na kaya sila sa bahay?"",<br />
Maraming bagay bagay lang ang pumapasok sa aking isipan,<br />
Nag-iisip na baka hindi ko kakayanin ang ibibigay na trabaho,<br />
Baka mapauwi ako ng maaga na hindi matapos ang aking kontrata, ""huwag naman sana"".<br />
Baka ma aksidente at dito na ako babawian ng hininga,<br />
Pero sa isang banda nasabi ko rin sa aking sarili na ""Kaya ko to"",<br />
Inspirasyun ko ang aking pamilya at sinisinta,<br />
Dapat kong tibayan ang aking dibdib at pananalig sa aking sarili,<br />
Sa aking mga kamay ang aking kapalaran,<br />
Dahil kilangan kung tulungan ang nanay na mahina na pero kumakayud parin sa pag-lalabada,<br />
Ang tatay na hindi tumitigil sa paghahanap buhay kahit maliit lang ang kinikita,<br />
Ang bunsong kapatid na my isang anak na walang ama na nag-aaral pa lamang sa elementarya,<br />
Sila ang dahilan kung bakit ako magtatrabaho sa malayo,<br />
Kailanganan kung magsikap ng todo para sa kanila at sa aking magiging asawa,<br />
Sa aking magiging sariling pamilya,<br />
Kaya hindi ako dapat sumuko, titibayan ang puso,<br />
Itoy isang paksubok sa isang pahina ng aking buhay.<br />
<br />
Nang kinaumagahan ay dumampi ang liwanag ng pag-asa,<br />
Nawala ang lahat ng aking pangangamba,<br />
Umpisa na para hubugin ko ang kapalarang naka tadhana para sa akin,<br />
Malaki ang aking pasasalamat ko sa diyos na binigyan niya ako ng lakas ng loob para malampasan ko ang mga sandaling iyon.<br />
<br />
At ngayon ay malapit na akong mag-isang taon dito,<br />
Kay bilis ng panahon, parang kailan lang noong akoy dumating na bagong baba sa eroplano,<br />
Ilang buwan ko ding dinaanan bago nalampasan ang mga sari-saring pagsubok,<br />
Medyo nakakaintindi na rin ng lenguahe ng mga Taiwanese kahit kunti,<br />
Yung mga mahihirap at mabibigat na gawain ay naging normal na lamang para sa akin,<br />
Alam ko! marami pa akong pagdaan bago ko muling makita,<br />
Bago ko muling makapiling ang aking pamilya,<br />
Ilang taon pa ang aking gugugulin bago ako umuwi,<br />
Pero hindi ako nagmamadali,<br />
Dahil ang lahat nang bagay ay nangyayari sa tamang oras,<br />
Iisa-isahin ko ang aking hakbang patungo sa maliwanag na bukas.<br />
<br />
Malaki ang aking pasasalamat sa ahensya sa Pilipinas na kahit medyo my kalakihan ang bayad sa pag-proseso para maka punta at maka pagtrabaho ako dito sa Taiwan ay naging tulay sila upang unti-unti kong makamit ang aking mga pinapangarap.<br />
""Pilipinas at Taiwan, Dalawang bayan, Dalawang lahi, Iisa ang minimithi"".en linhttp://www.blogger.com/profile/02728711159090404183noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5744414396108782723.post-37091199096056936092015-05-07T21:46:00.001+08:002015-05-07T21:46:40.115+08:00Technician2015/5/7 / Janmarie / Technician / Pilipinas 菲律賓 / Wala<br />
<br />
A Closer Look<br />
( Taiwan… a destined road for Overseas Filipino Workers )<br />
<br />
Racial Discrimination. Ito agad ang kauna – unahang pumasok sa isip ko noong una akong nagbalak na mag apply patungong Taiwan. I have no idea, as in zero at all, and maybe because it’s my first time to work overseas. Marami akong doubts and what if’s..<br />
<br />
What if.. di ko kayanin makipagsapalaran or mas tamang sabihin na makipagsabayan sa kultura ng ibang lahi. What if hindi ako makatagal or matapos ang kontrata. Papaano na ang mga nagastos at mga nautang. But then mas nangibabaw ang kagustuhan kong mabigyan ng magandang buhay ang aking pamilya.<br />
<br />
At hindi nga nagtagal dumating na ang takdang araw ng pag alis ko sa Lupang Sinilangan.<br />
<br />
Unang apak ko pa lang sa lupa ng Taiwan iba na ang pakiramdam ko. Kung pwede nga lang bumalik na ko ulit sa loob ng eroplano pabalik ng ‘Pinas. Parang sa atin lang sa EDSA na pwede mong habulin ang bus at sumakay ulit pag mali ang nababaan. But then again, there is no way back home. This is it. This is really is it. Nandito na ko sa Taiwan at wala na kong magagawa kundi mag move forward. Tumingin ako sa paligid ko at nasabi ko sa sarili ko “ KAYA MO YAN “, kung nakaya ng iba makakaya mo rin.<br />
<br />
That was my transition and very big decision in life. At dun na nagsimula ang lahat.. ang Journey ko dito sa Taiwan. Habang lumilipas ang araw lumilinaw sakin ang lahat na hindi naman pala ganun kahirap. Ang mga kinatatakutan ko ay unti – unting nawala nang masimulan ko nang makasalamuha ang mga mahal nating Taiwan People. Aaminin ko noong una medyo aloof ako but then siguro nasa ugali na nating mga Pinoy na madali tayong mag adjust at maka adopt to survive in a foreign land. I observed and truly Taiwan People is amazing. They are kind and accommodating. They reach us out even though sometimes there is a miscommunication in language, but inspite with this, we understand each other by action and most importantly by heart. Also we thank you for the Google Translator, that was a very big help and commonly used everyday. They are jolly and easy to get along with. Just smile and smile and you’ll see from the bottom of their heart that they want to knew us better.<br />
<br />
Language Barrier. It was difficult from the start. Pero may kasabihan nga tayo “ Pag gusto may paraan, Pag ayaw may dahilan “. At tayong mga Pinoy gagawa at gagawa ng paraan just to express ourselves to them. And also vise versa to them, They are very much willing to listen and also teach us some basic Mandarin words. We exchange talks everyday until we got our message to each other.<br />
<br />
That is the good side of two different people with different languages but still communicating and understand each other.But then again, there’s always a good and a little bit bad side because sometimes tayong mga Pinoy sa sobrang kumportable na natin sa kanila, hindi na natin iniisip kung maganda o tama ba ang salita na binabahagi natin sa kanila. We learned from them and also they learned from us. So what ever na maibahagi natin sa kanila dala natin ang lahing Pinoy.<br />
<br />
Minsan habang nasa elevator ako, I encountered two Taiwan boy said “ BALIW “. Napalingon ako at nalungkot. I knew that they were joking, making fun at the new word they learned but? Is it right that the first word we learned from us is that word?. I was wondering. Hindi yata tama, parang may mali, hindi pala parang, may mali talaga. So sana, sa kababayan kong Pinoy turuan natin sila ng tamang salita. Yung tatak Pinoy talaga. Nakilala tayo sa pagiging hospitable and courteous. So wag nating balewalain at baguhin ang imahe natin. Iayos natin ang bawat salita na lumalabas sa bibig natin dahil we are pride of our country. Sana hindi tayo makilala sa ganung aspeto ng pagka Pilipino.<br />
But still, CHEER UP!!! And saludo pa rin ako sa lahing Pinoy at sa mga Taiwan People because we hang out together, and explore Taiwan with our friends here. Go Go Go!!!<br />
<br />
Food Trips. Pagkain, Pagkain, Pagkain. Yan tayong mga Pinoy eh, hindi na yata mawawala sa sistema natin ang magexperimento and tuklasin kung anong bago pagdating sa usaping yan. There are lots and lots of food to buy. Very delicious and with the cheaper price. Nandyan ang Night Market downtown, Shabu – Shabu, the eat – all- you can, that was so sulit and affordable. Isama na natin ang Pien Tang, ha ha!!<br />
<br />
But remember you cannot eat all of those without chopsticks. Yes, I still remember the first time I used that two sticks I don’t know how to hold even though I am super hungry na. I have to practice first and ate my food very slowly. Ha Ha!!. That is one of my memorable experience here in Taiwan.<br />
<br />
Fashion. When it comes to fashion, Taiwan clothes is always on trend. From head to toe, so many choices, so many dress in style.Fashionable pants found in “ Ipayan “. That’s the place Filipino always visits. Only “ ipay ( 100 nt$ ) “ you can buy shoes and blouse on the go!!<br />
<br />
Winter clothes is one of my favorite here,, the famous winter jackets with feather on hood, scarfs on the neck with various styles on neck, that was amazing!. Samahan pa natin ng sari - saring boots even up to the knee. Fantastic!! All of that is fit for taking pictures,, that was awesome!!<br />
<br />
Places. Sino ba naman ang hindi dadaan at magpapalamig sa Big City in Hsinchu, Nanliao, Zoo, Salt Mountain in tainan at marami pang iba. Aaminin ko marami pa kong di napupuntahan at gustong puntahan dito sa Taiwan. I stay here for year and 3 months and I am ready to explore more. Like a caption on shirt, this land is like the answer for dreams of an OFW like me, I LOVE TAIWAN.<br />
<br />
My second HOME..en linhttp://www.blogger.com/profile/02728711159090404183noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5744414396108782723.post-1451662958760360312015-05-06T22:51:00.001+08:002015-05-06T22:51:30.850+08:00ofw (worker)2015/5/6 / gherald r, bravo / ofw (worker) / Pilipinas 菲律賓 / wala<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
<br />
Taiwan Alay Sa Inang Bayan..<br />
Taiwan Sa Makabagong Pagkalakbay Sa Bagong Pagasa<br />
Taiwan Life, Culture, Tradition For the New Generation<br />
<br />
Ako po ay Si Gherald R. Bravo kasalukuyang nagtratrabaho dto sa taiwan, sa Ritek Corporation at may ARC number na JC00707854 may asawa at may isang anak, kami po ay sampong magkakapatid at ako ay pang pito sa magkakapatid ang aking mga magulang ko ay isang magsasaka lamang po.Ang simula ng lahat ng pangarap ko ay dala ng kahirapan sa buhay at nangarap na mangibang bansa at pinili ko ang Taiwan dahil sa aking natapos din na kurso.Ako ay nangarap na matulungan ang aking pamilya, dahil kapos sa pera, pero hindi iti hadlang sa aking mga pangrap na ito, at sa ngayon unti-unting ko na ring natutupad ang aking mga pangarap ko sa aking pamilya at aking mga magulang ko.Ako ay nagsimula nagtrabaho sa taiwan sa taong 2006 bilang isang ofw,overseas factory worker at hanggang ngayon ay nandto pa ako,dahil sa patuloy na pagsuporta at pagunlad ng culturang Taiwan at sa pag-angat ng industriya sa Taiwan ay lalong lumalakas dahil sa makabagong technolohiya sa bansang Taiwan.<br />
Sa araw-araw kong pagtratrabaho sa Taiwan ay natutunan ang kanilang pagsasalita ng mandarin, ang pagiging masinop sa pera, ang kahalagahan ng pera sa kanila ay mahalaga.Ang paggalang sa matatanda at sa kapwa din ay mahalaga, respito sa isa't-isa.Maraming pilipino sa Taiwan na hindi natupad ang pangarap dahil sa trabahi din, minsan mahirap kaya sila ay umuuwi na rin sa sariling bayan. Sa aking paglalakbay ay may nakita ako na isang ina nagtitinda kasama ang kanyang anak, dahil sa kanila mahalaga ang pangkabuhayan at buhay dto sa taiwan.. Masaya naman ang pakikitungo ng mga Pilipino sa mga Taiwanese sa pagtratrabaho dto sa Taiwan, sama-sama,ganun din sa hapag kainan.Ako ay andto pa rin at malapit na rin ang pagtatapos ng kontrata ko, subalit masasabi ko na tagumpay ako dahil natutunan ko sa Taiwan ang kahalagahan ng BUHAY mula sa tao, puno, hayop at mga halaman ay mahalaga sa kanila lahat.Masasabi kong ang Taiwan ay maunlad na bansa mula sa transportasyonm edukasyon, at communikasyon at agrikultura ay maunlad din.<br />
Narasan ko rin mag volunter bilang isang caregiver sa aking kapwa manggagawa dahil isa sa aming kapwa mangagawa ay naoperahan, ang pagdamay sa kapwa ay isang halimbawa at mahirap mapalayo sa pamilya.Ang Taiwan ay environmental friendly dahil pinapanatili nilang malinis at maayos ang kanilang kapaligiran, mula sa pagsasaka at pagbubungkal ng lupa, pagtatanim ng gulay, palay at prutas ang ibang pangkabuhayan dn sa Taiwan.<br />
Ang lupain sa Taiwan ay mayaman, sagana sa pataba at enerhiya, ang makabagong technolohiya sa pagtatanim ng palay ay pinabilis at pinaganda para sa masaganang ani sa Taiwan. Maraming Factory sa Taiwan, sasakyan, motor at iba pa ay mahalaga din sa kanila, Ang pangkalusugan ay binibigyan nila ito ng halaga, matanda, bata at ang may sakit ay binibigyan ng atensyon.<br />
Ako ay nagpapasalamat sa panginoong maykapal sa patuloy na pagbibigay ng lakas ng loob ,para magampanan ko ang aking tungkulin biling isang OFW, manggagawang, Pilipino dto sa Taiwan.<br />
Ang Literaturang ito ay inaalay ko sa aking kapatid na Si Ate Dem naranasan din OFW na isa po syang canser survivor, dahil dto naglakas loob ako sumulat at sumali sa Taiwan Literature Award for Migrants sya rin po ay isang OFW bilang isan Domestic Helper na nalagpasan ang mga pagsubok sa BUHAY, at higit sa lahat ang panginoong dyos na nagbigay ng talino,lakas ng loob para matapos ko ang kwentong ito.at higit sa lahat ang aking mga magulang at pamilya....MABUHAY Ang MANGAGAWANG PILIPINO SA TAIWAN,,,2015..en linhttp://www.blogger.com/profile/02728711159090404183noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5744414396108782723.post-64547052137344550602015-05-03T21:31:00.003+08:002015-05-03T21:31:54.503+08:00sanaysay2015/5/3 / norma pinus-an / sanaysay / Pilipinas 菲律賓 / wala<br />
<br />
Sanaysay Hinggil sa “ Taiwan ; Magandang Ehemplong Bansa”<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Sa labindalawang taong aking pamamalagi dito sa Taiwan bilang isang manggagawa ay aking masasabi na ito ay isang napakahalagang karanasan. Una sa lahat ang pagkakaroon ng oportunidad na magtrabaho dito ay laking tulong sa akin at sa pamilya ko. Mataas ang respeto ko sa bansang ito,sa mga tao,kultura at pamamahala ng gobyerno nila.<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Ang mataas na pamamantayan ng kanilang ifrastraktura ay nagpapahiwatig ng katatagan ng kanilang ekonomiya at patuloy na tagumpay. Ang Taiwan ay isa sa bansa sa mundo na may pinakamaayos at mabilis na sistema ng transportasyon. Ang bansang ito ay isang magandang halimbawa sa mga kalapit nitong bansa lalo na sa aspekto ng pamamahala ng kanilang ekonomiya. Naniniwala ako noong sinabi sa akin ng isang doktor dito na ang Taiwan ay isa sa bansa sa buong mundo ang may pinakamura at maayos na sistema ng pamamahala ng kalusugan. Ako mismo ay isang patunay sa kagandahan ng kanilang sistema ng kalusugan dahil sa bawat pagkakataon na ako ay nangailangan ng serbisyo mediko ay murang halaga lang po ang binabayaran ko. Sana mayakap ng aking bansang Pilipinas ang ganitong pamamalakad. Pinapahalaghan ng gobyernong Taiwan hindi lang ang kanilang mga tao pati na rin mga dayuhang legal na nagtatrabaho dito kagaya ko.<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Ang pagiging bukas ng Taiwan sa mga dayuhang manggagawa ay nagpapahiwatig na meron itong puso hindi lang sa pansariling pag-unlad ng kanilang bansa kundi pagtulong din sa ibang bansa.. Maganda ang programa nila hinggil sa pangangalaga at pagprotekta ng mga karapatan ng mga dayuhang manggagawa.<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Taong 2013, nagkaroon ng hindi magandang sitwasyon ang Pilipinas at Taiwan partikular sa naganap na pagpatay ng mga mangingisdang taga Taiwan. Nagdulot ito ng takot sa aming mga Pilipinong manggagawa dito sa Taiwan dahil sa mga panahong iyon ay nangingibabaw ang sakit at galit sa mga Pilipino ng ibang mamayan ng Taiwan. Nagdulot pa ito ng pansamantalang hindi pagtanggap ng mga manggagawa na galing Pilipinas. Sa pagkakataong ito ay napatunayan at naipakita ng gobyerno ng Taiwan na hindi makitid ang utak ng kanilang pinunong tagapamahala dahil nangibabaw pa rin ang pagkamakatwiran nila sa desisyon na ibalik at ipagpatuloy ang maayos na relasyon ng Taiwan at Pilipinas.<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Ang kullturang Taiwan ang nakaantig sa aking puso at pananaw sa buhay. Ano mang meron ang bansang ito, luma o bago,simple o moderno ay makikita mo pa rin ang kaugnayan ng kanilang kultura. Isang lohikal na dahilan ang pagyakap ng pagbabago o paggamit ng dayuhang ideolohiya kung ito ay magdudulot ng ikakabuti ng buong bansa. Dito sa Taiwan, naihalo man nila ang ibang dayuhang konsepto sa kanilang sariling pamamaraan ay mapapamangha ka dahil kaya nilang itatag ang pagkaorihinal nila.<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Maraming bagay at mabuting dahilan na pagkakakilanlan ng bansang Taiwan sa buong mundo at sa larangan ng teknolohiya ang nangingibabaw. Isa ito sa bansa sa buong mundo na nangunguna sa paggawa ng mga dekalidad na produktong teknolohiya na puwedeng gamitin ng buong mundo upang makamit ang mas mabilis at makabuluhang pamumuhay sa aspekto ng teknolohiya.<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Base sa karanasan ko dito sa Taiwan ang mga nabanggit ko sa mga naunang parte ng aking sanaysay ay mga personal kong pananaw kung bakit ko nasabing ang Taiwan ay isang magandang modelong bansa. Saang parte man ako dalhin ng tadhana ay laging nakatatak sa isip at puso ko ang kahalaghan ng aking mga obserbasyon at karanasan dito sa Taiwan.<br />
<div>
<br /></div>
en linhttp://www.blogger.com/profile/02728711159090404183noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5744414396108782723.post-76328239663105608902015-05-03T21:27:00.002+08:002015-08-01T07:05:27.375+08:00Sa Dulo ng Bukid<div style="background-color: white; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 14.8500003814697px; line-height: 20.7900009155273px; text-align: center;">
<span style="color: #cc0000; font-size: medium;"><b>【Choice Award】</b></span><br />
<span style="color: #cc0000; font-size: medium;"><b>&</b></span><br />
<div style="font-size: 14.8500003814697px; line-height: 20.7900009155273px;">
<b><span style="color: #cc0000; font-size: medium;">【Juvenile Jury Award】</span></b></div>
<div>
<b><span style="color: #cc0000; font-size: medium;"><br /></span></b></div>
</div>
<br />
2015/5/3 / Carla F. Padilla / Sa Dulo ng Bukid / Pilipinas 菲律賓 / Wala<br />
<br />
Sa Dulo ng Bukid<br />
<br />
Isang umaga habang nag-aalmusal sa bukid, itinanong ko sa aking lolo kung nasaan ang Taiwan, lugar na pinagtata-trabahuhan ng tito ko. Gusto ko rin kasing makarating sa Taiwan dahil doon galing ang mga laruan at tsokolate na ipinadadala niya.<br />
<br />
Walong taong gulang ako noon, larawan ng kawalang muwang at kawalang malay. Itinuro ni lolo ang dulo ng bukid na abot-tanaw ng aking mga mata, naroon daw ang Taiwan. Sabi niya sasamahan niya akong maglakad papunta roon kahit malayo para kumuha ng mga laruan.<br />
<br />
Matagal pa bago ko nalaman na kahit marating ko pa ang dulo ng bukid, hindi ko pa rin makikita ang Taiwan. Mas malawak ang mundo sa abot-kayang makita ng mga mata ko.<br />
<br />
Tuwing magbubukas ng balikbayan boxes galing Taiwan ang mga pinsan kong kapitbahay din namin, palagi akong nanghihingi ng tsokolate. Kaya sinabi ko sa sarili ko, gusto ko na sa ibang bansa mag-trabaho para magkaroon ako ng maraming tsokolate.<br />
<br />
Minsan, tinanong ko sina Nanay at Tatay kung bakit hindi na lang sila sumunod sa tito ko para magkaroon din kami ng mga pasalubong. Sabi nila, hindi na raw kailangan dahil may trabaho na sila at walang mag-aalaga sa amin pag umalis sila. Naisip ko, oo nga naman, malulungkot ako pag nawalay sila kaya paglaki ko, ako na ang mangingibang bayan para makabili ng mga masasarap na pagkain para sa amin.<br />
<br />
Tindera ng isda sa palengke ang aking Nanay. Araw-araw dumadaan ako sa palengke suot ang puting-puti kong uniporme upang humingi ng baon na kinita niya pa mula sa pag-gising at pagtatrabaho simula alas-dos ng madaling araw hanggang hapon. Sa tuwing pupuntahan ko si Nanay, ipinagmamalaki niya ako sa mga kapwa niya tindera.<br />
<br />
""Ito ang anak ko, matalino, maganda at masipag yan."" Ang laki ng mga ngiti niya palagi kahit naliligo na siya sa pawis at halos makuba na sa kabubuhat ng mabibigat, tila sulit naman sa kanya ang lahat maiayos lang ang pag-aaral ko.<br />
<br />
Ang kalagayang iyon ni Nanay ang nagtulak sa akin upang ipangako sa sarili ko na gagawin ko ang lahat maipatikim lang kay Nanay ang ginhawa sa buhay. Hindi niya kasalanang tumanda na mahirap. Masipag siya pero sadyang kulang lang talaga ang oportunidad sa aming bansa para sa mga ordinaryong mamamayan.<br />
<br />
Ang tatay ko naman ay tricyle driver. Utang lang na hulugan pa ang traysikel na iyon para may maipantawid sa aming apat na magkakapatid kung saan ako ang panganay.<br />
<br />
Sabi ng mga teacher ko, mahirap na bansa ang Pilipinas kaya't karamihan sa mga Pilipino ay nangingibang bansa upang makaahon sa kahirapang tila iginuhit na sa aming mga palad. Alam kong walang kasiguraduhan ang ginhawa ng buhay sa pagtatrabaho sa ibang bansa pero gusto kong subukan. Gusto kong sumugal para hindi na rin danasin ng maliliit kong kapatid ang hirap ng buhay na kinamulatan ng aking mga magulang.<br />
<br />
Naitawid ng aking mga magulang ang aking pag-aaral at natupad ang pangarap kong maging manunulat. Naging manunulat ako sa isang lokal na pahayagan. Natural ang hilig ko sa pagkukwento ng buhay ng tao sa pamamagitan ng pagsusulat. Nakakapag-interview rin ako ng mga pulitiko at mga negosyante. Madalas kong isulat ang tagumpay ng mga taong nagsimula sa hirap pero nakamit ang ginhawa sa pamamagitan ng sipag at tiyaga. May pagkakataon pa nga na nailathala ang artikulo ko sa isang diyaryo sa buong Pilipinas. Isa iyon sa pinaka masayang araw ng buhay ko.<br />
<br />
Naging masaya naman ako sa napili kong propesyon pero kulang pala iyon para mabigyan ng magandang buhay ang aking pamilya. Gusto kong ipasa sa mga kapatid ko ang nag-iisang kayamanang kaya kong ibigay, ang edukasyon. Hindi na sumapat ang kinikita ko lalo na nang magkaroon ng sakit ang aking nanay. Pansamantalang naparalisa ang kanyang kaliwang braso na banat na banat sa trabaho kaya’t hindi na siya makakapagtrabaho sa palengke. Kailangan din ng sapat na pera para sa kanyang therapy. Parang guguho ang maliit naming mundo sa problemang ito dahil mahihinto na rin sa pag-aaral ang iba kong mga kapatid.<br />
<br />
Ang mga totoong problema sa buhay ay iyong mga hindi mo inaasahan. Nakabuntis rin ng di sinasadya ang kapatid kong mas bata sa akin. Kailangan naming akuin ang buong responsibilidad nito.<br />
<br />
Ito na ang nagtulak sa akin para pansamantalang iwanan ang propesyon ko sa Pilipinas upang maging manggagawa sa Taiwan. May mga kaibigan akong tumulong para sa perang kakailanganin upang makaalis ako.<br />
<br />
Bitbit ang kaunting damit, malaking pangarap at pangako ng magandang buhay para sa aking pamilya, pumunta ako sa Taiwan sa edad na dalawampu’t dalawa.<br />
<br />
Pinangarap ko noon na malibot ang buong mundo. Hindi ko inasahan na trabaho pala ang pupuntahan ko sa unang beses kong tatapak sa banyagang lupain. Sinalubong kami ng malakas na ulan sa pagbaba ng eroplano. Kinabahan pa nga ako dahil unang beses ko rin sumakay ng eroplano. Malamig na klima ang dumampi sa balat ko nang gabing iyon.<br />
Nuon ko naramdaman na malayo na ako sa init sa Pilipinas, malayo sa init ng yakap ng aking mga minamahal. Gusto nang tumulo ng luha ko tuwing maiisip ko ang ngiti ni Nanay tuwing pumupunta ako sa palengke pero kailangan kong magpakatatag para hindi na rin siya mahirapang muli.<br />
<br />
Sa unang araw ko sa trabaho, hindi ko inasahan na ganoon pala kahirap maging factory worker. Pagpasok ko, parang lahat ng tao ay nagmamadali. Lahat ay abalang-abala sa pagpapatakbo ng mga makina na isa na yata sa pinaka nakalilitong bagay na nakita ko sa tanang buhay ko. Ang pinaka mahirap sa lahat ay intindihin ang salita ng mga Taiwanese. Bihasa ako mag-Ingles pero pagdating sa Chinese, para akong itinapon sa nagyeyelong dagat. Hindi ako makasabay sa agos dahil hindi ko sila maintindihan.<br />
<br />
Mabuti na lang at Pilipino rin ang binigay sa akin na magtuturo, mahusay siyang magsalita ng Chinese. Limang taon na rin kasi siyang nagtatrabaho sa kumpanya na iyon. Tinulungan niya akong matutunan ang pagpapatakbo ng mga makina sa aming trabaho. Sa tuwing may sasabihin naman ako sa aking lider, kailangan ko itong i-drawing o i-mostra. Habang tumatagal, natututo na rin ako ng mga simpleng salita kagaya ng pagbigkas ng mga numero at pagsagot sa mga karaniwang tanong.<br />
<br />
Hindi naging madali ang mga unang buwan ko sa trabaho. Nagkaroon ng impresyon ang aking lider na mabagal akong matuto at naikumpara rin ako sa ibang Pinoy na mahusay na sa trabaho sa kumpanya kahit baguhan pa lamang. Madalas ay naririnig ko na pinagtatawanan ako ng aking mga ka-trabaho sa tuwing ako ay nasisigawan.<br />
<br />
Kaya ko namang tiisin ang lahat ng iyon ngunit nabigla na lang ako nang isang araw habang pinagagalitan ako ng lider ay pinagbantaan niya akong pauuwiin na lang ng Pilipinas kung hindi ako magbabago.<br />
<br />
Napaluha ako habang nagtatrabaho. Dalawang buwan pa lang ako noon at baon pa sa utang. Naisip ko na parang walang puso ang lider ko dahil hindi niya naisip na may pamilya akong umaasa sa akin.<br />
<br />
Pinagaan ang loob ko ng isang Pinoy at doon sinabi niyang ganun lang talaga magsalita ang aming lider. Nananakot lang daw siya para pagbutihin ko. Ikinuwento niya na noong baguhan pa lang din siyang gaya ko, hindi rin siya nagustuhan ng mga kasama niya sa trabaho. Palagi siyang minamaliit. Ito ang nagtulak sa kanya upang doblehin ang kanyang pagpupursigi. Nag-aral siyang magsalita ng Chinese at naging magaling sa trabaho upang patunayan na kaya niyang makipagsabayan. Sa kwento niya, kumuha ako ng lakas ng loob upang magpatuloy pa.<br />
<br />
Tuwing gabi, kapag ipapahinga ko na ang aking pagod na katawan, puso at isip ko naman ang ayaw magpatulog. Sa tuwing maiisip ko ang iniwan kong pamilya sa ‘Pinas at kung ligtas ba sila at nakakakain ng maayos, hindi na tumitigil ang patak ng aking luha.<br />
<br />
Kaya naman tuwing may pasok, itinutuon ko ang aking atensyon sa pag-aaral kung paano maisasaayos ang trabaho ko. Sinubukan kong intindihin ang personalidad o ugali ng mga Taiwanese. Bilang manunulat, natural sa akin ang pagiging mapagmasid. Nalaman ko na subsob at seryoso talaga sila sa kanilang trabaho kaya’t ganoon din ang inaasahan nila sa amin. Labindalawang oras ang aming shift pero lagi pa rin silang alerto. Napansin ko rin na kahit minsan ay tumataas ang kanilang boses at mabilis silang magsalita ay hindi naman sila nagagalit. Gusto lang nilang naipapaliwanag nang malinaw ang mga bagay-bagay upang maiwasan ang hindi pagkakaintindihan. Kahit madalas ay napakaseryoso nila sa oras ng trabaho, nakukuha pa rin naman nilang tumawa at ngumiti. Palagi rin silang nakikipagbiruan sa mga Pinoy. Dito na siguro sila nahawa ng ugaling Pinoy na pagiging masayahin. Dinoble ko rin ang aking sipag upang makuha ang tiwala ng aking lider.<br />
<br />
Hindi nagtagal ay nagkaroon ako ng kaibigang Chinese sa trabaho. Tinawag ko siyang “mommy” dahil “baby” ang tawag niya sa akin dahil bago raw ako. Taga mainland China siya at nakapangasawa ng Taiwanese kaya’t napunta siya ng Taiwan. Paunti-unti, ikinukuwento niya ang kanyang personal na buhay. Ang nanay niya sa China ang nakagusto sa personalidad ng Taiwanese niyang napangasawa. Mahirap lang din sila noon kaya’t kailangan niyang pumili ng responsableng mapapangasawa. Madalas ay kumakanta siya ng Chinese songs para magising ang aming diwa habang nagtatrabaho. Hindi ko man naiintindihan ng eksakto ang kanyang mga awitin, nadarama ko sa boses niya na punong puno ito ng pagpamamahal at pangungulila na rin sa kanyang ina na naiwan sa China. Pareho kaming nawalay sa aming mga magulang kaya siguro kami naging malapit sa isa’t isa.<br />
<br />
Isang araw, tinanong niya kung bakit hindi ako bumibibili ng mga bagong damit. Sabi ko, lahat ng sweldo ko ay ipinadadala ko sa ‘Pinas para sa pag-aaral ng mga kapatid ko at gamot ng nanay ko. Ang ibang natitira naman ay ibinabayad ko sa utang na ginamit kong placement fee sa pagpunta ng Taiwan. Nasorpresa ako na isang araw ay binigyan niya ako ng mga damit. Marami raw kasi siyang damit na hindi na ginagamit at yung iba ay bago pa, tumulo na muli ang luha ko dahil unang beses sa buhay ko rito napagmalasakitan ako ng ibang lahi. Nakaramdam ako ng pagmamahal kahit malayo sa aking pamilya.<br />
<br />
Naging kaibigan ko rin ang isang Taiwanese broker na siyang nag-asikaso sa akin nang unang beses akong nagkasakit at tatlong araw hindi nakapasok sa trabaho. Wala akong kuya sa aming pamilya kaya’t tinawag ko siyang Kuya. Pililipina ang kanyang nanay at ipinanganak siya at nagbinata sa Pilipinas kaya naman magaling siyang mag-tagalog. Nang siya ay nasa hustong gulang na, bumalik sila ng Taiwan upang dito na manirahan. Kaya naman pala kapatid ang turing niya sa aming mga Pilipino.<br />
<br />
Sa tuwing nagkakaroon ako ng problema sa trabaho, pumupunta si Kuya upang ipaliwanag kung bakit ako nahihirapan. Palagi niya akong ipinagtatanggol at pinaaalalahanan na huwag susuko.<br />
<br />
Dahil sa hilig ko sa pagpapakwento sa buhay ng aking mga katrabaho, nadagdagan pa ang aking mga kaibigan. Isa na rito ang isang Burmese na inakala kong Taiwanese dahil sa kanyang bihasang pagsasalita ng wika dito. Ipinanganak siya sa Myanmar at napilitan ang kanyang pamilya na lumipat sa Taiwan dahil sa giyera. Dalawampu’t dalawang taong gulang na siya noon. Kinailangan niyang mag-aral, magsalita at magsulat ng Chinese para makahanap ng trabaho. Marunong din siyang magsalita ng kaunting Ingles kaya’t madalas niya akong turuan mag-Chinese. Natutuwa ako dahil habang tumatagal ay mas nagkakaintindihan kami.<br />
<br />
Lahat ng kabutihang ipinapakita sa akin, ikinukwento ko sa aking pamilya tuwing makakausap ko sila sa Skype. Dito ko ikinukubli ang kalungkutang nararamdaman ko sa pangungulila sa kanila gabi-gabi. Ayokong maramdaman nila na nahihirapan pa rin ang puso ko sa malayo sa aking bayan.<br />
<br />
Sa tuwing lumalabas ako kapag day-off, tumutuklas ako ng mga lugar na pwedeng puntahan. Nakakatuwa kasing maglibot at mamasyal sa Taiwan dahil bawat lingon ko ay may nakikita akong Pilipino at mga kainang naghahain ng putaheng Pinoy. Natutunan ko rin ang pagsakay sa kanilang libreng pink bus at sa tuwing may gusto akong puntahan, inaabangan ko lang ito para makatipid. Mura at mabilis rin ang biyahe sa train. Minsan hinihiling ko na may ganito ring kakomportableng transportasyon sa Pilipinas.<br />
<br />
Paborito kong hintuan ang isang magandang Buddhist Temple malapit sa aming dormitoryo. Pinaka maganda itong puntahan bago sumikat ang araw dahil tahimik at makapigil hininga ang mga tanawin bukod sa malayo sa ingay ng factory. Sa tuwing pakiramdam kong hindi ko na kakayanin ang kalungkutan, doon ako nagdarasal at nag-iisip isip. Iniisip ko ang libu-libong Pilipino na matagal nang pabalik-balik sa Taiwan at sa iba pang parte ng mundo upang makapagtrabaho. Bawat isa sa kanila may anak, asawa, magulang at mga kapatid ring tinitiis na hindi makasama dahil mas mahalaga ang makaipon muna ng sapat na pera para sa pangmatagalang pagkukunan ng pangkabuhayan. Kung kaya nila, dapat kayanin ko rin.<br />
<br />
Iniisip ko rin ang mga ibang lahi na nangingibang bansa hindi dahil mahirap sila kundi dahil itinulak sila ng mga hindi magagandang pangyayari kagaya ng giyera. Mas maswerte pa rin ako dahil may bansa pa akong uuwian. Samantalang sila, kinailangang baguhin ang buong buhay nila para lang mabuhay ng maayos at disente.<br />
<br />
Dumaan ang mga araw at naranasan ko rin kung paano magdiwang ng mahahalagang okasyon ang mga Pilipino dito sa Taiwan. Sumapit ang Pasko kung kailan masarap sanang makapiling ang pamilya sa Pilipinas. Pero kailangan ko muna itong ipagdiwang kasama ang bago kong pamilyang natagpuan sa Taiwan, ang aking mga ka-trabaho. Nagkantahan at nagsayawan kami sa dorm upang libangin ang aming mga sarili at mapigilan ang kalungkutan. Nakatanggap rin ako ng mga tsokolate galing sa mga Taiwanese sa pagpasok ko sa trabaho. Alam nila na espesyal ang okasyon na iyon para sa mga Pilipino.<br />
<br />
Isa naman sa mga pinaka kinagiliwan kong okasyon dito ay ang pagdiriwang ng Chinese New Year. Bukod sa marami akong natanggap na regalo ay naimbitahan pa akong kumain at lumibot sa labas ng aking mga Taiwanese na ka-trabaho. Isinama nila ang kanilang mga maliliit na anak na ikinatuwa ko naman dahil sadyang mahilig ako sa mga bata.<br />
<br />
May kaunting kurot din ito sa puso ko dahil hindi ko pa nasisilayan ang una kong pamangkin na kapapanganak pa lang sa Pilipinas. Masarap magkaroon ng kaibigang tulad nila. Hindi man kami lubusang nagkakaintindihan ng lenggwahe, nagkakaintindihan naman na ang aming mga puso at damdamin at iyon ang mas mahalaga.<br />
<br />
Sa ilang taon na rin na magkakasama ang mga Taiwanese, Pilipino, Vietnamese at Indonesian sa trabaho, natuklasan ko na nakabuo na kami ng samahan na pinagbuklod ng iisang hangarin na mabigyan ng magandang buhay ang aming mga pamilya. Isang pagkakaibigan ito na nabuo upang maibsan ang pangungulila sa aming mga minamahal na naiwan sa iba’t ibang parte ng mundo.<br />
<br />
Malaki na nga ang ipinagbago ng pananaw ko mula nung unang beses kong nakarating at nagtrabaho rito. Kung dati ay puno lang ako ng takot at kalungkutan dahil sa problema sa trabaho, ngayon nakatuon na ang isip ko sa mga bagong pamilya na natagpuan ko. Nagkaroon ako ng “Kuya” at “Mommy” na palaging nandiyan upang palakasin ang loob ko.<br />
Sa tingin ko, hindi lang para sa magandang buhay ang dahilan kung bakit ako nangibang bansa. Maraming bagay ang hindi ko matututunan kung hindi ako nakipagsapalaran sa Taiwan. Dito ko natutunan kung gaano kahalaga ang oras: ang pag-gising ng maaga at pagkilos ng mabilis dahil kung hindi ako kikilos mapag-iiwanan ako sa trabaho. Sa isang araw kong day-off, nagagawa ko na ring magbasa ng mga libro dahil gusto ko pa ring napagyayaman ang kaalaman ko kahit lagi akong abala sa trabaho. Natutunan kong mag-pokus sa mga bagay na mas mahalaga dahil iyon naman ang ipinunta ko rito. Balang araw, pangarap ko ring mag-apply para makapag-aral dito dahil maganda ang kanilang sistema ng edukasyon lalo na sa research. Pero sa ngayon, kailangan ko munang aralin ang kanilang salita.<br />
<br />
Ang pinaka mahalagang aral na natututunan ko sa lahat ay ang hindi pagsuko nang basta-basta sa hirap ng buhay sa ibang bansa. Kung hinayaan kong malunod ako sa kalungkutan, hindi ko sana mararanasan ang mga magagandang bagay sa paninirahan rito. Hindi ko rin sana makukuha ang tiwala at kompiyansa ng aking lider. Hindi ako magkakaroon ng mga bagong kaibigan at makakapunta sa mga magagandang lugar.<br />
<br />
Gusto kong maging hinog sa karanasan sa buhay dito upang maibahagi ko rin ang aking kaalaman sa aking mga kababayan sa Pilipinas. Babalikan ko rin ang pagsusulat. At sa pagkakataong ito, sarili ko namang kwento ang isusulat ko. Ang mga karanasan ko ay pinagyaman na ng iba’t ibang kulturang natutunan ko.<br />
<br />
Ang puso ko ay pinagtibay na ng hangaring matupad ang aking mga pangarap at mabigyan ng magandang buhay ang aking pamilya. Kung hindi ako umalis ng aking bansa, hindi ko matutuklasan na dito sa Taiwan, marami rin akong kapatid na Pilipino na dito na nakahanap ng pag-ibig at bumuo ng sariling pamilya. Na pwede pala na magkaibigan ang dalawang lahi magkaiba man ang kanilang kulturang kinagisnan.<br />
Malayo pa ang biyaheng tatahakin ko rito ngunit kampante na ang puso ko sa pangalawang tahanang nahanap ko sa bansang ito. Lahat ng pangarap ko ay matutupad kahit paunti-unti at mabagal lang. Wala naman ng mas sasarap pa sa katas ng iyong pinaghirapan matagal man ang kailangang hintayin.<br />
<br />
Hindi man ako nakakuha ng propesyonal na trabaho rito, naging saludo naman ako sa lahat ng mga ordinaryong manggagawa dito sa Taiwan. Hindi biro ang aming trabaho. Balewala ang talino kung hindi ito sasamahan ng tiyaga at pasensya.<br />
<br />
At sa tuwing nalulungkot ako, iniisip ko na bawat araw na lumilipas ay isang araw na palapit nang palapit sa oras na makikita ko nang muli ang ngiti ng aking ina at mahahagkan ang aking pamilya.<br />
<br />
“Lolo, nakarating na ako sa dulo ng bukid. Hindi ko ito nilakad kagaya ng pinag-usapan natin. Natuklasan ko kasi na kaya ko pa lang lumipad. Salamat sa’yo na unang nagturo sa akin na kaya kong gawin ang lahat ng kaya kong isipin. Natuklasan ko rin na sa dulo ng bukid ay may panibagong mundo pang naghihintay. Na sa bawat katapusan ay may panibagong simula.”<br />
<div>
<br />
<span style="color: #cc0000;">Adjudicator: <span style="background-color: white; font-family: arial, sans, sans-serif; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">黃琦妮</span></span><br />
<span style="color: #cc0000;">Sa Dulo ng Bukid is a story of a brave woman. Like how she narrated her story, she was fearless in expressing what had been before she came in Taiwan and has been as she continue her sojourn. This courage is one value that greatly influenced her as a stranger in a new world that is full of challenges, called Taiwan. </span><br />
<span style="color: #cc0000;"><br /></span>
<br />
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 14.8500003814697px; line-height: 20.7900009155273px;">
<b><span style="color: maroon; font-family: 新細明體, serif;">〈農田彼端〉評審評語</span></b><b><span lang="EN-US" style="color: maroon; font-family: Helvetica, sans-serif;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 14.8500003814697px; line-height: 20.7900009155273px;">
<b><span style="color: maroon; font-family: 新細明體, serif;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 14.8500003814697px; line-height: 20.7900009155273px;">
<b><span style="font-family: BiauKai;">曾文珍:</span></b><span style="font-family: 新細明體, serif;">這篇文章在情感上比較細膩,從天氣和肌膚上的感受來體驗這個國家,在故事的層次上有一些生活細節和未來願景都有陳述清楚。</span><span lang="EN-US" style="font-family: Helvetica, sans-serif;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 14.8500003814697px; line-height: 20.7900009155273px;">
<span style="font-family: 新細明體, serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 14.8500003814697px; line-height: 20.7900009155273px;">
<b><span style="font-family: BiauKai;">朱天心:</span></b><span style="font-family: 新細明體, serif;">作者很聰明地透過巧克力來貫穿整篇文章的記憶和情感,非常細緻和逆來順受的把他所經歷的事情不厭其煩地寫出來。</span><span lang="EN-US" style="font-family: Helvetica, sans-serif;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 14.8500003814697px; line-height: 20.7900009155273px;">
<span style="font-family: 新細明體, serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 14.8500003814697px; line-height: 20.7900009155273px;">
<b><span style="font-family: BiauKai;">李美賢:</span></b><span style="font-family: 新細明體, serif;">文學性蠻強的,也會打動我。</span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 14.8500003814697px; line-height: 20.7900009155273px;">
<span style="font-family: 新細明體, serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 14.8500003814697px; line-height: 20.7900009155273px;">
<div class="MsoNormal" style="font-size: 14.8500003814697px; line-height: 20.7900009155273px;">
<b><span style="color: maroon; font-family: 新細明體, serif;">青少年評審 感言</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="font-size: 14.8500003814697px; line-height: 20.7900009155273px;">
<b><span style="color: maroon; font-family: 新細明體, serif;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="font-size: 14.8500003814697px; line-height: 20.7900009155273px;">
<b><span style="font-family: 新細明體, serif;">黃惠美</span></b><span style="font-family: 新細明體, serif;">:我覺得他用平凡的文字,寫出不平凡的故事,敘述的手法很不錯,又動人。<span lang="EN-US"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-size: 14.8500003814697px; line-height: 20.7900009155273px;">
<b><span style="font-family: 新細明體, serif;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="font-size: 14.8500003814697px; line-height: 20.7900009155273px;">
<b><span style="font-family: 新細明體, serif;">呂曉倩</span></b><span style="font-family: 新細明體, serif;">:它算是平鋪直敘裡面,結構比較完整,它又借用一些東西帶到裡面,滿有意思的,有文學性,且標題好多了。</span></div>
</div>
en linhttp://www.blogger.com/profile/02728711159090404183noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5744414396108782723.post-30038876175974962942015-04-28T08:42:00.000+08:002015-04-28T08:42:29.901+08:00Luntian at Kongkreto2015/4/27 / May / Luntian at Kongkreto / Pilipinas 菲律賓 / Wala<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
<br />
Sa iisang larawan ay mapayapang nagsanib ang naglalakihang kongkretong mga gusali at ang maaliwalas na luntiang kagubatan. Maririnig ang ugong ng mga kotse, bus, at mga motor na nagdaraan habang nalalanghap ang preskong hangin. Isa na namang maulan na Abril sa makulay na tagsibol.<br />
<br />
Umpisa ng Moon Cake Festival noong ako’y unang dumating mahigit dalawang taon na ang lumipas. Namangha ako noon sa dami at iba’t ibang uri ng pagkaing nakahanda. Nasabi ko sa sarili ko, ganito kaya talaga dito? Hindi ko naman maintindihan ang mga klase ng pagkain at alam kong hindi ko kayang tikman lahat, pero nakakatuwa lang talagang isipin. Mahilig din pala sa pagkain ang mga Taiwanese! Hindi lang dinarayo ang mga Night Markets dahil sa iba’t ibang gamit na mabibili sa murang halaga kundi dahil din sa sari’t saring klase ng pagkain na mabibili. Malalaman mong andyan ka na dahil sa amoy ng “smelly tofu”. Tama, totoong kakaiba talaga ang amoy nito, pero masarap naman daw. Inaamin kong hindi ko talaga gusto ‘to. Marami namang noodles, lalo na ang beef noodles, mga tinapay, mga pagkaing dagat, mga prutas at minsan may gulay din. Samahan mo pa ng kamote, siguradong nakain mo na ang lahat ng uri ng pagkain sa isang gabi! Pero ang paborito ko talaga sa lahat at nakakapagpapasaya sa akin ay ang “tan ping”; na sinamahan ng keso, pinahiran ng espesyal na sauce, at binudburan ng paminta! Iniisip ko pa lang ngayon, natatakam na ako!<br />
<br />
Katulad sa Moon Cake Festival, marami pa silang mga okasyon dito na nagpapahalaga sa kanilang mga diyos at mga ninuno. May mga espesyal na mga araw kung saan nagdarasal at nag-aalay sila ng mga pagkain. Pinaghahandaan talaga nila ito. Marahil ang pinakamahalaga sa lahat ay ang Lunar New Year . Mahaba at may iba’t ibang araw kung saan ginagawa ang mga ritwal na pagdarasal at pasasalamat para sa masaganang taon. At syempre pa, kasunod nito ay ang napakakulay at napakaliwanag na Lantern Festival! Nakakabilib talaga ang dedikasyon ng mga Taiwanese sa kanilang paniniwala. Sa mga panahon na sinusulat ko ito ay buwan ng pagsibol ng mga puno ng Tung. Sa aking mga nabasa, ang punong ito ay mahalaga para sa mga taong Hakka sa Taiwan dahil ito ang kanilang pinagkukunan nuong unang panahon. Ang pagdiriwang na ito ay pagbabalik tanaw at pagpapasalamat sa tulong na nagawa ng mga Tung Trees sa kanilang pamumuhay. Bukod dito, talaga namang napakagandang tingnan ang mga bulaklak ng Tung Trees. Maswerte ako at nakapaglakad ako sa daang nasabuyan ng mga nalagas na bulaklak nito.<br />
<br />
Mapalad ako at isa akong migranteng manggagawa na nakatira sa Taipei. Ito ay napakaunlad at punong-puno ng buhay. Napakaraming magagandang lugar ditto na maari mong mapuntahan sa pamamagitan lamang ng MRT. Simula ng dumating ako dito ay parami ng parami ang mga lugar na may linya nang tren. Sinadya daw talaga ito upang mabilis na marating ng mga tursista at mga tagarito ang iba’t ibang pasyalan. Naranasan ko ring matakot na baka mawala ako dahil hindi naman ako kagalingan magsalita ng lenggwahe dito; at lalong hindi ako nakakabasa ng Chinese characters. Subalit nakita ko kung gaano ka disiplinado ang mga taong sumasakay sa mga pampublikong sasakyan. Nakapila talaga sa mga escalator at nagbibigay daan sa mga nagmamadaling tao. Naghihintay ng maayos sa abangan ng tren at walang nagtutulakan upang makapasok. Kaya naman noong nasubukan ko nang umalis mag-isa, alam kong hindi ako kalian man mawawala sa lungsod na ito.<br />
<br />
Mahilig talaga akong gumala at bumisita sa iba’t ibang lugar. At dahil hindi naman kami maraming libreng oras o araw at hindi palaging mayroong pwedeng sumama sa akin, natuto akong tuntunin ang iba’t ibang magagandang tanawin ditto ng mag-isa. Hindi naman talaga mahirap ang pagsakay dito sa Taipei, at isa pa, matulungin din ang mga tao. Pwede ka pang makiusap na magpakuha ng litrato. Hinahanap ko lang ang mga lugar na ito sa internet; dinownload ko din sa aking cellphone ang mapa ng ruta ng MRT; at higit sa lahat, natutong magkabisa ng mapa. Nasasabik ako sa tuwing may nabubuo na akong plano o kahit wala talagang plano at pupnta lang sa kung saan dadalhin ng aking mga paa. Isang beses ay nalaman ng isang anak n gaming residente sa nursing home na balak kong magpunta sa Jiufen. Binigyan niya ako ng tagabulin na nakasulat pa sa salitang intsik upang may maipakita daw ako kung sakaling sa tingin ko ay nawawala na ako. Piliin ko daw na pagtanungan ang mga Nanay at huwag sa kung sinu-sino lang. Nakarating naman ako nang walang problema at masayang pinagmasdan ang animo’y mahikang kislap ng Jiufen!<br />
<br />
Ang isang lugar na aking binabalik-balikan ay ang Xinbeitou. Una, gustong-gusto ko ang halimuyak ng hot spring. Mistulang nakabalot din sa ulap ng usok ang buong lugar. Siguro nga ay may nakatirang mabait na dragon sa ilalim ng Thermal Valley at siya ang nagdudulot ng malapantasyang kapaligiran. Meron din ditong mga gusali na nagpapakita ng kanilang kasaysayan at kultura at mga munting gubat. Higit sa lahat, para sa isang dalagang nagnanais na magkaroon ng sariling aklatan balang-araw, ay napakalaking inspirasyon ang kaayusan, kaanyuan, pati na ang lokasyon ng kanilang aklatan dito. Hindi mo na gugustohing umalis pa!<br />
<br />
At ang mga parke! Parang ang lahat ngmga maliliit na espasyo, mga gilid ng daan, at mga ilalim ng daanan ng tren ay oportunidad upang paglagyan ng parke! Hindi mo maaaring sabihin na wala kang lugar upang mamasyal o maglakad-lakad, tumakbo at mag-ehersisyo, at kahit magbisikleta. Bilib ako sa pagpapanatili nilang malinis, maganda, at punong-puno ng naglalakihang mga puno at makukulay na mga bulaklak ang mga parke dito. Kung gusto mo pa ng hamon, maari kang maglakad sa Yanmingshan. Napakaganda dito tuwing tagsibol lalo na kung kakasimula pa lang dahil maraming namumukadkad ditong Sakura (cherry blossoms). Isa pang paborito ko ay ang Yuanshan. Siguro na rin sa dito ako madalas na dumadaan pag nagpupunta ako sa simbahan. Sinasadya ko talagang dito bumaba at maglakad-lakad muna upang makita kung may mga bagong tanim na bulaklak o mga dekorasyon. Nakakatuwa at nakakainggit ang mga Lolo at Lola na kayang-kaya pang maglakad-lakad sa mga ganitong lugar. Talagang napaka-aktibo pa nila at malulusog ang pangangatawan. Naniniwala akong makabubuti sa iyong katawan at isipan ang mga ganitong gawain. Nagiging mas malapit ka rin sa kalikasan at mas mapapahalagahan ito.<br />
<br />
Mas mahusay na akong magsalita sa kanilang lenggwahe ngayon kesa noong kararating ko pa lang dito. Hindi rin naman maiiwasan na meron paring hindi nakakaunawa sa akin at ganun din ako sa kanila. Ngunit sa kalahatan, sila ay isa sa mga mabubuti at masayahing taong nakasalamuha ko. Mainit ang kanilang pagtanggap sa akin dito. Nagpapasalamat ako at natapos din ang isyu dati nang magkaroon ng di pagkakaunawaan ang ibang mga Taiwanese at mga kapwa ko Pilipino na nagtatrabaho sa dagat. Isa ito sa mga naging pagsubok namin dito sa mga panahong iyon. Sana ay nakamit ang hustisya sa kung sino man ang dapat na makatanggap nito. Nang dahil din sa aking pagliwaliw, may nakakuwentuhan din akong estudyanteng Taiwanese na nagbahagi sa akin kung gaano siya nasisiyahan sa mga nakamit ng kanyang bansa. Ngayon ay kinikilala na ito sa buong mundo at nakakapaghikayat na rin silang gamitin ang kanilang sariling natatanging mga katutubong lenggwahe. Kahit ang ibang mga dayuhang bumibisita lamang dito at aking nakakausap ay nagsasabing ang Taiwan ay isa sa mga bansang dapat na pasyalan sa iyong buong buhay.<br />
<br />
Hindi ko naman masasabing palaging masaya ang naging buhay ko dito. Noong una ay nahirapan din ako sa trabaho. Sumasakit din ang aking katawan at nasubukan ko ring mangulila sa aking pamilya. Ngunit kung matututunan mong tingnan at pahalagahan ang mga magagandang bagay na nandito, sigurado akong maiiwan mo rin ang iyong puso tulad ng mangyayari sa akin iilang buwan mula ngayon. Pinapangako kong babalik ako upang mamasyal sa iba pang lungsod. Higit sa lahat, muli kong aakyatin ang Elephant mountain upang pagmasdan ang paglubog ng araw sa Taipei 101 at sa nakapalibot ditong mga luntian at kongkreto. Hanggang sa muli.<br />
<div>
<br /></div>
en linhttp://www.blogger.com/profile/02728711159090404183noreply@blogger.com